Henryk Sienkiewicz Pan Wołodyjowski 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ksiąó biskup pytał prywatnie od siebie,czyli by armistycjum stanąć mogło, ale że i wy nie przestaliście w czasie wysyłki onychlistów do szańców strzelać (a ja sam świadek, bo mnie kamienie rozpryśnięte w gębęobraziły), przeto i od nas przerwy w strzelaniu nie mieliście prawa wymagać.Jeśli terazprzychoóicie z gotowym armistycjum, to dobrze, a jeśli nie, to powieócie, mili, panuswemu, że po staremu bęóiem zamków i miasta bronić, póki nie zgorzejem, albo copewniejsza, póki wy w tych skałach nie zgorzejecie.Nic więcej nie mamy wam, mili,do powieóenia prócz życzeń, aby Bóg pomnożył wasze dni i póznej starości dożyć wampozwolił.Po tej rozmowie wysłańcy rozjechali się zaraz.Turcy wrócili do wezyra, zaś panowieMakowiecki, Humiecki i Myśliszewski do zamku, góie obrzucono ich pytaniami, jakotych posłów odprawili.Owi opowieóieli deklarację turecką. Nie przyjmiecie jej, bracia kochani rzekł pan Kazimierz Humiecki. Krótkomówiąc: ci psi chcą, byśmy do wieczora klucze miasta oddali.Na to ozwały się liczne głosy powtarzając ulubione wyrażenie: Nie utyje nami ten pies pogański.Nie damy się, z konfuzją go odgonim! Niechcemy!Po takim postanowieniu rozeszli się wszyscy i zaraz strzelanina się rozpoczęła.JużTurcy zdołali pozaciągać wiele ciężkich óiał na pozycje i kule ich m3ając brustweryjęły wpadać w miasto.Puszkarze w mieście i na zamkach pracowali w pocie czoła przezu u v onsi i (łac.) rada.u u w ak owani tu: pertraktowanie.Pan Wołodyjowski 249resztę dnia i całą noc.Któren poległ, nie było go kim zastąpić, brakło również i szafarzówod kul i prochu.Dopiero przed świtaniem hałasy nieco ustały.Lecz ledwie óień zaczął szarzeć, a na wschoóie pokazał się różowy, bramowany zło-tem pas jutrzenki, gdy w obu zamkach uderzono na alarm.W mieście, kto spał, ten sięrozbuóił, rozespane tłumy poczęły pojawiać się na ulicach, nasłuchując pilnie. Szturm się gotuje! mówili jedni drugim, ukazując w stronę zamków. A pan Wołodyjowski tam jest? pytały niespokojne głosy. Jest! Jest! odpowiadali inni.W zamkach zaś bito w kaplicach we ówony, prócz tego warczenie bębnów oóywałosię ze wszystkich stron.W półświcie, półmroku porannym, gdy miasto było stosunkowociche, brzmiały te głosy tajemniczo i uroczyście.W tejże chwili Turcy kindię zagrali;jedna kapela podawała dzwięki drugiej, one zaś tak biegły, jak echo, przez cały tabor nie-zmierny.Mrowie pogańskie poczęło się poruszać koło namiotów.Przy wstającym dniuwychylały się z pomroki spiętrzone szańce, szańczyki i aprosze, ciągnące się długą liniąpodle zamku.Naraz na całej tej długości ryknęły ciężkie óiała tureckie, odhuknęły imgromkim echem skały Smotrycza i stał się grzmot tak okropny i straszliwy, jakby w la-musie niebieskim zapaliły się wszystkie pioruny na skłaóie leżące i zlatywały razem zesklepieniem obłoków na ziemię.Była to wielka artyleria.Miasto i zamki odpowieóiały potężnie.Wkrótce dymy prze-słoniły słońce, świat i nie było widać fortyfikacji tureckich, nie było widać Kamieńca,tylko jedną szarą, olbrzymią chmurę, pełną w środku gromów i łoskotu.Lecz óiała tureckie donośniejsze były od miejskich.Wkrótce śmierć w mieście po-częła kosić.Kilka kartaunów rozbito.Z obsługi przy hakownicach po dwóch i trzech na-raz ginęło.Ojcu ��anciszkanowi, który po szańcu choóąc, óiała błogosławił, klin spodarmaty oberwał nos i część gęby; przy nim dwóch %7łydów, wielkich rezolutów, do rych-towania pomagających, upadło.Lecz głównie biły óiała w szaniec miejski.Pan Kazimierz Humiecki sieóiał tam, jakosalamandra, w największym ogniu i dymie; połowa z sotni jego poległa, pozostali wszyscyniemal byli ranni.On sam zaniemówił i ogłuchł, lecz przy pomocy lackiego wójta zmusiłdo milczenia baterie nieprzyjacielskie, dopóty przynajmniej, dopóki na miejsce dawnychrozbitych óiał nie pozaciągano nowych.Upłynął óień, drugi, trzeci, a owo straszliwe o o i u u x armat nie ustawało ani nachwilę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki