Chattam Maxime Upiorny zegar

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Luty, zniknięcie Louise z ulicy Monjol.Od kilku minut Faustine widziała w Marcusie Leicesterze idealnegopodejrzanego, lecz to alibi rozgrzeszało go z co najmniej jednej zbrodniHybrisa.A częste nieobecności, gdyby je dokładnie przeanalizować,uniewinniłyby go zapewne ostatecznie.Hybris nie mógł bez przerwypodróżować, wolał tryb osiadły, potrzebował czasu na przygotowaniezbrodni, musiał śledzić ofiary, zapoznawać się z nimi.Przemierzyli całą kolekcję angielskiego zegarmistrza i dotarli na jejskraj, na antresolę zawieszoną nad parterem.W dole Faustine dostrzegławchodzących i wychodzących z budynku zwiedzających, pełne entuzja-zmu twarze zachwycone obfitością produktów ku chwale nowoczesnegoprzemysłu mimo wielu niedokończonych stoisk, jak to, nad którym sięaktualnie znajdowali, wielkiej przestrzeni przykrytej białą plandeką.Postęp był właśnie na tym etapie, stwierdziła: pozostającej poza kontro-lą ciągłej ewolucji w rękach wielu osób.Wszystkie chwyty były dozwo-lone, o ile uzasadniał je postęp ludzkości.Ale jakiej ludzkości? - zasta-nawiała się Faustine.Masy istot czy tego, co charakteryzuje się jakoformę życia obdarzoną wyjątkową empatią? Gdzie w tej erze pomyślnejdla przyszłości człowieka znajdują się filozofowie, którzy mogliby ob-darzyć przemysłową furię odrobiną rozsądku? Czy przypadek sprawił,że najgorliwsi myśliciele są również największymi radykałami?- Cóż za mrowisko, prawda? - zauważył Leicester.- Właśnie! Mam nadzieję, że na koniec tego wszystkiego uda namsię zachować jednak naszą tożsamość.Proszę sobie wyobrazić świat404rządzony przez te wszystkie maszyny, gdzie człowiek byłby tylko kon-sumentem!- Do tego nigdy nie dojdzie.- A to dlaczego?- Bo w świecie, w którym maszyny byłyby wszechobecne, nie by-łoby już wystarczająco miejsca dla nas wszystkich.Proszę na nie spoj-rzeć! Wykonują pracę za robotników! Co by się stało z robotnikami,gdyby wszystkich zastąpiły te wynalazki? Społeczeństwo to piramida,jest w nim miejsce dla każdego, a u jego podstawy znajdują się właśnierobotnicy, tak działa nasza cywilizacja.Co poczną, gdy okażą się niepo-trzebni? Społeczeństwo straci swoje fundamenty! Zawali się! Nie, po-wtarzam: nigdy do tego nie dopuścimy- Mam nadzieję, że przyszłość przyzna panu rację.Rozmawiali jeszcze przez godzinę, zanim Faustine zdecydowała sięzakończyć spotkanie.Gdy odszukała Gikaiba, była w melancholijnym nastroju, pełna drę-czących wątpliwości.Widok pretensjonalnej fontanny i idealistycznewywody Leicestera sprawiły, że uświadomiła sobie, iż cała wystawa jesttylko gigantyczną iluzją.Służyła zgromadzeniu ludzi, dostarczeniu im rozrywki, dodaniu wia-ry w przemysłową przyszłość, poręczeniu za niekiedy szalone cele, jakieobierał sobie świat.Wystarczyło spojrzeć na kolonialną część wystawyulokowaną wielkim kosztem w Trocad�ro, mającą skusić paryżan egzo-tyzmem i pozwolić im na darmową podróż do kolonii.Jednak każdypawilon dążył przede wszystkim do jak największej malowniczości,plemienności, nigdzie nie zachwalano rzeczywistej kultury tych ludów,ograniczano się do pokazania ich w odpowiedniej scenerii, dzicy mieliw istocie podkreślić kontrast między człowiekiem prymitywnym i wspa-niałym postępem pyszniącym się na drugim brzegu Sekwany.405�w paradoks - społeczeństwo o dwóch obliczach - był czymś nie-zdrowym.Nic zatem dziwnego, że ludzie pokroju Hybrisa rodzili się pośródbierności toczącej współczesny świat.Istoty o zachwianych punktach odniesienia.Faustine z Gikaibem wrócili do Buduaru, gdzie Jeanne przywitała ichdyskretnie.- Julie jest na ciebie wściekła - powiedziała cicho.- Dlaczegóż to? Bo nie pracuję?- Mogłabyś się trochę postarać! Zaczynają krążyć plotki.Aha, ja-kiś pan cię szukał.- Nie umawiam się na razie, muszę odpocząć.- Nie szkodzi.Kiedy mu powiedziano, że cię nie ma, poprosił oRose.- Doskonale.- Przed wyjściem przekazał to dla Guya, mogłabyś mu doręczyć?Jeanne podała jej kopertę.Papier koloru kości słoniowej.Krew ude-rzyła Faustine do głowy, poczuła szum w uszach.- Czy on tu jeszcze jest? - spytała, cała drżąc.- Nie, zabrał ze sobą Rose.Chciał ją zaprosić najpierw na obiad.- Wyszli? Rose jeszcze nie wróciła?Jeanne popatrzyła na zegar w holu.- Nie, nie ma ich już dłuższy czas.Faustine odwróciła kopertę i ujrzała wypisane na niej imię Guy.Nagle zakręciło jej się w głowie.Był to ten sam charakter pisma co na poprzedniej kopercie.Pismo Hybrisa.38.Głuche uderzenia.Powtarzające się w nieskończoność.Drewniany młoteczek przyczepiony do biodra handlarki warzywamiuderzał bez przerwy w cylinder, by przyciągnąć klientów.Wydzierała się na przechodniów, rozpryskując wokoło kropelki śli-ny, kontrastując swoją mało sympatyczną aparycją z pięknymi dojrza-łymi warzywami.Guy minął ją przed wejściem do Moulin de la Galette, skąd dobiega-ło szuranie krzeseł i stołów przesuwanych przed myciem podłogi.Po-przedniego wieczora lokal jak zwykle trząsł się pod krokami tańczącychi śpiewających do utraty tchu.Odnalazł wreszcie ulicę Deux-Fr�res będącą w gruncie rzeczy śle-pym zaułkiem wciśniętym między Moulin i Makię.Miejsce było spokojne, odosobnione, po jednej stronie zza parkanuzalepionego plakatami ze spektakli kabaretów Montmartre'u wystawałaroślinność porastająca ugór, po drugiej zaś wznosił się mur otaczającyMoulin de la Galette i jego ogród.W środku nocy zapewne było tutajgwarno, zważywszy na bawiących się tuż obok klientów.Hybris mógłspokojnie zabić tu swoją ofiarę.Guy wyciągnął z kieszeni marynarki niewielki czarny karnecik, byzajrzeć do notatek.Ofiara była mężczyzną.Tak mało miał szczegółów! Cóż można zrobić z tak niewieloma in-formacjami?407Pokręcił się w głębi zaułka, chcąc przyjrzeć się miejscu jak najdo-kładniej.Nic już nie znajdzie przecież na ziemi, to pewne, minęło zbytwiele czasu.Usłyszał skrzypnięcie za plecami i odkrył niewielką furtkę prowa-dzącą na małe podwórko.Leżący w kącie stary kamień młyński iskromny obelisk z czubkiem skierowanym w stronę nieba zajmowałyową osobliwą przestrzeń.Można było się tutaj dostać bez przeszkód, Hybris mógł również touczynić; po namyśle Guy stwierdził, że jest to wręcz całkiem prawdo-podobne.Pochylił się nad zniszczonym przez erozję napisem na kamiennej ko-lumnie:Rok MDCCXXXVI,obelisk ten postawiono na rozkaz Króla,by przyczynić siędo wytyczenia linii południka paryskiegood strony północnej.Południk przebiega o 2,931 sążnia i 2 stopyod południowej strony Obserwatorium.Czy mogło to mieć jakiś związek z Hybrisem? Jakiego można się tudoszukiwać przekazu? W przypadku Quai de l'Horloge było to dośćewidentne: chęć sprowokowania policji, ale czy tutaj napis mógł miećjakieś znaczenie?Hybris zapewne wybrał ten zaułek ze względu na spokój.Zlepa uliczka.to ryzykowne miejsce.Gdyby dał się zaskoczyć wtrakcie dokonywania zabójstwa albo podrzucania ciała, nie miałby do-kąd uciec.Jedynym przypadkiem, gdy zachował się równie nieostrożnie,była jego wyprawa na szczyt pałacu Trocad�ro, a Guy uznał już, żeAnna Zebowitz właśnie tam zginęła, uciekała przed zabójcą, który niewybrał wcale tego miejsca.408Hybris jest ostrożny.Przewidujący! Nie przyszedłby tutaj i nie po-dejmował takiego ryzyka bez powodu, to do niego niepodobne!A jednak Guy nie zauważył tu niczego szczególnego, nie licząc ka-miennej wskazówki i porzuconego koła młyńskiego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki