Grzesiuk Lidia Psychoterapia (1 4) 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pacjent w trakcieopowiadania o swoich wspomnieniach i doświadczeniach (z dzieciństwa bądz niedalekiejprzeszłości) ma okazję uświadomić sobie obronne, a także adaptacyjne znaczenia swychzaburzeń.Towarzyszyć temu może poprawa związana z ulgą, jaką przynosi ujawnienieniewyrażanych dotąd uczuć, w tym wspomnianej wyżej agresji, ukierunkowanej naterapeutę jako substytut ważnej osoby z wczesnego dzieciństwa.Praca nad przeniesieniem pozytywnym dotyczy najczęściej idealizacji analityka,która ma swoje zródło w ogromnej potrzebie miłości, akceptacji i opieki pacjentadepresyjnego.Przelewa on na terapeutę jako idealny obiekt miłości swoje uczucia izaufanie, dążąc do bardzo bliskiej, symbiotycznej relacji.Psychoterapeuta musi uważnieanalizować swoje reakcje przeciwprzeniesieniowe i pracować nad przeniesieniem u pacjenta,tak by możliwy był wgląd oraz zmiana patologicznej relacji z terapeutą na bardziejrealistyczną i umożliwiającą pacjentowi rozwój.Pozytywne przeniesienie wzbudzane jest też przez relację wsparcia, jaką oferujepacjentowi terapeuta.Dlatego też powinien on pamiętać o zachowaniu odpowiednich granicwe wspieraniu pacjenta i zastępowaniu mu utraconego obiektu, tak by nie spowodowaćpózniejszej frustracji pacjenta i nawrotu symptomów (por.Kutter1992).Bazą do pracy nad problemami jest także opór pacjenta, stanowiący drugiepodstawowe zjawisko w psychodynamicznie zorientowanym leczeniu.Podlega on analizie,przynosząc konkretne rezultaty w zakresie rozwiązywania podstawowych problemówpacjenta.Przykładem wykorzystywania pracy nad oporem w procesie leczenia depresyjnegopacjenta może być wspólne większości krótkoterminowych podejść psychodynamicznychdo terapii czterostopniowe prowadzenie procesu leczenia, oparte, poza końcowym etapem,na kolejnych krokach w pracy nad oporem (Karasu 1990).(l) I tak, w przypadkupoczątkowego oporu, który może pojawić się w początkowej fazie terapii (przy ustalaniuwspółpracy terapeutycznej), psychoterapeuta może zająć się problemem dotyczącym sposoburadzenia sobie z poczuciem utraty jako reakcją na separację bądz na psychiczny dystans zestrony rodziców.Klaryfikacji podlega wtedy nie uświadomiona ambiwalencja w stosunku dorodziców, a uczucie to przenosi się na relacje z innymi osobami.(2) W przypadku oporudotyczącego samego procesu psychoterapii, terapeuta poddaje interpretacji niefunkcjonalne,niekorzystne dla pacjenta jego własne zachowania oraz obawy przed odwetem, wypływającez negatywnego przeniesienia i agresywnych uczuć ukierunkowanych na psychoterapeutę.(3)W pózniejszym okresie terapii u pacjenta pojawia się opór wynikający z uczucia zagrożeniazwiązanego z uświadamianiem sobie separacji z psychoterapeuta.Pacjent mobilizujewcześniejsze, nieracjonalne reakcje na utratę, w związku z czym terapeuta musi zajmować siętakże otwarcie wyrażanym przez pacjenta gniewem.(4) W końcowym etapie leczenia pracadotyczy już realistycznego żalu pacjenta spowodowanego koniecznością rozstania się zpsychoterapeuta.Terapeuta pracuje tu nad podstawowym konfliktem z dzieciństwa poprzezrozwiązywanie aktualnych trudności w relacjach pacjenta zarówno w tych spoza kontekstuterapii, jak i występujących w trakcie sesji.Najważniejsze w procesie każdej psychodynamicznie zorientowanej psychoterapii jestjednak zinterpretowanie i klaryfikacja starych wzorów zachowania, co pozwalapacjentowi zrozumieć, jak niszcząca była jego dotychczasowa droga zdobywania poczuciawłasnej wartości, jak olbrzymie są jego oczekiwania dotyczące opieki i miłości oraz jakbardzo odczuwa on do tej pory swój zawód z dzieciństwa związany z kontaktami z rodzicami.Wgląd dotyczący podstawowych problemów pacjenta, jest przez niego adaptowany takżepoza kontekstem psychoterapii [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki