Clarke Susanna Jonathan Strange i pan Norrell

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okazało się jednak, że pojawiła się nowa.Zaczął się zastanawiać nad rozmaitymi opowieściami o wielkich angielskich magach iich elfich sługach.Martin Pale i Mistrz Witcherley, Mistrz Fallowthought i cała reszta.Thomas Godbless i Dick Wpadnijwtorek, Meraud i Coleman Gray i najsłynniejsi: RalphStokesey i Col Tom Blue.Kiedy Stokesey po raz pierwszy natrafił na Cola Toma Blue, ten był dzikim,niesfornym stworzeniem - ostatnim elfem, który sprzymierzyłby się z angielskim magiem.Wobec tego Stokesey podążył za nim do Faerie, do zamku Cola Toma Blue.Chodził po nimniewidzialny i odkrył mnóstwo interesujących rzeczy.Strange nie był tak naiwny, aby wierzyć, że opowieść przedstawiana dzieciom ihistorykom magii oddaje rzeczywiste wydarzenia. Ale na pewno jest w tym ziarno prawdy -pomyślał. Być może Stokesey zdołał się wedrzeć do zamku Cola Toma Blue, a toprzekonało elfa, że warto się zadawać z takim magiem.Nie ma powodu, bym nie zrobiłczegoś w tym rodzaju.W końcu ten elf nic nie wie o moich osiągnięciach.Gdybym złożył munieoczekiwaną wizytę, pokazałoby mu to moje umiejętności.Pomyślał o mglistym zimowym dniu w Windsorze, gdy mało brakowało, by on i królznalezli się w Faerie, zwabieni magią dżentelmena.Przypomniał sobie las i światełka, któresugerowały istnienie starego domu.Królewskie Trakty z pewnością by go tam zaprowadziły,ale, pomijając obietnicę złożoną Arabelli, nie miał ochoty szukać dżentelmena za pomocąmagii, którą już raz się posłużył.Chciał czegoś nowego, poruszającego.Przy następnymspotkaniu z dżentelmenem pragnął być pewien siebie i radosny, a tak zawsze się czuł poszczęśliwym zastosowaniu nowego zaklęcia. Faerie nie jest tak daleko stąd - pomyślał.- Można się tam dostać na tysiącesposobów.Chyba zdołam znalezć choć jeden z nich.Znał zaklęcie, które otwierało ścieżkę między dwoma wskazanymi przez maga bytami.Byłobardzo stare i bardzo bliskie elfiej magii.Utworzone ścieżki z pewnością wiodły z jednegoświata do drugiego.Strange nigdy jeszcze go nie rzucał, nie miał więc pojęcia, jak ścieżkabędzie wyglądała i jak ją pokonać.Wierzył jednak, że zdoła to uczynić.Wymamrotał kilkasłów, uczynił kilka gestów i wyznaczył siebie i dżentelmena na dwa byty, które należałopołączyć.Nastąpiło drgnięcie przestrzeni, jak to się czasem dzieje tuż po rzuceniu zaklęcia -całkiem jakby otworzyły się i zamknęły niewidzialne drzwi, a on znalazł się po obu stronach.Albo jakby wszystkie budynki w mieście się obróciły i stały teraz frontem w innym kierunku.Magia najwyrazniej udała się znakomicie.Z pewnością coś zaszło, nie widział jednakrezultatów.Zastanawiał się, co dalej robić. To zapewne kwestia postrzegania.Wiem, jak temu zaradzić.Zastanowił się. To niebędzie przyjemne.Chyba nie powinienem znowu jej używać, ale może jeszcze jeden raz niezaszkodzi.Sięgnął do kieszonki na piersi i wyciągnął nalewkę szaleństwa.Kelner przyniósłmu szklankę wody, a Strange ostrożnie odmierzył jedną kropelkę i wypił.Rozejrzał się i po raz pierwszy dostrzegł linię migotliwego światła, która biegła powyłożonej kafelkami podłodze kawiarni od jego stolika aż za drzwi.Bardzo przypominałalinie, które zwykle pojawiały się w srebrnej misie pełnej wody.Odkrył, że jeśli patrzy wprostna nią, linia znika.Kiedy jednak zerkał kątem oka, widział ją bardzo dobrze.Zapłacił kelnerowi i wyszedł na ulicę. Imponujące - pomyślał.Rozdział jedenasty Drugi w ręku wroga ujrzy najcenniejszą swą własność. noc z 2 na 3 grudnia1816Było tak, jakby niebezpieczeństwo, które zawsze zagrażało Wenecji, w końcu ją dopadło.Niepochłonęła jej jednak woda, lecz las.Ciemne, przerażające drzewa tłoczyły się w alejkach i naplacach, wypełniły kanały.Mury nie stanowiły dla nich żadnej przeszkody [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki