Kodeks 632 Dos Santos Jose R

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Enjoy the ride powiedział z uśmiechem.Samochód ruszył, a pasażer oddał się obserwacji miasta.Niespo-kojny Nowy Jork przesuwał się przed jego oczami.Jechali w góręLexington Avenue, po czym skręcili w lewo, przejeżdżając obok Ra-cquet Club.Fasada w stylu renesansowego pałacu wprawiła gościa wzdumienie.To był ostatni styl architektoniczny, jaki spodziewał się tuznalezć.Dotarli do Madison, cadillac jechał długą aleją, przekracza-jąc wiele przecznic, cały czas w natężonym ruchu.Kiedy w końcuznalezli się przy budynku Sony, łatwym do rozpoznania z uwagi naswój wierzchołek w stylu chippendale, limuzyna zwolniła i zatrzyma-ła się na następnym rogu ulicy.51 The office is here oznajmił szofer, wskazując na wejście dodrapacza chmur. Mister Moliarti is expecting you.Tom�s wysiadł i zachwycił się budynkiem.Była to imponującawieża z szarozielonego polerowanego granitu, o ponad czterdziestupiętrach i nowoczesnych, prawie aerodynamicznych konturach.Wy-szedł z niej pospiesznie dobrze opatulony mężczyzna i zbliżył się, niezważając na podmuch lodowatego wiatru. Profesor Noronha?Tom�s rozpoznał portugalski z brazylijsko-amerykańskim akcen-tem swojego telefonicznego rozmówcy. Dzień dobry. Dzień dobry, profesorze.Nazywam się Nelson Moliarti, repre-zentuję American History Foundation.Miło pana poznać. Cała przyjemność po mojej stronie.Uścisnęli sobie dłonie.Moliarti był niskim, chudym mężczyzną osiwych, kręconych włosach.Małe oczka i wąski nos, krzywy jak za-ostrzony hak, upodobniały go do drapieżnego ptaka. Witamy powiedział. Dziękuję odparł gość.Rozejrzał się wokół. Co za paskudnymróz, prawda? Tak, tak, bardzo zimno potwierdził tamten i skinął ręką.Proszę, chodzmy do środka.Zrobili kilka kroków i schronili się w ciepłym azylu wykwintnegobudynku.Tom�s podziwiał marmurowe atrium ozdobione zadziwia-jącą rzezbą blokiem granitu, jak gdyby zawieszonym w stalowympojemniku.Pod nim szemrał strumyczek wody.Moliarti zauważył, żeprofesor ogląda rzezbę, i się uśmiechnął. Ciekawa, prawda? Wykonał ją amerykański rzezbiarz. Interesujące. Proszę, nasze office znajduje się na dwudziestym trzecim pię-trze.Wsiedli do windy i pojechali do góry ze zdumiewającą prędkością.Po kilku sekundach otworzyły się drzwi i wysiedli na piętrze zaj-mowanym przez fundację.Główne drzwi wykonane były z matowegoszkła w lśniącej stalowej framudze, z wytłoczonym z przodu logoty-pem instytucji.Królewski orzeł trzymał w szponach gałązkę drzewaoliwnego oraz szarfę z łacińskim napisem Hos successus alit:52possunt, quia posse videntur*.Poniżej widniała pieczęć z wykaligra-fowanymi inicjałami AHF.* Tych powodzenie podsyca: mogą, ponieważ wyglądają na takich, że mogą.Tom�s przeczytał sentencję i wytężył pamięć. Wergiliusz przypomniał sobie. Słucham? To powiedzenie wyjaśnił Portugalczyk, wskazując na szarfętrzymaną przez orła. To cytat z Eneidy Wergiliusza. Przeczytałzdanie ponownie i wyjaśnił jego sens: Powodzenie stanowi zachę-tę: mogą, ponieważ myślą, że mogą. Ach tak.To nasze motto. Moliarti się uśmiechnął. Sukcesprzynosi sukces, żadna, nawet największa przeszkoda nie zdoła naszatrzymać. Popatrzył na Noronhę z szacunkiem. Jest pan biegływ łacinie? Naturalnie odrzekł tamten. Znam łacinę, grekę i językkoptyjski, chociaż nie ćwiczę wystarczająco. Westchnął. Chcęteż zacząć naukę hebrajskiego i aramejskiego, aby poszerzyć hory-zonty.Amerykanin zagwizdał z wrażenia, ale nie skomentował.Przekro-czyli drzwi i przeszli obok recepcji.Moliarti poprowadził gościa kory-tarzem do nowoczesnego gabinetu, który zajmowała antypatycznasześćdziesięciolatka. A oto nasz profesor powiedział, wskazując na Tomasa.Ko-bieta podniosła się i pozdrowiła go skinieniem głowy. Hi. To pani Theresa Racca, sekretarka przewodniczącego fundacji. Hello przywitał ją przybyły i uścisnął dłoń. Czy jest John? zapytał przewodnik. Yes.Przedstawiciel fundacji zapukał do drzwi i prawie nie czekając,otworzył je.Za ciężkim, mahoniowym, wypolerowanym biurkiemsiedział prawie łysy mężczyzna.Resztki siwych włosów zaczesanemiał do tyłu.U dołu jego twarzy zaznaczał się wyraznie podwójnypodbródek.Wstał i otworzył ramiona w powitalnym geście.53 Nel, come in. To profesor Noronha z Lizbony Moliarti przedstawił gościa. Profesorze, to John Savigliano, przewodniczący executive board wAmerican History Foundation.Savigliano wyszedł zza biurka z szerokim, miłym uśmiechem wy-tłoczonym na twarzy. Welcome! Welcome! Witamy w Nowym Jorku, profesorze. Dziękuję.Z entuzjazmem uścisnęli sobie ręce. Jak upłynęła podróż? Bardzo dobrze. Wspaniale! Wspaniale! Gestem lewej ręki wskazał na wy-godne skórzane kanapy w kącie gabinetu. Proszę usiąść.Tom�s rozsiadł się wygodnie na wskazanym miejscu i błyskawicz-nie oszacował biuro.Umeblowano je w stylu konserwatywnym.Zcia-ny i sufit wyłożono drewnem.Meble były europejskie, prawdopo-dobnie francuskie lub włoskie, osiemnastowieczne.Za ogromnymoknem rozciągał się Manhattan.Gość uświadomił sobie, że wychodziono na południe, gdyż wśród licznych drapaczy chmur po lewej roz-poznał Chrysler Building i spiczastą iglicę Empire State Building.Trochę dalej, jak gdyby w gigantycznej miniaturze, dostrzegł prze-szklone fasady blizniaczych wież World Trade Center.Podłoga wbiurze przewodniczącego fundacji wykonana była z lakierowanegoorzecha amerykańskiego.W rogach pokoju stały ogromne kwiaty.Dekoracji dopełniała piękna abstrakcja przedstawiająca jaskrawo-czerwone formy na oliwkowym tle. To Franz Marc wyjaśnił Savigliano, zauważając zaintereso-wanie profesora obrazem. Zna pan? Nie odpowiedział Tom�s, kręcąc głową. Był przyjacielem Kandinskiego, razem założyli w tysiąc dzie-więćset jedenastym roku grupę Der Blaue Reiter. oznajmił. Ku-piłem to płótno cztery lata temu na aukcji w Monachium. Gwizd-nął. Majątek, proszę mi wierzyć, prawdziwy majątek. John jest miłośnikiem znakomitych obrazów wyjaśnił Mo-liarti [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki