Huxley Aldous Nowy wspaniaĹy Ĺwiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszystko było całkowicie zdrowe i normalne.- WręczyłBernardowi przepustkę.- Doprawdy nie wiem, dlaczego nudziłem pana tą trywialnąopowiastką.- Wściekły na siebie, że wyjawił tak kompromitujący sekret, swą złość skierowałna Bernarda.Spojrzenie miał teraz prawdziwie złowieszcze.- Chciałbym skorzystać z okazji- powiedział - by oświadczyć panu, panie Marks, że bardzo jestem niezadowolony zdoniesień o pana zachowaniu poza miejscem pracy.Powie pan, że to nie mój interes.Ajednak nie.Zależy mi na dobrym imieniu Ośrodka.Moi pracownicy muszą być pozawszelkim podejrzeniem, zwłaszcza z kast wyższych.Alfy są tak warunkowane, że niepotrzebują się zmuszać do bycia dziećmi w sferze uczuć.Tym bardziej jednak muszą dbać oswoją postawę.Dziecięctwo jest ich obowiązkiem, nawet wbrew własnym skłonnościom.Awięc, panie Marks, uczciwie pana ostrzegam.- Głos dyrektora drżał oburzeniem, teraz już wpełni uzasadnionym i bezosobowym, stanowiącym wyraz niezadowolenia Społeczeństwasamego.- Jeśli jeszcze raz usłyszę o jakimkolwiek przekraczaniu norm dziecięcejprzyzwoitości, poproszę, by pana przeniesiono do jakiegoś podośrodka, najlepiej do Islandii.Do widzenia.- I obróciwszy się w krześle, wziął pióro i zaczął pisać. To go nauczy porządku , powiedział sobie w duchu.Mylił się jednak.Bernard bowiemopuścił gabinet z dumą; gdy zamykał za sobą drzwi, porwała go szalona radość, że oto stajesamotnie przeciw przyjętemu porządkowi rzeczy; oszałamiało go poczucie własnegoznaczenia i własnej ważności.Nawet myśl o karze go nie przejęła, stanowiąc moment raczejpobudzający niż przygnębiający.Czul się wystarczająco silny, by zwyciężyć poniżenie,wystarczająco silny, by stawić czoło nawet Islandii.A ta ufność we własne siły była tymwiększa, że ani przez moment nie przypuszczał, by rzeczywiście musiał czemuś stawićczoło.Nie przenosi się ludzi za takie sprawy.Islandia to tylko grozba.Grozba nad wyrazpobudzająca i ożywcza.Idąc korytarzem pogwizdywał z radości.Sprawozdanie z rozmowy z dyrektorem RiW, jakie przedstawił tego wieczora, brzmiało57bohatersko.- A potem - kończył opowieść - mówię mu: Idz pan do bezdennej przeszłości , i wychodzę.No i tyle.- Spojrzał na Helmholtza Watsona oczekując w nagrodę wyrazów współczucia,otuchy, uznania.Ale Helmholtz nie powiedział ani słowa.Siedział milcząc, wpatrzony wpodłogę.Lubił Bernarda; wdzięczny mu był za to, że jest jedynym z jego znajomych, z którym mógłrozmawiać o ważnych dla siebie sprawach.Pewnych rzeczy jednakże w Bernardzie nieznosił.Na przykład te przechwałki.Na przemian z wybuchami obrzydliwego użalania się nadsobą.I ten jego skandaliczny zwyczaj okazywania odwagi po fakcie, podczas gdy wcześniejtracił przytomność umysłu.Nie znosił tego wszystkiego - właśnie z powodu sympatii doBernarda.Sekundy mijały.Helmholtz wpatrywał się w podłogę.I nagle Bernard zarumieniłsię i odwrócił głowę.58�3Podróż odbyła się bez przygód.Błękitna Pacyficzna przyleciała do Nowego Orleanu dwie ipól minuty przed czasem, straciła cztery minuty z powodu tornada w rejonie Teksasu, lecznatrafiła na sprzyjający prąd powietrzny na dziewięćdziesiątym piątym stopniu długościzachodniej i wylądowali w Santa Fe niecałe czterdzieści sekund po czasie.- Czterdzieści sekund na sześć i pół godziny lotu.Całkiem niezle - uznała Lenina.Tej nocy spali w Santa Fe.Hotel był znakomity - nieporównanie lepszy niż na przykład tenstraszny Pałac Bory Polarnej, w którym Lenina tyle się wycierpiała poprzedniego lata.Wkażdym pokoju skroplone powietrze, telewizja, aparaty do masażu, radio, gotujący sięroztwór kofeiny, gorące środki antykoncepcyjne i osiem różnych rodzajów perfum.Roślinymuzyczne w halu wydzielały muzykę syntetyczną; niczego już do szczęścia nie brakowało.Wywieszona w windzie informacja podawała, że hotel dysponuje sześćdziesięcioma kortamido tenisa przesuwanego i że w parku można grać w golfa z przeszkodami i w golfaelektromagnetycznego.- Nie, to wszystko jest zbyt piękne - wołała Lenina.- Wręcz chciałabym tu zostać na dłużej.Sześćdziesiąt kortów do tenisa przesuwanego.- W rezerwacie nie będzie ani jednego - oświadczył ostrzegawczym tonem Bernard.- Iżadnych perfum, telewizji, nawet ciepłej wody.Jeśli uważasz, że nie będziesz mogła tegoznieść, lepiej zostań tu; dopóki nie wrócę.Lenina była obrażona:- Oczywiście, że będę mogła.Ja tylko powiedziałam, że tu jest pięknie, bo.bo postęp jestpiękny, prawda.- Pięćset powtórzeń raz na tydzień w przedziale wieku trzynaście do siedemnastu lat -znużonym głosem powiedział jakby do samego siebie Bernard.- Mówię, że postęp jest piękny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki