§ Duenas Maria Olvido znaczy zapomnienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zdziwiła mnie nie ichtreść, a widniejący pod nimi podpis.Szczęśliwego Nowego Roku życzy z całego sercaDaniel Carter Rozdział jedenastyHiszpania, w której wylądował Daniel Carter po swoim pierwszym locie przez Atlantyk,zdążyła się już przebudzić z powojennego stuporu, co nie znaczy, że przestała być krajemzacofanym, pogrążonym w stagnacji, ale zapewne niezwykle fascynującym dla młodegostudenta.Miał dwadzieścia dwa lata i kilka niezbyt jasno sprecyzowanych powodów, by rzucić sięw objęcia tej przygody: uczył się hiszpańskiego, odczuwał rosnącą fascynację literaturąhiszpańską i nieprzepartą chęć, by odwiedzić wreszcie ten kraj, z którym związał się na odległośćod chwili, gdy bez wahania wysadził w powietrze starannie zaplanowaną przyszłość.Syn dentysty i dobrze wykształconej pani domu, wyrastał w komfortowym świeciekonwencji w małym miasteczku Morgantown, położonym w cieniu Apallachów, w WirginiiZachodniej.Rodzice marzyli o tym, by ich pierworodny dobry uczeń, dobry sportowiec i dobrychłopak został co najmniej wziętym adwokatem lub renomowanym chirurgiem.Ale jak tozwykle bywa z planami, które snują naiwnie rodzice, nie pytając o zdanie dziecka, okazało się, żezainteresowania i pasje syna nie mają z nimi wiele wspólnego. Zastanawiałem się nad moją przyszłością.Zagaił rozmowę beztroskim tonem pomiędzy kęsem wołowiny i zielonym groszkiem.Podczas kolacji, takiej samej jak wiele innych.W podobną do innych niedzielę. Więc jednak prawo? zapytała uśmiechnięta matka, unosząc do ust widelec zziemniaczanym pur�e. Nie. Medycyna? zapytał zadowolony ojciec, nie mogąc ukryć satysfakcji. Też nie.Patrzyli na niego w osłupieniu, a Daniel pewnym tonem opowiadał im rzeczy, o którychnie śniło im się w najśmielszych snach.Oświadczył, że po studiach pierwszego stopnia, chociażzostał przyjęty na Uniwersytet Cornella, nie ma najmniejszej ochoty zgłębiać przez lata tajnikówkodeksów karnych i cywilnych.%7łe wcale a wcale nie interesuje go medycyna, że nie pociągajągo ani anatomia i fizjologia, ani paragrafy ustaw, a przyszłość w sali sądowej lub operacyjnejjawi mu się jako istny koszmar.%7łe chce w życiu zajmować się zupełnie czym innym.Chcepoznać inne kultury.Chce studiować literaturę.Zagraniczną, jeśli chodzi o ścisłość.Ojciec, z wzrokiem wbitym w obrus, nieskończenie powoli składał serwetkę. Przepraszam mruknął.Trzasnął drzwiami, aż echo zadudniło na całej ulicy.Matka zastygła z widelcemuniesionym w powietrzu.Nie była zdolna wykrztusić z siebie słowa.Zastanawiała się, kiedypopełnili błąd w wychowaniu syna, któremu chcieli przecież zapewnić jak najstaranniejszewykształcenie.Z jej zielonych oczu popłynęły łzy.Carterowie znali charakter Daniela, od lat doświadczali na co dzień jego uporu,stanowczości i zapalczywości.I zdawali sobie sprawę, że nie będzie łatwo odwieść syna od razpodjętej decyzji, jakkolwiek absurdalna wydawałaby się ona rodzicom.Młodsi bracia wymieniliporozumiewawcze kopniaki pod stołem, ale nie odważyli się odezwać, żeby przypadkiem niedostało się i im przy okazji rodzinnej awantury.Rodzice zareagowali stanowczo.Od tego dnia w domu zapanowała złowroga cisza.Przezcałe tygodnie nie odzywali się słowem do Daniela, chcąc przywołać go do porządku i wymusićposłuszeństwo.Osiągnęli jednak efekt przeciwny do zamierzonego atmosfera w domu stała siętak trudna do wytrzymania, że w Danielu z dnia na dzień wzbierało poczucie, iż powinien uciecjak najdalej.Kolejnym krokiem było złożenie papierów na uniwersytet w Pittsburghu.Chociaż zrobiłto po terminie, jakimś cudem został przyjęty na studia na wydziale filologii klasycznej iromańskiej, zapewne dopomogły mu w tym wpisy z zajęć z hiszpańskiego i francuskiego, naktóre uczęszczał przez ostatnie dwa lata.Dobra sytuacja materialna rodziny i pózny termin, wjakim złożył papiery, uniemożliwiły mu jednak ubieganie się o stypendium.Ojciec trwałniezłomnie w swym postanowieniu, że nie wyda ani centa na finansowanie tego szalonegokaprysu, więc młody Carter pod koniec lata opuścił dom rodzinny z płócienną torbąprzewieszoną przez ramię, siedemdziesięcioma siedmioma dolarami w kieszeni i żalem dorodziców, który trudno mu będzie pózniej wymazać z pamięci.Kiedy znalazł się w Pittsburghu, zaczął od razu szukać pracy na pół etatu: domyślał się,że nie na długo wystarczy mu pieniędzy, które zaoszczędził w wakacje, pracując jako ratownik.Szybko udało mu się zatrudnić w fabryce Heinza produkującej ketchup, fasolkę konserwową izupy w puszkach.Wymagania miał niewielkie, za to odczuwał ogromną chęć, by sięusamodzielnić, coś podpowiadało mu, że czeka go właśnie jeden z najważniejszych momentóww życiu.Pierwszy semestr zleciał mu jak z bicza strzelił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki