Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poddał się.Co prawda kiedy prosiła go o pomoc, to zawsze ją otrzymywała,ale nie miał już złudzeń, że kiedyś będzie mógł wieść normalne życie z kobietązbyt piękną, żeby to mogło się dobrze skończyć dla niej i dla innych.%7łeby niekusić złego, opracował program, który w razie potrzeby mógł realizować sam.Z usposobienia był stoikiem.Jeśli tylko sytuacja się nie pogorszy, wytrwa.Obiecał kochać Maritę na dobre i na złe, i nawet jeśli już nie potrafił jej kochać,czuł się zobowiązany dotrzymać drugiej części obietnicy.Pewnego wiosennego dnia szedł Strandv�gen do China na rozmowę z dyrek-cją o dalszej współpracy.Liście na drzewach zaczynały się zielenić, ptaszkićwierkały radośnie: ćwir, ćwir, ćwir.Szedł ze spuszczoną głową, nie myśląc oniczym.Nagle dotarł do niego pewien zapach.Najpierw nie potrafił powiedzieć, co tobyło, ale poczuł, że nabiera powietrza w płuca i oddycha tak głęboko, że oczyzaszły mu łzami.Podniósł głowę i dostrzegł, że jest na Norrmalmstorg.Zapachpochodził od nabrzeża, od Nybrokajen, i był zapachem morza.Czuł w nim sól,wiedział, że im dalej na morzu, tym zapach ten stawał się intensywniejszy.Jakna Domar�.Wyprostował się i wciągnął w płuca powietrze.Już niedługo, pomy-ślał.Mimo nieco nadszarpniętych finansów, zaplanował swoje występy tak, żebylato miał wolne, tak by mógł spędzić pięć, może sześć tygodni na wyspie.Chęt-nie zostałby tam dłużej, ale Marita miała kosztowne przyzwyczajenia, a pienię-dzy nie potrafił wyczarować.87Może powinienem czymś tam się zająć? Może uda mu się dać kilka wystę-pów gdzieś w okolicy?Zatrzymał się na skraju parku Berzelli i patrzył na nabrzeże.Wtedy przy-szedł mu do głowy pewien pomysł.WystępOd miesiąca na to czekano.Najpierw była jedynie plotka, potem pojawiły sięplakaty.A wczoraj wspomniano o tym nawet w radiu.Ten magik, który wynaj-mował dom od Anny-Grety, miał wystąpić na nabrzeżu przy przystani naDomar�.Została wyznaczona godzina: dwunasta.Już o dziesiątej z lądu i z okolicz-nych wysepek zaczęli przybywać ciekawscy, żeby zapewnić sobie dobre miejsce iwysondować sprawę.Widać było, jak ludzie chodzą wzdłuż nabrzeża, wypatru-jąc czegoś w wodzie, szukając ukrytych w niej urządzeń.Gdy o wpół do dwunastej przybył dziennikarz i fotograf z Norrt�ljeTidning , setka ludzi tłoczyła się już na nabrzeżu.Dziennikarz wytłumaczył, żeco prawda gazecie nie wolno zapowiadać tak ryzykownych przedsięwzięć, aledziennikarze mogli je relacjonować.W oczekiwaniu na głównego bohatera część ludzi zgromadziła się wokółmężczyzny ze Sztokholmu, wynajmującego dom na sąsiedniej wyspie.Wieleosób słyszało o słynnym duńskim królu magii, Bernardim, ale tylko letnik oglą-dał na żywo jego występy w Circus Brazil Jack.Napięcie wzrosło, kiedy zacząłopowiadać o śmierci maga, która nastąpiła właśnie w trakcie wykonywaniapodobnego numeru na Bornholmie.Tłum zmniejszył się nieco dopiero, kiedy zjawiła się policja.Mimo że nie byłto prawdziwy policjant, tylko G�ran, syn starego Holmberga.Co prawda stu-diował w Wyższej Szkole Policyjnej i pracował w miasteczku już kilka lat, alepochodził stąd i kiedy z okazji tak ważnego wydarzenia pojawiał w mundurze, zpolicyjną czapką na głowie i w ogóle, wzbudzał nie tyle szacunek, co wywoływałżartobliwe docinki. Z drogi, bo stróż prawa idzie! Zamknij Karlssona.Od rana jest pijany jakbela.Takie i podobne komentarze słychać było dokoła.G�ran musiał tłuma-czyć, że to Simon prosił go o przybycie.Dla większego efektu.Poza tym miałprzynieść kajdanki, które każdy, kto miał na to ochotę, mógł sobie teraz obej-rzeć.Rzeczywiście ludzie przyglądali się im dokładnie.W końcu ustalono, że niema wątpliwości, że są prawdziwe.Znalezli się tacy, którzy oglądali Simona, gdy kiedyś występował ze swoimpomocnikiem w wesołym miasteczku, w Gr�na Lund, w Sztokholmie, jednak88zapowiadanego numeru nikt nie widział.Część uważała, że wszystko było jedy-nie chwytem reklamowym, promocją zapowiedzianych występów, które Simonmiał dać latem w Domu Ludowym w N�ten.Niewątpliwie jednak udanym, bo wsamo południe, o godzinie dwunastej, na nabrzeżu stało co najmniej pół tysiącaludzi, czekając, aż Simon wyjdzie z domu.Właściwie było to dziwne.Magik powinien mieć wejście, objawić się nagle,na przykład w oparach dymu.A Simon był letnikiem, który wynajmował dompo drugiej stronie zatoki, od Anny-Grety.To co prawda nie sprzyjało nastrojowitajemniczości, ale zwiększało napięcie.Jak on sobie poradzi, ten letnik?Kiedy Johan i Anna-Greta zjawili się na nabrzeżu, ustąpiono im miejsca zprzodu, w końcu w pewien sposób też mieli w tym swój udział.Ktoś szturchnąłAnnę-Gretę w bok, żartując:- Może powinnaś rozejrzeć się za nowym letnikiem?- Zobaczymy - odpowiedziała, uśmiechając się.Nie miała w zwyczaju okazywać swoich uczuć.Teraz też, kiedy tak stała naskraju pomostu z rękami w kieszeniach swetra, jej twarz nie zdradzała żadnychemocji.W głębi duszy jednak nieco się niepokoiła.Wiedziała, że Simon już prawieod tygodnia nie miał żadnych wieści od Marity, poza tym zle się czuł.No i wodabyła zimna.Miała zaledwie dziewięć stopni.Sprawdziła to rano.No cóż, pomyślała, patrząc w ciemną toń, zapewne wie, co robi.Annie-Grecie niełatwo było zaimponować.Gęstniejący tłum nie dziwił jej,ludzie zawsze przychodzą, kiedy zapowiada się coś niezwykłego.Gdy spytano ją,jak Simon to robi, odpowiedziała, że ćwiczył jakieś wygibasy.Osoba, która zadała pytanie, uśmiechnęła się pobłażliwie: Simon najwyraz-niej nie zdradzał swoich tajemnic.Chociaż co nieco mogła się domyślić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki