Loo Tessa de Bliniaczki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znowu słowo, które słyszała po raz pierwszy, Frau Stolz na pewno wiedziałaby, cooznacza.Nie wyrażając zdania na ten temat, spytała:- Dlaczego?- Hm, rozumie pani, nie możemy.niedorozwój jest przecież dziedziczny, jeśli urodzidzieci, one również będą niedorozwinięte.Poczuła nieopanowaną chęć wybuchnięcia śmiechem.- W jaki sposób doszliście do tego, że z Anną.- A więc niczego pani w niej nie zauważyła?- Nie.- H�ren Sie.- Ten, który definitywnie zdecydował się zabierać głos, wyciągnął wgórę papiery, jak trofeum.- To wszystko zostało umieszczone w akcie przyznaniasprawowania opieki.Podczas gdy słuchała, co ma do powiedzenia, zdawała sobie sprawę z tego, że stojąctak razem w przedpokoju reprezentują dziwaczny rodzaj czegoś nierealnego - ponieważudając przed nimi panią domu, powinna czuć się swobodnie we własnym holu, a jednocześniemówi o sobie jak o nieobecnej, abstrakcyjnej trzeciej osobie.Panowie byli w sądzie i widzieli akt przyznania opieki nad dzieckiem, pod którymsama złożyła podpis.Część, której nie przeczytała, zawierała obowiązkowe corocznesprawozdania wuja Heinricha, w których musiał wytłumaczyć się z faktu, że trzyma w swoimgospodarstwie Annę Bamberg, córkę tego a tego.Co roku sumiennie donosił, że jego - od1(niem.) - wie pani2(niem.) - urząd zdrowia ds.dziedziczności3(niem.) - służąca, pracownicaczasu śmierci jej dziadka - podopieczna, jest niedorozwinięta i zbyt wątłego zdrowia, abychodzić do szkoły lub szukać pracy.Było to sformułowane tak rzeczowo, tak pozbawionejakichkolwiek ozdób - co roku tymi samymi słowami - że nikomu z rady przyznawania opiekinie przyszło do głowy, aby to wymagające szczególnej troski dziecko zobaczyć na własneoczy.Tu było to wyraznie napisane, czarno na białym, znajomym, kaligraficznym pismem:Anna Bamberg jest niedorozwinięta i wątłego zdrowia.To jedno jedyne zdanie wymazało jąkompletnie, zniszczyło jedyne co posiadała, poza dwiema sukienkami i garstką bielizny: to,że jako córka Johanna Bamberga wyposażona została w dobry umysł oraz pamięć papugi.Holbył zbyt mały, by pomieścić eksplozję w jej głowie - z powodu wściekłości, która skierowanabyła na czas przeszły, lecz wskutek nieobecności celu nie mogła znalezć ujścia.Torba zprzyborami kąpielowymi, która wciąż jeszcze wisiała na jej ramieniu, zsunęła się na podłogę.Anna z trudem skanalizowała swoją wściekłość i opanowanym głosem zwróciła się dourzędników.- Moi panowie, to ona właśnie stoi przed wami, Anna Bamberg.To ja jestem wątłą,niedorozwiniętą dziewczynką, której szukacie.Co panowie chcieliby wiedzieć? Ile jest sześćrazy dwanaście? Od kiedy do kiedy trwała wojna trzydziestoletnia? Czy powinnam dla panównapisać dyktando? Proszę mi powiedzieć!Cofnęli się z przerażeniem.Jeden z papierów spadł na ziemię - nie mieli śmiałościpochylić się, aby go podnieść.- Proszę mi powiedzieć! Mam tego dosyć.Mam tego powyżej uszu.Jeśli mój wujnapisał to w tym dokumencie dotyczącym opieki nade mną, uczynił to, ponieważ przezwszystkie te lata trzymał mnie w domu po to, bym dla niego pracowała - w oborze, wchlewie, w stajni, na polu, za nic, dzień w dzień, rok za rokiem, bez końca.Ponieważ mniebił, ponieważ pozwolił swojej żonie mnie terroryzować i ponieważ wasza kochana radanadzorująca wierzyła mu przez te wszystkie lata! Ten wasz sędzia, którego nazwisko figurujena górze dokumentu - dlaczego nigdy nie przyszło mu do głowy, aby zbadać, czy to wszystkosię zgadza? A teraz chcecie mnie jeszcze wysterylizować.Mam tego dosyć, mam tegonaprawdę absolutnie dosyć!Jeden z mężczyzn, spoglądając bojazliwie przez ramię, próbował określić, na jakiejwysokości znajduje się gałka w drzwiach.Drugi zgarnął papier z podłogi, śmiejąc sięnerwowo.- Entschuldigung, Entschuldigung.- bąkali, wycofując się tyłem w kierunku drzwi -wir haben nicht gewusst dass.1 - I już ich nie było.Zostawiona na pastwę swojego oszołomienia, zbyt wielkiego i zbyt ciężkiego dla niejjednej, nie ruszyła się z holu.Usłyszała, jak samochód zapuszcza silnik i odjeżdża.Było jejniedobrze, odczuwała wstręt do głupich dudków, którzy przybyli, aby przekazać jejkatastrofalną wiadomość, cała ta historia była tak obrzydliwa, że odczuwała potrzebęgwałtownej reakcji, rozbicia czegoś, co cieszyło się powszechnym szacunkiem i uznaniem,zniszczenia czegoś, wszystko jedno czego.Było jednak zbyt gorąco, teraz dopiero uderzyłoją, że było za gorąco na jakiekolwiek działanie.Sukienka przylepiała jej się do ciała, było zagorąco, aby coś wymyślić.A jednak w zasięgu jej ręki znajdowało się to, co miło by byłozniszczyć: wszystkie zgromadzone wokół przedmioty - wnętrze cechujące się obsesyjnym,pruskim porządkiem byłoby znakomitym celem.Opadając bezwładnie na fotel w nienagannieutrzymanym pokoju, spojrzała dookoła zmęczonym wzrokiem.Nie czuła najmniejszegoimpulsu, głupkowaty porządek zupełnie jej nie obchodził, nic jej nie obchodziło, miaławszystkiego dosyć.Wściekłość wybuchła w jej głowie, emocje odpłynęły, pusta i wyczerpanarozglądała się po pokoju, absolutnie dla niej obcym, chociaż wszystkie jego kąty odkurzała,polerowała i pucowała tysiące razy.W końcu pobudziło ją do działania słowo sterylizować.Wstała anemicznie z fotela,podeszła do biblioteczki i automatycznie wyciągnęła z niej słownik. Uczynić niepłodnym.Jej jajniki, które dzięki sile walki Frau Stolz rozwinęły się nieco, miały teraz w myśl prawakrajowego z powrotem zostać przywrócone do dawnego stanu.Lub nawet usunięte z jej ciała,dla uzyskania absolutnej pewności.Sąd pragnął więc tak to zorganizować, aby nigdy więcejnie rodziły się niedorozwinięte dzieci.Ależ to przecież idiotyzm, powiedziała sobie, to równiechore, jak nietolerowanie, że gdzieś na listwach podłogowych, z jakiegokolwiek powodu, naprzestrzeni pół metra pozostało nieco kurzu.9.Dzień zaczął się bezchmurnym niebem i ostrym światłem słonecznym - od widokuśniegu bolały oczy.%7łycie stało się ekstrawertyczne.Na Place Royale, naprzeciw InstytutuWodolecznictwa, było tłoczno - próba nadrobienia czasu? Kiedy wpadły na siebie w1(niem.) - przepraszamy, przepraszamy.nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że.przebieralni, Anna zaproponowała, aby po południu wybrały się na spacer.Może do zródeł,ponieważ na tyle w ich wieku mogły sobie pozwolić, ze swoimi słabowitymi stawami, brnącpo śniegu, wspinając się na wzgórza, und so weiter1.Lotta uległa autoironii Anny.Wyposażone w laski, minęły Pouhon Pierre-le-Grand.Przez chwilę spoglądały nabudynek, przeglądając go na wskroś; spojrzały do środka przez wysokie, łukowate oknaponad drzwiami, potem na zewnątrz - przez witraże, które rozświetliły się pastelowymibarwami na tle nisko stojącego słońca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki