Christie Agata Pani McGinty nie zyje

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znoszony długi czarny płaszcz.Dwa wełniane sweterki.Żakiet i spódnica.Pończochy.Ani jednej sztuki bielizny (pewnie Bessie Burch wzięła ją dla siebie).Dwie pary butów owinięte w gazetę.Szczotka i grzebień, podniszczone, ale czyste.Stare, wygięte, oprawione w srebro lusterko.W skórzanej oprawce fotografia młodej pary ubranej w stylu sprzed trzydziestu lat —zapewne zdjęcie pani McGinty z mężem.Dwie widokówki z Margate.Porcelanowy piesek.Przepis na marmoladę z dyni wycięty z gazety.Inny strzęp gazety z sensacyjną wzmianką o latających talerzach.Trzeci wycinek dotyczył przepowiedni Matki Shipton.Była jeszcze Biblia i modlitewnik.Żadnych torebek ani rękawiczek.Pewno wzięła je Bessie Burch albo komuś oddała.Te ubrania, ocenił Poirot, dla zażywnej Bessie Burch byłyby za małe.Pani McGinty była chudą, niedużą kobietą.Rozwinął jedną parę butów.Były w całkiem dobrym gatunku i niezbyt znoszone.Zdecydowanie za małe na Bessie Burch.Już miał je schludnie zapakować z powrotem, kiedy jego oczy przyciągnął nagłówek gazety.Była to „Sunday Comet” z 19 listopada.Pani McGinty zginęła 22 listopada.Tę zatem gazetę kupiła w niedzielę przed śmiercią.Leżała w jej pokoju i z kolei Bessie Burch posłużyła się nią do zapakowania rzeczy ciotki.Niedziela 19 listopada.A w poniedziałek pani McGinty poszła na pocztę kupić buteleczkę atramentu…Może dlatego, że coś wyczytała w niedzielnej gazecie? Rozwinął drugą parę butów.Była owinięta w „News of the World” z tą samą datą.Wygładził obydwie gazety, zaniósł je na krzesło i usiadł, żeby przeczytać.I od razu dokonał odkrycia.Z jednej ze stron „Sunday Comet” coś wycięto.Prostokątny kawałek ze środkowej strony.Dziura była za duża, by pasował do niej któryś ze znalezionych wycinków.Przejrzał obydwie gazety, ale nie znalazł w nich nic interesującego.Z powrotem owinął nimi buty i porządnie zapakował walizkę.Potem zszedł na dół.Pani Burch krzątała się po kuchni.— Na pewno nic pan nie znalazł — powiedziała.— Niestety, nic — potwierdził Poirot i dodał jakby mimochodem: — Nie pamięta pani, czy w sakiewce albo torebce ciotki nie było jakiegoś wycinka z gazety?— Niczego takiego nie pamiętam.Może policja go zabrała.Ale policja go nie zabrała.O tym Poirot wiedział z notatek Spence’a.Zawartość torebki zmarłej spisano i nie było w niej żadnego wycinka gazetowego.— Eh bien — powiedział sam do siebie Herkules Poirot.— Następny krok jest łatwy.Albo okaże się, że to jakaś bzdura… albo zaczynam wreszcie robić postępy.IISiedząc absolutnie nieruchomo przed plikiem zakurzonych gazet, Poirot stwierdził, że znaczenie, jakie przypisał buteleczce atramentu, nie było zawodne.„Sunday Comet” lubowała się w romantycznej dramatyzacji wydarzeń z przeszłości.Numer „Sunday Comet”, na który spoglądał Herkules Poirot, pochodził z niedzieli 19 listopada.U góry środkowej strony widniały wypisane wielkimi literami następujące słowa:KOBIETY, KTÓRE BYŁY KIEDYŚOFIARAMI TRAGEDII.GDZIE SĄ DZIŚ TE KOBIETY?Pod tym nagłówkiem widniały niewyraźne reprodukcje czterech zrobionych przed wieloma latami zdjęć.Osoby uwiecznione na nich nie wyglądały tragicznie.Prawdę mówiąc, wyglądały raczej śmiesznie, jako że prawie wszystkie ubrane były według dawno przebrzmiałej mody, a nie ma nic śmieszniejszego od wczorajszej mody — nawet jeżeli za trzydzieści lat jej urok może powrócić, a w każdym razie od nowa stać się dla kogoś pociągający.Pod każdym zdjęciem znajdowało się nazwisko.„Eva Kane, »druga kobieta« ze słynnej sprawy Craiga”.„Janice Courtland, »tragiczna żona«, której mąż był szatanem w ludzkim ciele.” „Mała Lily Gamboll, tragiczne dziecko naszej epoki przeludnienia.”„Vera Blake, niczego nieświadoma żona zabójcy.”Po czym następowało pytanie, znowu wielką czcionką:GDZIE SĄ DZIŚ TE KOBIETY?Poirot zmrużył oczy i zabrał się do skrupulatnego czytania tej cokolwiek romantycznej prozy przedstawiającej historie życia niewyraźnych i zamazanych heroin.Nazwisko Evy Kane pamiętał, gdyż sprawa Craiga była bardzo głośna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki