Thomas Harris Milczenie owiec

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wspaniale! I oblejesz go nie mając czasu się przygotować.Myślisz, że cię nie cofną? Robiszsobie ze mnie żarty? Dziewczyno, dadzą ci kopa w tyłek prędzej, niż się spodziewasz.Wdzięcznośćma krótką pamięć, Clarice.Zmuś go, żeby powiedział: Nie będzie powtarzania semestru".Maszdobre oceny, zmuś go, żeby to powiedział.Nigdy już nie znajdę sobie współlokatorki, która potrafiwyprasować bluzkę na minutę przed rozpoczęciem zajęć.57Na czteropasmowej autostradzie Clarice udało się rozpędzić starego pinto do szybkości zaledwie opółtora kilometra niższej od tej, przy której zaczyna się taniec na lodzie.Zapach rozgrzanego oleju ipleśni, grzechot silnika i pisk paska klinowego wszystko to przywoływało jej z pamięci niewyraznyobraz furgonetki ojca, czasy, kiedy jezdziła wspólnie z nim, mając obok siebie wiercących się braci isiostrę.Teraz ona siedziała za kierownicą, była noc, opony mlaskały po białych pasach.Miała czas nazastanowienie.Na karku czuła gorący oddech dręczących ją koszmarów; nie dawały jej spokoju takżeświeże wspomnienia.Bała się bardzo, że Crawford wzywa ją, bo odnalazły się zwłoki Catherine Baker Martin.BuffaloBill zorientował się, kim jest porwana przez niego dziewczyna, i wpadł w panikę.Zabił ją i utopiłciało z wetkniętym do gardła owadem.Może Crawford przywiózł ze sobą owada do identyfikacji? Co innego mogło go sprowadzić domuzeum? Z drugiej strony każdy agent mógł przecież przywiezć tam kokon, mógł to zrobić nawetzwykły goniec z FBI.A Crawford powiedział jej, żeby spakowała się na dwa dni.Rozumiała, że nie mógł jej tego wszystkiego wyjaśniać na nie zakodowanej linii, ale można byłooszaleć od tej niepewności.Odszukała w radiu program nadający non stop serwis informacyjny i poczekała, aż skończy sięprognoza pogody.Ale wiadomości wcale nie rozwiały jej obaw.Raport z Memphis nie przyniósłniczego nowego w stosunku do dziennika z godziny siódmej.Zaginęła córka senator Ruth Martin.Znaleziono jej bluzkę z plecami przeciętymi z tyłu w stylu Buffalo Billa.%7ładnych świadków.Ofiaraodnaleziona w Wirginii Zachodniej nadal pozostaje nie zidentyfikowana.Wirginia Zachodnia.Wśród rzeczy, które zapamiętała z domu pogrzebowego w Potter, było cośistotnego i wartościowego.Coś trwałego, coś, co jaśniało wyraznie na tle mrocznych rewelacji.Coś,co należało zatrzymać.Umyślnie przywołała teraz to wspomnienie i odkryła, że jest ono dla niejczymś w rodzaju talizmanu.Stojąc przy zlewie w domu pogrzebowym w Potter poczuła, jak czerpiesiłę ze wspomnienia, które zdziwiło ją zarazem i napełniło zadowoleniem: wspomnienia o matce.Clarice nie była rozpieszczanym dzieckiem.Z półmiska, który przeznaczony był przede wszystkimdla zmarłego ojca i braci, dostawały jej się na ogół okruszki uczuć; tym bardziej zdziwił ją i wzruszyłdar, który w sobie odnalazła.Zaparkowała pinto w podziemiach kwatery głównej FBI na rogu Dziesiątej Ulicy i PennsylvaniaAvenue.Na chodniku koczowały ekipy stacji telewizyjnych, reporterzy szykowali się do swojejwielkiej chwili w światłach jupiterów.Na razie wyśpiewywali na stojąco kolejne relacje, za tło służyłaim potężna bryła gmachu Edgara Hoovera.Clarice ominęła bokiem zalany światłem chodnik iprzeszła dwa bloki dalej, tam gdzie mieściło się Muzeum Smithsona.W starym budynku dostrzegła kilka jasnych okien.Na półkolistym podjezdzie zaparkowana byłafurgonetka policji z Baltimore.W stojącym tuż za nią nowym mikrobusie obserwacyjnym czekał zakierownicą kierowca Crawforda, Jeff.Kiedy zobaczył dziewczynę, powiedział coś do trzymanego wręku radiotelefonu.Rozdział 18Strażnik zawiózł Clarice na drugą kondygnację powyżej wielkiego wypchanego słonia.Drzwiwindy otworzyły się na rozległy, pogrążony w półmroku hall.Czekał tu Crawford, sam jeden, zrękami w kieszeniach płaszcza. Dobry wieczór, Starling. Cześć odpowiedziała.Crawford obrócił się przez ramie do strażnika. Dalej trafimy już sami, dziękuję panu.Szli ramię w ramię korytarzem zastawionym po obu stronach okazami działu antropologii.Podsufitem paliły się nieliczne żarówki.Teraz, kiedy nawiązała z Crawfordem bardziej przyjazne, prawiekoleżeńskie stosunki, miała wrażenie, że chciałby oprzeć rękę na jej ramieniu, że zrobiłby to, gdyby wogóle był w stanie jej dotknąć.58Czekała, aż coś powie.W końcu zatrzymała się i także wsadziła ręce do kieszeni.Stali naprzeciwsiebie w milczeniu.Obok, na tacy, leżały ludzkie kości [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki