015. Robert Jordan Koło Czasu t8 cieżka Sztyletów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Elaida z wściekłością zacisnęła zęby.Sedore nienawidziła jej za pięć dni po łokcieunurzanych w gorącej wodzie, spędzonych na szorowaniu desek.Następnym razemczeka ją coś znacznie mniej miłego.Może odda ją Silvianie.Albo nawet każe jej czyścićszambo!Alviarin bez słowa usunęła się na bok, a Zasiadające przeszły obok niej, poprawiającszale, mrucząc coś do siebie, na nowo odziewając się w godność Komnaty.Alviarin ener-gicznie zamknęła za nimi drzwi i podeszła do Elaidy, kartkując dokumenty zamkniętew teczce.Dekrety, które podpisała w nadziei, że Alviarin nie żyje.Oczywiście, nie liczy-ła tylko na tę wątłą nadzieję.Nie rozmawiała z Seaine, na wypadek gdyby ktoś to zoba-czył i doniósł Alviarin, gdy ta wróci, ale Seaine z pewnością działała wedle otrzymanychinstrukcji, podążając ścieżką zdrady, która niechybnie zaprowadzi ją prosto do AlviarinFreidhen.Taką Elaida miała nadzieję.Och, jak bardzo chciała w nią wierzyć.Alviarin mamrotała do siebie, przetrząsając dokumenty w teczce. To może pójść, jak sądzę.Ale to nie.Ani to.A z pewnością nie to! Zgniotła do-kument podpisany oraz podpieczętowany przez Zasiadającą na Tronie Amyrlin i z po-gardą rzuciła go na posadzkę.Obeszła biurko, stanęła obok pozłacanego krzesła Elaidyz oparciem ozdobionym wizerunkiem Płomienia Tar Valon wysadzanym kamieniamiksiężycowymi i z trzaskiem rzuciła na blat teczkę oraz swój arkusz pergaminu.A potemuderzyła Elaidę w twarz z taką siłą, że aż zawirowały jej przed oczyma czarne płatki.435 Sądziłam, że to już sobie ustaliłyśmy, Elaido. Głos tej potwornej kobiety był takzimny, że przy nim nawet śnieżna burza zdawałaby się przytulna. Wiem, jak ocalićWieżę przed konsekwencjami twoich błędów i nie pozwolę, byś za moimi plecami po-pełniała nowe.Jeśli będziesz nadal tak trwała w swym uporze, to bądz pewna, że dopil-nuję, abyś została usunięta, ujarzmiona, a potem będziesz wyła pod rózgami każdej ini-cjowanej, a nawet służby!Elaida z wysiłkiem powstrzymała się, aby nie dotknąć dłonią policzka.Nie potrze-bowała lustra, by wiedzieć, że jest czerwony.Powinna zachować najdalej idącą ostroż-ność.Seaine jak dotąd niczego nie znalazła, w przeciwnym razie by przyszła.Alviarinnatomiast mogła w każdej chwili wystąpić przed Komnatą i przedstawić jej historię ka-tastrofalnej próby porwania tego chłopca, al �ora.I naprawdę mogła dzięki temu spra-wić, by ją usunięto, ujarzmiono i chłostano, przy czym to wcale nie była jedyna strzaław jej kołczanie.Toveine Gazal prowadziła pięćdziesiąt sióstr i dwustu żołnierzy Gwar-dii Wieży przeciwko Czarnej Wieży, w której w co Elaida nie wątpiła, gdy wydawa-ła te rozkazy znajdowało się nie więcej niż paru mężczyzn potrafiących przenosić.Jednak nawet wobec obecności setek setek!, nawet chłodne spojrzenie Alviarin niewywoływało takiego ściskania w żołądku, jak ta myśl! setek tych Asha manów, wciążwierzyła w Toveine.Czarna Wieża zostanie strzaskana w ogniu krwi, tak Przepowie-działa, a siostry będą wędrować po jej terenach.Z pewnością musiało to oznaczać, żejakimś sposobem Toveine odniesie jednak zwycięstwo.Co więcej, z pozostałej częściPrzepowiedni wynikało, że Wieża pod jej panowaniem odzyska całą swą dawną chwa-łę, że sam al �or ulęknie się jej gniewu.Alviarin na własne uszy słyszała te słowa, kie-dy Elaidę ogarnął paroksyzm Przepowiedni.I nie pamiętała ich pózniej, kiedy podjęłatę nędzną próbę szantażu, nie zrozumiała zawartej w nich wizji swej własnej zguby.Ela-ida czekała więc teraz w milczeniu.Sprawi, że ta kobieta po trzykroć zapłaci! Ale musizachować cierpliwość.Na razie.Nie czyniąc żadnych wysiłków ukrycia triumfującego uśmieszku, Alviarin odsunęłana bok teczkę i położyła przed Elaidą arkusz pergaminu.Potem otworzyła zielono-zło-tą skrzynkę z przyborami do pisania, zanurzyła pióro w kałamarzu i wsunęła je w dłońElaidy. Podpisz.Elaida ujęła pióro, zastanawiając się, jakie tym razem szaleństwo opatrzy własnymimieniem.Kolejne powiększenie stanu liczebnego Gwardii Wieży, podczas gdy buntow-niczki z pewnością spotka koniec, zanim pojawi się konieczność rzucenia do walki żoł-nierzy? Kolejna próba zmuszenia Ajah, by publicznie ogłosiły, które siostry im przewo-dzą? Los tego dekretu z pewnością był dramatycznie żałosny! Czytała szybko, czując,jak z każdym słowem w jej żołądku rośnie coraz większa lodowata kula.Udzielenie każ-dej Ajah ostatecznej władzy nad dowolną siostrą przebywającą w należnych im kwate-436rach stanowiło dotąd najskrajniejszy przykład obłędu w jaki niby sposób niszczeniesamej materii Wieży miałoby ją uratować? niemniej to?.Zwiat jest już świadom, że Rand al {�or to Smok Odrodzo-ny.Zwiat wie, że jest mężczyzną zdolnym do władania JedynąMocą.Od niepamiętnych czasów tacy mężczyzni podlegali wła-dzy Białej Wieży [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki