Potop I Henryk Sienkiewicz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Już też i noc poczęła blednąć.Na wschodniej stronie ciemne tłonieba poszarzało nieco, gwiazdy gasły z wolna i świeciły migotliwym,niepewnym światłem.A za tym i dach karczemki posiwiał, drzewaprzy niej rosnące jęły się bramować srebrem.Konie i ludzie zdawali sięwynurzać z cienia.Po chwili już i twarze można było rozeznać, i żółtąbarwę opończy.Hełmy poczęły odbijać blask poranny.Pan Wołodyjowski roztworzył ręce i przeciągnął się ziewając przytym od ucha do ucha, po czym spojrzał na uśpionego pana Zagłobę;nagle rzucił się w tył i zakrzyknął: Niechże go kule biją! Na Boga! mości panowie! patrzcie! Co się stało? pytali pułkownicy otwierając oczy. Patrzcie! patrzcie! wołał Wołodyjowski ukazując palcem uśpio-ną postać.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG226Jeńcy zwrócili wzrok we wskazanym kierunku i zdumienie odbiłosię na wszystkich twarzach: pod burką i w czapce pana Zagłoby spałsnem sprawiedliwego pan Roch Kowalski, Zagłoby zaś nie było nawozie. Umknął, jak mi Bóg miły! mówił zdumiony Mirski oglądającsię na wszystkie strony, jakby oczom własnym jeszcze nie wierzył. To kuty frant! Niech go kaduk! zakrzyknął Stankiewicz. Zdjął hełm i żółtą opończę z tego kpa i umknął na jego własnymkoniu! Jako w wodę wpadł! A zapowiedział, że się fortelem wydostanie. Tyle go będą widzieli! Mości panowie! mówił z uniesieniem Wołodyjowski nie zna-cie jeszcze tego człeka, a ja już wam dziś przysięgnę, że on i nas jesz-cze wydostanie.Nie wiem jak, kiedy, jakim sposobem, ale przysięgnę! Dalibóg! oczom się wierzyć nie chce mówił Stanisław Skrzetu-ski.Wtem żołnierze spostrzegli, co się stało.Uczynił się między nimigwar.Jedni przez drugich biegli do wozu i wybałuszali oczy na widokswego komendanta przybranego w wielbłądzią burkę, w rysi kołpaczeki uśpionego głęboko.Wachmistrz począł go szarpać bez ceremonii. Panie komendancie! panie komendancie! Ja jestem Kowalski.a to pani Kowalska mruczał pan Roch. Panie komendancie, więzień uciekł!Kowalski siadł na wozie i otworzył oczy. Czego?. Więzień uciekł, ten gruby szlachcic, który z panem komendantemrozmawiał!Oficer oprzytomniał. Nie może być! zakrzyknął przerażonym głosem. Jak to?! Cosię stało? Jakim sposobem uciekł? W hełmie i w opończy pana komendanta; żołnierze go nie pozna-li, noc była ciemna. Gdzie mój koń? krzyknął Kowalski. Nie ma konia.�w szlachcic właśnie na nim uciekł. Na moim koniu? Tak jest!Kowalski wziął się za głowę.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG227 Jezusie Nazareński! Królu żydowski!.Po chwili krzyknął: Dawajcie tego psiawiarę, tego takiego syna, który mu konia po-dał! Panie komendancie! %7łołnierz nic nie winien.Noc była ciemna,choć w pysk daj, a on zdjął waszej mości hełm i opończę.Przejeżdżałtuż koło mnie i jam nie poznał.%7łeby wasza mość nie była siadała nawóz, nie mógłby on tego dokazać. Bijże mnie! bijże mnie! wołał nieszczęśliwy oficer. Co czynić, wasza mość? Bij go! łapaj! To się na nic nie zdało.On na koniu waszej mości, a to najlepszykoń.Nasze zdrożone okrutnie, on zaś o pierwszych kurach umknął.Niezgonim! Szukaj wiatru w polu! rzekł Stankiewicz.Kowalski zwrócił się ku więzniom z wściekłością. Waszmościowie pomogliście mu do ucieczki! Ja waściom!.Tu złożył olbrzymie pięści i począł zbliżać się ku nim.Wtem Mirski rzekł groznie: Nie krzycz waść i bacz, że do starszych od siebie mówisz!Pan Roch drgnął i mimo woli wyprostował się, bo rzeczywiście je-go powaga wobec takiego Mirskiego była żadna i wszyscy owi jeńcyprzenosili go o głowę godnością i znaczeniem.Stankiewicz dodał: Gdzie aspanu kazali nas wiezć, to wiez, ale głosu nie podnoś, bojutro możesz iść pod komendę każdego z nas.Pan Roch wytrzeszczał oczy i milczał. Nie ma co, panie Rochu, podrwiłeś głową rzekł Oskierko. To,co mówisz, żeśmy mu pomogli, to głupstwo, bo naprzód, spaliśmy jakoi ty, a po wtóre, każdy by pierwej sobie pomógł niż innemu.Ale aspanpodrwiłeś głową! Niczyjej tu winy nie ma, jeno twoja.Pierwszy kazał-bym cię rozstrzelać za to, bo żeby oficer rozsypiał się jako borsuk, awięzniowi pozwolił uciec w swoim własnym hełmie i opończy, ba, naswoim własnym koniu, toż to niesłychana rzecz, która się od początkuświata nie zdarzyła! Stary lis wyprowadził młodego w pole! rzekł Mirski. Jezus Maria! toć ja i szabli nie mam! krzyknął Kowalski. Albo się jemu szabla nie przyda? mówił uśmiechając się Stan-kiewicz.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG228 Słusznie pan Oskierko mówi: podrwiłeś głową, kawalerze.Pisto-leciska też musiałeś mieć w olstrach? A były!. rzekł, jak nieprzytomny, Kowalski.Nagle porwał się obu rękoma za głowę. I list księcia pana do komendanta birżańskiego! Co ja, nieszczę-sny, teraz uczynię?!.Zginąłem na wieki!.Bogdaj mi kula w łeb!. To cię nie minie! rzekł poważnie Mirski. Jakże to nas bę-dziesz teraz do Birż wiózł?.Co się stanie, jeśli ty powiesz, że nas jakowięzniów przywozisz, a my, starsi godnością, powiemy, że to ty maszbyć do lochu wrzucon? Komu, myślisz, dadzą wiarę?.Zali mniemasz,że komendant szwedzki zatrzyma nas dlatego tylko, że go pan Kowal-ski będzie o to prosił? Prędzej nam zawierzy i ciebie w podziemiu za-mknie. Zginąłem! zginąłem! jęczał Kowalski. Głupstwo! rzekł Wołodyjowski. Co robić, panie komendancie? pytał wachmistrz. Ruszaj do wszystkich diabłów! krzyknął Kowalski. Zali jawiem, co robić?.gdzie jechać?.Bodaj cię pioruny zabiły! Jedz, jedz do Birż!.obaczysz rzekł Mirski. Zawracaj do Kiejdan!. krzyknął Kowalski. Jeśli cię tam pod murem nie postawią i nie rozstrzelają, to niechmnie szczecina pokryje! rzekł Oskierko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki