Vonnegut Kurt Wampetery, foma i granfalony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To jest jej serce? (Wskazujeurządzenie.)FRANKENSTEIN: To serce Westinghousa.Gdyby pan potrzebował,to robią cholernie dobre serca.Ale ich wątroby za nic nie wziąłbym doręki.LITTLE: Takie serce jest chyba więcej warte niż całe miasteczko, wktórym mam praktykę.FRANKENSTEIN: A trzustka więcej niż cały pański stan.Vermont,prawda?LITTLE: Vermont.FRANKENSTEIN: Za pieniądze, które zapłaciliśmy za tę trzustkę,tak, moglibyśmy kupić cały Vermont.Nikt nigdy wcześniej nie robiłtrzustek, a musieliśmy ją mieć za dziesięć dni albo stracić pacjentkę.Więcpowiedzieliśmy wielkim producentom narządów: OK, chłopcy bierzeciesię ostro do roboty nad trzustką.Postawcie do tego wszystkich ludzi.Nieobchodzi nas, ile to będzie kosztować, ale na przyszły wtorek musimymieć trzustkę.LITTLE: I udało im się.FRANKENSTEIN: Pacjentka żyje, prawda? Niech mi pan wierzy, to sąkosztowne wnętrzności.LITTLE: Ale pacjentkę na nie stać.FRANKENSTEIN: Tak by pan nie pożył, płacąc z ubezpieczenia.LITTLE: Ile operacji miała? I od jak dawna?FRANKENSTEIN: Pierwszą poważną operację zrobiłem jejtrzydzieści sześć lat temu.Od tego czasu miała ich siedemdziesiąt osiem.LITTLE: Ile ma lat?FRANKENSTEIN: Sto.LITTLE: Ależ ta kobieta ma nerwy.FRANKENSTEIN: Właśnie pan na nie patrzy.LITTLE: Miałem na myśli odwagę.Cóż za hart ducha!FRANKENSTEIN: No wie pan, usypiamy ją wcześniej.Nie robimyoperacji bez anestezjologa.LITTLE: Ale mimo wszystko.FRANKENSTEIN (Stuka Swifta w ramię.Swift zdejmuje słuchawkiz uszu i zwraca się do przybyłych, nie tracąc z oczu przyrządów): Paniedoktorze, to jest doktor Elbert Little.Doktor Tom Swift jest moimasystentem.SWIFT: Cześć pracy.FRANKENSTEIN: Doktor Little ma praktykę w Vermont.Znalazłsię przypadkiem w okolicy i poprosił, żeby go oprowadzić.LITTLE: Co pan słyszy w słuchawkach?SWIFT: Wszystko, co się dzieje w pokoju pacjentki.(Podaje musłuchawki.) Proszę bardzo.LITTLE (Słucha przez chwilę): Cisza.SWIFT: Teraz ma układane włosy.Jest tam kosmetyczka.W trakcieczesania zawsze milczy.(Zabiera słuchawki.)FRANKENSTEIN (do Swifta): Powinniśmy złożyć gratulacjenaszemu młodemu koledze.SWIFT: Z jakiej okazji?LITTLE: No właśnie, z jakiej okazji?FRANKENSTEIN: Och, wiem doskonale, jaki wielki spotkał panazaszczyt.LITTLE: Ale ja chyba nie wiem.FRANKENSTEIN: Przecież jest pan tym doktorem Little, który wubiegłym miesiącu został mianowany przez Ladies Home JournalLekarzem Rodzinnym Roku?LITTLE: Tak, to prawda.Nie mam pojęcia, dlaczego właśnie mniewybrano.A tym bardziej mnie dziwi, jakim cudem wie o tym ktoś taki jakpan.FRANKENSTEIN: Co miesiąc czytam Ladies Home Journal oddeski do deski.LITTLE: Naprawdę?FRANKENSTEIN: Mam tylko jedną pacjentkę, panią Lovejoy.Ponieważ pani Lovejoy czyta to pismo, więc ja też to robię.Rozmawiamyo treści kolejnych numerów.W ubiegłym miesiącu przeczytaliśmywszystko o panu.Pani Lovejoy powtarzała: Jaki to musi być miłyczłowiek.Taki wyrozumiały.LITTLE: Hmm.FRANKENSTEIN: I oto zjawił się pan we własnej osobie.Założęsię, że napisała do pana.LITTLE: Tak, rzeczywiście.FRANKENSTEIN: Ona rocznie pisze tysiące listów i dostaje tysiąceodpowiedzi.Po prostu uwielbia korespondencję.LITTLE: Czy przez większość czasu jest.hmm.w dobrymnastroju?FRANKENSTEIN: Jeśli nie jest, to wina leży po naszej stronie, tu nadole.Jeżeli wpada w zły nastrój, to znaczy, że coś tutaj jest nie wporządku.Jakiś miesiąc temu była smutna.Okazało się, że to przezpopsuty tranzystor w konsolecie.(Sięga ponad ramieniem Swifta i zmieniapołożenie dzwigni.Urządzenia dostosowują się do nowego układu.) Oproszę, teraz przez parę minut będzie przygnębiona.(Znów zmieniapołożenie dzwigni.) Zaraz będzie szczęśliwsza niż na początku.Będziećwierkała jak ptaszek.LITTLE (Nieporadnie ukrywa przerażenie.)Akcja przenosi się do pokoju pacjentki; pełno w nim kwiatów,bombonierek i książek.Pacjentka to Sylvia Lovejoy, wdowa pomiliarderze.Sylvia jest już tylko głową podłączoną do rurek i przewodówwychodzących z podłogi, ale na pierwszy rzut oka tego nie widać.Wzbliżeniu widzimy jej twarz oraz Glorię, cudownie piękną kosmetyczkę,która stoi za nią.Sylvia jest wyjątkowo śliczną staruszką, kiedyś słynną zeswej urody.Teraz płacze.SYLVIA: Glorio.GLORIA: Tak, proszę pani?SYLWIA: Otrzyj mi łzy, nim ktoś wejdzie i je zobaczy.GLORIA (Sama ma ochotę płakać): Tak, proszę pani.(Ociera jej łzychusteczką higieniczną i przygląda się twarzy pacjentki.) No, już.SYLWIA: Nie wiem, co się ze mną stało.Nagle ogarnął mnie takismutek, że nie mogłam wytrzymać.GLORIA: Każdy musi czasem sobie popłakać.SYLWIA: Już mija.Czy widać, że płakałam?GLORIA: Nie, wcale.Już nie może opanować łez.Podchodzi do okna tak, żeby Sylwia niewidziała, jak płacze.Kamera się odsuwa i widać z kliniczną dokładnościąohydę głowy z przewodami i rurkami.Głowa stoi na trójnogu.W miejscu,gdzie normalnie byłaby klatka piersiowa, umocowano czarną skrzynkę, naktórej migają kolorowe światełka.Tam, gdzie powinny się znajdować ręce,ze skrzynki wychodzą mechaniczne kończyny.W ich zasięgu umieszczonostolik, na nim długopis, papier, do połowy ułożony puzzel i pękatą torbę dorobótek ręcznych.Wystają z niej druty i zaczęty sweter.Nad głową Sylwiiwisi mikrofon na wyciągu.SYLWIA (z westchnieniem): Och, musisz mnie uważać za starą,głupią kobietę.(Gloria przecząco kręci głową, nie może odpowiedzieć.)Glorio? Jesteś tu?GLORIA: Tak.SYLWIA: Czy coś się stało?GLORIA: Nie.SYLWIA: Glorio, jesteś nieocenioną przyjaciółką.Chcę, byświedziała, że polubiłam cię z całego serca.GLORIA: Też panią lubię.SYLWIA: Jeśli cię coś trapi, a mogłabym ci pomóc, to mamnadzieję, że mnie poprosisz.GLORIA: Tak, oczywiście.HOWARD DERBY (Listonosz szpitalny, stary, wesoły głupiec,wpada tanecznym krokiem z naręczem listów): Listonosz! Listonosz!SYLWIA (w lepszym nastroju): Listonosz! Bogu dzięki zalistonosza!DERBY: I jak się dzisiaj miewa nasza pacjentka?SYLWIA: Przed chwilą byłam bardzo smutna, ale teraz, gdy panazobaczyłam, mam ochotę śpiewać jak ptaszek.DERBY: Dziś mamy pięćdziesiąt trzy listy.Jeden nawet zLeningradu.SYLWIA: W Leningradzie mieszka pewna niewidoma.Biedaczka.DERBY (Układa listy w wachlarz i czyta stemple na znaczkach):Zachodnia Virginia, Honolulu, Brisbane, Australia.SYLWIA (Losuje kopertę): Wheeling, Zachodnia Virginia.I kogóż jaznam w Wheeling? (Sprawnie otwiera ją mechanicznymi rękami i czyta.) Droga pani Lovejoy.Nie zna mnie pani, ale właśnie przeczytałam o Paniw �Przeglądzie� i siedzę teraz, a łzy płyną mi strugami po policzkach. W Przeglądzie ? Mój Boże! Ten artykuł został opublikowany czternaście lattemu i ona właśnie go przeczytała!DERBY: Do starych numerów można ciągle wracać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki