15. Robert Jordan Koło Czasu t8 cieżka Sztyletów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dlacze-go więc nie darła się w niebogłosy i nie próbowała go zaatakować? Z tak bliska wystar-czyłby zwykły nóż, który nosiła za pasem.A jednak, z jakiegoś powodu wcale nie mia-ła ochoty dotykać rękojeści z kości słoniowej.Mogłaby, zdała sobie sprawę.Krępująca jąmacka zniknęła.Mogłaby przynajmniej zeskoczyć z jego konia i spróbować.Na to teżnie miała najmniejszej ochoty. Coś ty mi zrobił? zapytała.Spokojnie.Przynajmniej na tyle było ją stać.Zawróciwszy konia z powrotem ku drodze, Logain wyjaśnił, co jej zrobił, ona zaśwsparła głowę o jego szeroką pierś i zapłakała.I przysięgła sobie w głębi serca, że zmusiElaidę, by za to zapłaciła.O ile Logain kiedykolwiek jej pozwoli.Ta ostatnia myśl zdałasię szczególnie gorzka i brzemienna w skutki.TARGMin siedziała z założonymi nogami w ciężkim od pozłoty fotelu z wysokim opar-ciem i próbowała zagłębić się w lekturę dzieła Herida Fela Rozum i nierozum, któregooprawiony w skórę egzemplarz spoczywał na jej kolanach.Nie było to łatwe.Och, samaksiążka wywierała niemalże hipnotyczne wrażenie, pisma pana Fela zawsze porywały jąw światy myśli, których istnienia ongiś, pracując w stajni, nawet sobie nie wyobrażała.Do dzisiaj nie mogła się pogodzić ze śmiercią miłego staruszka.W jego książkach miałanadzieję odnalezć wskazówki co do przyczyn, które doprowadziły do tragedii.Ciemneloki zafalowały, gdy potrząsnęła głową, próbując skupić się na lekturze.Książka była fascynująca, jednak atmosfery w komnacie nie sposób było określić in-aczej jak słowem deprymująca.Niewielka sala tronowa Smoka Odrodzonego w PałacuSłońca aż ociekała złotem, począwszy od szerokich gzymsów, poprzez wysokie, wiszącelustra, jakimi natychmiast zastąpiono te, które Rand potłukł, dwa rzędy foteli identycz-nych z tym, na którym sama teraz zasiadała, a skończywszy na wieńczącym je podwyż-szeniu stanowiącym podstawę Tronu Słońca.Sam tron stanowił przykład największejpotworności stylizowany na modłę obowiązującą w Azie, jak sobie ją wyobrażali ca-irhieniańscy rzemieślnicy, siedzisko miał wsparte na dwu Smokach, dwa kolejne służy-ły za poręcze, jeszcze inne wspinały się na oparcie, pozierając oczyma z wielkich kamie-ni słonecznych, całość wręcz kłuła oczy pozłotą i czerwoną emalią.Masywna złota tar-cza Wschodzącego Słońca z falistymi promieniami osadzona w wypolerowanych płyt-kach posadzki pogłębiała tylko przytłaczające wrażenie.Przynajmniej w dwu wielkichkominkach tańczyły płomienie, na tyle wysokie, że mogłaby cała się w nich upiec, i onedawały komnacie ciepło, które w zestawieniu z sypiącym za oknami śniegiem tworzy-ło atmosferę przytulności.Poza tym były to pokoje Randa, sama myśl o tym wystar-czała, by nieco rozproszyć ogarniające ją przygnębienie.Jednak uświadomiwszy to so-bie, zaraz poczuła kolejny napływ irytacji.Będą to pokoje Randa, jeśli kiedykolwiek ze-chce do nich wrócić.Bardzo irytująca myśl.Miłość do mężczyzny polegała chyba głów-nie na nieustannej konieczności przyznawania się przed sobą do rozmaitych irytują-cych myśli!460Zmieniła pozycję, w próżnym wysiłku usadowienia się wygodniej, znowu powróciłado lektury, jednak wzrok jej wciąż uciekał w stronę wysokich drzwi, również obficie wy-sadzanych glifami Wschodzących Słońc w pozłocie.Cały czas miała nadzieję, że Randza chwilę przez nie przejdzie, a równocześnie bała się, że zaraz zobaczy Sorileę lub Cad-suane.Odruchowo wygładziła poły błękitnego ka5�ana, muskając palcami drobne płat-ki śniegu wyha5�owane na klapach.Kolejne plecionką zdobiły rękawy i nogawki spodnitak obcisłych, że ledwie dała radę wbić w nie łydki.Ubiór nie różnił się bardzo od stro-jów, które przez całe życie nosiła.Naprawdę.Jak dotąd, chociaż do woli folgowała sobiew zdobnych ha5�ach, udawało jej się uniknąć konieczności nałożenia sukienki, aczkol-wiek obawiała się, że Sorilea w końcu postawi na swoim, nawet gdyby Mądre musiaływłasnymi rękami zdzierać z niej ulubione ubrania.Ta kobieta wiedziała o niej i Randzie.Wiedziała wszystko.Min poczuła, jak płonąjej policzki.Sorilea najwyrazniej cały czas zastanawiała się, czy Min Farshaw jest odpo-wiednią.kochanką.dla Randa al �ora.Wraz z tym słowem opanowała ją jakaś głu-pawa frywolność, skarciła się w myślach, nie była przecież żadną pustogłową dziewoją!A równocześnie wywołało ono w niej poczucie winy i chęć obejrzenia się przez ramię,czy przypadkiem nie ma tu którejś z ciotek, które ją wychowywały. Nie pomyślałaze złością nie masz pusto w głowie.Pustka w porównaniu z tobą może się poszczy-cić całkiem niezłym rozumem.Może zresztą Sorilea chciała się upewnić, czy to Rand jest odpowiedni dla Min, nie-kiedy tak właśnie cała rzecz wyglądała.Mądre zaakceptowały Min jako jedną z nich,a przynajmniej prawie, niemniej w ciągu ostatnich kilku tygodni Sorilea traktowała jąjak pranie, które należy przepuścić przez wyżymaczkę.Siwowłosa Mądra o pomarsz-czonej twarzy chciała wiedzieć o niej, jak również o Randzie, wszystko.Chciała nawetdostać proch z dna jego kieszeni! Po dwakroć Min próbowała uniknąć nie kończącegosię przesłuchania, a Sorilea dwukrotnie wyciągnęła rózgę! Ta potworna starucha zwy-czajnie przełożyła ją przez blat najbliższego stołu, a kiedy wszystko się skończyło, po-wiedziała, że być może ten sposób przyczyni się do poprawy jej pamięci.Przy czym żad-na z pozostałych Mądrych nie okazała jej nawet śladu współczucia! Zwiatłości, ileż trze-ba znosić dla mężczyzny! A na dodatek i tak nie będzie go mogła mieć tylko dla siebie!Z Cadsuane natomiast było zupełnie inaczej.Pełna niezmierzonego dostojeństwaAes Sedai o włosach tak srebrnych, jak Sorilei były białe, z pozoru nawet na jotę niedbała o Randa czy Min, a jednak większość czasu spędzała w Pałacu Słońca.Całkowi-te unikanie spotkania z nią było niemożliwe, najwyrazniej swobodnie spacerowała tam,gdzie tylko zapragnęła.A kiedy Cadsuane spoglądała na Min, choćby tylko przelotnie,ta nie mogła nic poradzić, że zaraz stawała jej przed oczyma kobieta, na której rozkazbyki będą tańczyć i niedzwiedzie śpiewać.Cały czas spodziewała się, że Cadsuane wska-że na nią palcem i oznajmi, że nadszedł czas, by Min Farshaw nauczyła się żonglować461piłeczką na nosie.Wcześniej czy pózniej Rand będzie musiał znowu stawić czoło Cad-suane, a na samą tę myśl Min czuła, jak żołądek skręca się jej w ciasny supeł.Znowu pochyliła się nad książką.A wtedy jedno skrzydło drzwi otworzyło się gwał-townie i do środka wkroczył Rand piastujący Berło Smoka w zagięciu łokcia.Na głowiemiał złotą koronę w kształcie szerokiego splotu wawrzynu to musiała być ta KoronaMieczy, o której wszyscy tyle mówili nogi nadzwyczaj korzystnie prezentowały sięw obcisłych spodniach, ha5�owany złotem ka5�an z zielonego jedwabiu uderzał w oczypięknym krojem.Cały był piękny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki