Kodeks 632 Rodriques Dos Santos Jose R

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Idiota.261Ponownie przyjrzał się książce i kartce, nieustannie przeskakującwzrokiem od jednej do drugiej, aż w końcu zatrzymał spojrzenie nakońcowej części zdania znajdujące się przed znakiem zapytaniatrzy cyfry.545.Pospiesznie, niezgrabnymi ruchami, przekartkował książkę, jakgdyby umierał z głodu i zaproponowano mu godny króla bankiet.Zatrzymał się dopiero na stronie 545.XIIAlfama błyszczała całą swoją malowniczością.Bujne kwiaty w do-niczkach i suszące się w wielkich oknach ubrania odwracały uwagęod zniszczonych fasad.Na sznurkach rozwieszonych na balkonachwisiały koszule, majtki, spodnie i skarpety.Obcy w tej tętniącej ży-ciem dzielnicy Tom�s szedł z pochyloną głową i wzrokiem utkwio-nym w kamieniach bruku.Sapał, wspinając się stromymi uliczkami ipo licznych schodach murów obronnych wokół zamku.W prawejdłoni trzymał teczkę z dokumentami niczym targany pod górę ciężar.Ignorował zachęcające do odpoczynku stoliki kawiarniane, ożywionetawerny i małe sklepy spożywcze w zaułkach.Nie zwracał uwagi nasenne antykwariaty ani na kolorowe sklepiki z rękodziełem, stłoczo-ne w plątaninie ciasnych uliczek.Z ulgą dotarł do Rua do Ch�o daFeira i przekroczył Porta de S�o Jorge, w końcu dochodząc do okrą-głego, szerokiego zamkowego dziedzińca Castelo de S�o Jorge.Wykończony i zdyszany zatrzymał się w cieniu sosen na Pra�a deArmas, obok monumentalnego pomnika króla Afonsa Henriquesa.Na chwilę postawił teczkę i rozejrzał się dokoła, podziwiając szesna-stowieczne mury obronne osłaniające ów wielki plac.Castelo de S�oJorge był siedzibą wszystkich królów portugalskich, odkąd AfonsoHenriques w roku 1147 odbił Lizbonę Arabom.Zamek, wzniesiony nadominującym nad miastem wzgórzu, był nawet rezydencją obu wiel-kich władców epoki odkryć geograficznych Jana II i Manuela ISzczęśliwego.Tom�s przeszedł na drugą stronę zadrzewionego placui oparł się o kamienne mury, podziwiając leżące u stóp miasto,263czerwone dachy domów ciągnące się aż po horyzont i połyskujące,spokojne lustro Tagu, zakłócone jedynie ogromną żelazną konstruk-cją rozpiętą nad wodami rzeki Ponte 25 de Abril.Rozkoszując się widokiem Lizbony, szedł wzdłuż murów aż dostolików rozstawionych w patio dawnej królewskiej rezydencji, wcieniu kolosalnej Torre do Pa�o.Stąd otwierał się widok na miasto.Wejścia na dziedziniec strzegły małe kamienne lwy, obserwujące to,co działo się przy stolikach.Nelson Moliarti machał do profesora,siedząc przy jednym z nich, pomiędzy starym drzewem oliwnym ogrubym pniu a gigantyczną osiemnastowieczną armatą.Noronhaprzysiadł się do niego.Zostali na zewnątrz, chociaż chłód i szare nie-bo nie zachęcały do zjedzenia obiadu na wolnym powietrzu.Zimowaaura jednak najwyrazniej nie przeszkadzała Amerykaninowi wpatio bardzo mu się podobało.Wymienili powitania i zwyczajowegrzeczności, po czym zamówili posiłek.Po krótkiej okolicznościowejrozmowie, jaką zwykle nawiązuje się przy tego typu spotkaniach,Tom�s przedstawił swoje odkrycia dotyczące pracy badawczej profe-sora Toscano. Na podstawie znalezionych u wdowy kserokopii oraz rejestrówkart bibliotecznych w Lizbonie, Rio de Janeiro, Genui i Sewilli moż-na ponad wszelką wątpliwość ustalić, iż większą część badań Toscanopoświęcił zagadnieniu korzeni Krzysztofa Kolumba oznajmił.Przede wszystkim interesowały go dokumenty dotyczące powiązańodkrywcy Ameryki z Genuą, a szczególnie ich wiarygodność.Zachwilę przedstawię panu zgromadzone przez profesora dane orazwnioski, do których, w mojej opinii, doszedł. Pozwoli pan, że wyjaśnię pewną kwestię poprosił Moliarti.Czy może pan udzielić gwarancji, że Toscano nie poświęcił w ogóleczasu studiom nad odkryciem Brazylii? Wydaje mi się, że w początkowej fazie projektu zajmował siętym zagadnieniem.Jednak w toku badań natknął się prawdopodob-nie na jakiś dokument, który odciągnął go od obranego na początkukierunku. Jaki dokument? Och, tego to ja nie wiem.264Nelson pokręcił głową. Son of a bitch! przeklął cicho. Przez cały czas jednak nasoszukiwał.Nastąpiła przerwa.Noronha czekał w milczeniu, aż jego rozmów-ca się uspokoi.Z wielkim wyczuciem chwili pojawił się kelner z przy-stawkami foie gras saut� w sosie własnym w towarzystwie pija-nej gruszki i listków cykorii dla Amerykanina oraz półmiskiem ko-ziego sera z pomidorkami koktajlowymi, karmelizowanymi jabłkami,miodem i or�gano dla jego gościa.Wykwintny wygląd hors d oeuvreułatwił Moliartiemu odzyskanie równowagi. Dalej? zapytał Tom�s po odejściu kelnera. Tak.Go on. Amerykanin chwycił za widelec, po czym zatopiłgo w gruszce i foie gras saut�. Smacznego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki