John Grisham Zeznanie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Bo mam zamiar zadzwonić do gubernatora i prosić o odroczenie.Może wysłucha, niewiem.Nie ja przewodniczyłem rozprawie.Jak wiadomo, byłem wtedy w odstawce.Ale mamkuzyna w Texarkana, który dał gubernatorowi tonę pieniędzy.To ryzykowne, ale co mamy dostracenia? Co złego w odłożeniu sprawy o kolejnych trzydzieści dni?- Nic.Masz wątpliwości co do jego winy, sędzio?- Mam poważne wątpliwości.Nie dopuściłbym zeznania.Wsadziłbym szpicla do więzieniaza kłamstwo.Wyłączyłbym tego błazna z jego psami.A ten chłopak, jak on się nazywa.- Joey Gamble.- Zgadza się, jej biały chłopak.Jego zeznanie zostałoby prawdopodobnie przedstawioneławie, ale jest zbyt niespójne, żeby miało jakąś wagę.Najlepiej to ująłeś w jednej ze swoichapelacji, Robbie.Skazanie opiera się na wymuszonym, fałszywym zeznaniu, węchu psa oimieniu Yogi, doniesieniach zakłamanego szpicla, który potem odwołał swoje słowa, i zeznaniuporzuconego kochanka marzącego o zemście.Nie możemy skazywać ludzi na podstawie takiegośmiecia.Sędzia Grale była stronnicza - chyba wiemy dlaczego.Paul Koffee był zaślepiony -klapkami na oczach i strachem, że może się myli.To straszna sprawa, Robbie.- Dziękuję, sędzio.%7łyłem nią przez dziewięć lat.- I niebezpieczna.Wczoraj spotkałem się z dwoma czarnymi adwokatami, porządne chłopy,znasz ich.Są zli, że tak to działa, ale i obawiają się gwałtownej reakcji.Spodziewają siękłopotów, jeśli Drumm zostanie stracony.- Też to słyszałem.- Co można zrobić, Robbie? Jest sposób, żeby to powstrzymać? Nie jestem prawnikiem odspraw zagrożonych karą śmierci i nie wiem, dokąd zdążyły dotrzeć twoje apelacje.- Sędzio, zbiornik jest prawie pusty.Wnosimy teraz petycję opartą na stanie zdrowiapsychicznego.- Wasze szanse?- Marne.Dont� do tej pory nie cierpiał na żadne choroby psychiczne.Utrzymujemy, że osiemlat w celi śmierci doprowadziło go do obłędu.Jak wiesz, sądy apelacyjne zazwyczaj krzywią sięna teorie wysmażone w ostatniej chwili.- Chłopak zwariował?- Ma poważne problemy, ale sądzę, że wie, co się dzieje.- Więc nie jesteś optymistą.- Sędzio, jestem obrońcą w sprawach karnych.Nie mam w genach optymizmu.Sędzia Henry odkręcił wreszcie kapsel z plastikowej butelki z wodą i się napił.Nie spuszczałoczu z Robbiego.- Doskonale.Zadzwonię do gubernatora - powiedział, jakby jego telefon mógł uratowaćsytuację.Nie uratuje.Gubernator odbierał teraz mnóstwo telefonów.Wiele z powodu Robbiego ijego zespołu.- Dziękuję, sędzio, ale nie spodziewaj się za dużo.Ten gubernator nigdy nie wstrzymałegzekucji.Tak naprawdę to chce je przyspieszać.Ma na oku fotel w senacie i liczy głosy, zanimzastanowi się, co zje na śniadanie.To dwulicowiec, bandzior, głupol, cykor, oślizły drań zewspaniałą przyszłością polityczną.- Więc nie głosowałeś na niego?- Nie głosowałem.Ale zadzwoń do niego, proszę.- Zadzwonię.Za pół godziny spotykam się z Paulem Koffeem, żeby to omówić.Nie chcę,żeby był zaskoczony.Pogadam też z gościem z gazety.Chcę być wymieniony jako przeciwnik tejegzekucji.- Dziękuję, sędzio, ale dlaczego teraz? Mogliśmy o tym porozmawiać rok temu, pięć lattemu.Strasznie pózno, żeby w to wchodzić.- Rok temu mało kto myślał o Dont�m Drummie.Egzekucja wydawała się odległa.Byłaszansa, że ułaskawią go w sądzie federalnym.Może oddalenie, nowy proces.Nie wiem, Robbie.Może bardziej powinienem się tym zająć, ale to nie ja prowadziłem tę rozprawę.Miałem innerzeczy na głowie.- Rozumiem, sędzio.Podali sobie ręce i się pożegnali.Robbie zszedł tylnymi schodami, żeby nie wpaść najakiegoś adwokata albo kancelistę, który chciałby pogadać.Szedł śpiesznie pustym korytarzem iusiłował znalezć w myślach innego, pochodzącego z wyboru urzędnika w Slone albo w hrabstwieChester, który wyraził poparcie dla Dont�go Drumma.Przyszedł mu na myśl jeden, jedynyczarny radny w Slone. Przez dziewięć lat prowadził długą i samotną walkę.A teraz miał przegrać.Telefon odkuzyna wielkiego sponsora nie wystarczy, żeby wstrzymać egzekucję w Teksasie.Maszyneriabyła dobrze naoliwiona i wydajna.|uż zostaia uruchomiona i nie było sposobu, żeby jązatrzymać.Na trawniku przed gmachem sądu robotnicy ustawiali tymczasową trybunę.Kilkupolicjantów kręciło się wokół, rozmawiając nerwowo.Przyglądali się, jak ludzie wychodzą zpierwszego kościelnego autobusu.Kilkanaścioro czarnych wysiadło i przeszło po trawniku obokpomników bohaterów wojennych.Znalezli dla siebie miejsce, rozłożyli krzesła i zaczęli czekać.Wiec albo protest, albo jak to nazwać, wyznaczony był na południe.Robbiego proszono, żeby zabrał głos, ale odmówił.Nie mógł sobie wyobrazić copowiedzieć, żeby nie wsadzić kija w mrowisko, a nie chciał być oskarżony o podżeganie tłumu.Wichrzyciele i tak się znajdą.Według Carlosa, który miał monitorować strony sieci, komentarzy i blogów, napięciegwałtownie wzrastało.Na czwartek planowano protesty w Austin, Huntsville, Slone i nakampusach co najmniej dwóch czarnych uniwersytetów w Teksasie.Dokopcie im, pomyślał Robbie, i odjechał.Rozdział 13Keith przybył do szpitala wcześnie i zrobił swój obchód.Luterański kościół Zwiętego Markamiał tu obecnie pół tuzina członków na różnych etapach leczenia albo rekonwalescencji.Przywitał się ze wszystkimi sześcioma, szybko wymienił kilka słów pocieszenia, potrzymał ichza ręce podczas modlitwy i odszedł, żeby dostać od pana Boyette a to, co zapowiadało dzieńpełen wydarzeń.Zaskakujących wydarzeń.Pana Boyette a już nie było.Pielęgniarka powiedziała, że kiedyzajrzeli do niego o szóstej rano, znalezli puste, porządnie zasłane łóżko, szlafrok szpitalnyzłożony obok poduszki, a kroplówkę starannie owiniętą wokół stojaka.Godzinę pózniej ktoś zDomu Kotwicy zadzwonił z informacją, że Travis Boyette wrócił i chce, żeby jego lekarzwiedział, że wszystko w porządku.Keith pojechał do Domu Kotwicy, ale Boyette a tam nie było.Kierownik powiedział, że w środy nie był przydzielany do pracy.Nikt nie miał pojęcia, gdzie jestani kiedy może wrócić.Keith, jadąc do Zwiętego Marka, powtarzał sobie: nie martw się, niepanikuj, Boyette się znajdzie.Potem nazwał siebie durniem, że choćby odrobinę ufałczłowiekowi, który przyznał się do morderstwa, seryjnemu gwałcicielowi i kompulsywnemukłamcy.Ponieważ usilnie próbował zobaczyć dobro w każdym, kogo znał i spotkał, zrozumiał zprzerażeniem, że zbyt łagodnie obszedł się z Boyette em.Za mocno pragnął okazać zrozumienie,nawet współczucie.Do diabła, ten człowiek zabił siedemnastoletnią dziewczynę tylko po to, żebyzaspokoić swoje chucie, a teraz przygląda się, chyba z zadowoleniem, jak inny człowiek umieraza jego zbrodnię.Bóg tylko wie, ile jeszcze kobiet zgwałcił.Keith był zły, kiedy wszedł do kancelarii parafialnej.Charlotte Junger, która wróciła pogrypie, powitała go radośnie.- Dzień dobry, pastorze. Keith ledwie zdobył się na uprzejmość.- Zamykam się w gabinecie jasne? %7ładnych telefonów, chyba że od niejakiego TravisaBoyette a.- Tak jest.Zatrzasnął drzwi, zerwał płaszcz i zadzwonił do Dany z najnowszą wiadomością.- Grasuje po ulicach?- Hm, tak, przechodzi procedury zwolnienia warunkowego.Odsiedział swoje i wkrótcebędzie wolny.Chyba można tak to określić, że grasuje.- Dziękuj Bogu za raka.- Nie wierzę, że to powiedziałaś.- Przepraszam, ja też nie wierzę.Co robimy?- Nic nie można zrobić, tylko czekać.Może się pojawi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki