Robert Jordan Koło czasu 13 Czara Wiatrów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Drażliwa to było zdecydowanie za mało, by w pełni opisać charakter Nynaeve, wszyst-kie jednak już przywykły do jej sposobu bycia. Dlaczego sama na to nie wpadłam?Przecież to takie oczywiste! Być może wymamrotała sucho Birgitte tak bardzo przywykłaś do opiniio Macie jako o ostatnim łotrze, że nie potrafiłaś w ogóle dopuścić do siebie myśli, iżmógłby się na coś jednak przydać. Elayne rzuciła jej chłodne spojrzenie i zadarłapodbródek, a potem raptownie skrzywiła się i niechętnie pokiwała głową.yle znosiłakrytykę ze strony innych. Nie oznajmiła Nynaeve głosem, który w jakiś sposób był ostry i słaby jedno-cześnie.Chorowity wyraz jej oblicza pogłębił się, ale teraz już nie było takie pewne, czywywołany jest tylko kołysaniem łodzi. Nie zamierzasz chyba do czegoś takiego do-puścić! Elayne, wiesz przecież, jakie z nim są kłopoty, jaki potrafi być uparty.Będzie na-legał, aby zabrać ze sobą tych wszystkich żołnierzy niczym na jakąś świąteczną defiladę.A spróbuj szukać czegoś w Rahad z oddziałem żołnierzy za plecami.Tylko spróbuj! Nieprzejdziemy nawet dwu kroków, a on już będzie starał się nami komenderować, wyma-chując tym swoim ter angrealem.Jest tysiąc razy gorszy od Vandene albo Adelas, czy na-wet Merilille.Patrząc na sposób, w jaki się zachowuje, można by pomyśleć, że właśniewchodzimy do niedzwiedziej gawry po to tylko, by popatrzeć sobie na niedzwiedzia!Birgitte zdławiła nabrzmiewający w jej gardle odgłos, który mógł znamionować roz-bawienie, za co naraziła się na ostre spojrzenie.Odpowiedziała na nie wzrokiem takpełnym niewinności, że z kolei Nynaeve zaczęła się krztusić.Elayne zareagowała zdecydowanie bardziej łagodnie; ona z pewnością próbowałabyzaprowadzić pokój nawet w przypadku wodnej waśni. On naprawdę jest ta veren, Nynaeve.Odmienia kształt Wzoru, odmienia los tyl-ko przez to, że znajduje się w pobliżu.Jak mogę nie przyznać, że to właśnie szczęścianam przede wszystkim potrzeba, ta veren zaś to coś więcej nizli zwykłe szczęście.Pozatym dzięki temu mogłybyśmy złapać dwie sroki za ogon.Nie powinnyśmy mu pozwa-lać przez cały czas wałęsać się samopas, niezależnie od tego, ile mamy innych zajęć.Tonikomu na dobre nie wyjdzie, jemu zaś w szczególności.Trzeba go wreszcie nauczyć,jak powinien się zachowywać w przyzwoitym towarzystwie.Od początku nałożymy muuzdę.Nynaeve wygładziła swoje suknie z wiele mówiącym ożywieniem.Twierdziła, żestroje nie interesują jej bardziej niż Aviendhę w każdym razie wygląd noszonych248sukni i nieprzerwanie też mruczała, że dobre, proste wełny są najbardziej stosow-ne dla wszystkich jednak jej błękitna suknia miała żółte zdobienia na spódnicy i rę-kawach, a przecież sama wybierała jej wzór.Każdy strzęp materiału, jaki posiadała, byłbądz z jedwabiu, bądz ha5�owany, albo jedno i drugie naraz, a wszystko o takim kroju,w którym Aviendha bez trudu rozpoznawała troskliwy zamysł.Chociaż raz Nynaeve pojęła, iż nie jest w stanie narzucić im swojej woli.Czasami, za-nim się poddała, potrafiła zabawnie przez jakiś czas się złościć, chociaż oczywiście nig-dy by się do tego nie przyznała.Wściekłość w oczach ustąpiła miejsca ponuremu gry-masowi. Kto go poprosi? Którakolwiek z nas się zdecyduje, on zmusi ją, by błagała na kola-nach.Dobrze wiecie, że tak się to skończy.Wolałabym już wyjść za niego za mąż!Elayne wahała się przez moment, a potem oznajmiła zdecydowanie: Birgitte to zrobi.I nie będzie go błagać, tylko zwyczajnie poinformuje o wszyst-kim.Większość mężczyzn postępuje tak, jak im każesz, jeżeli przemawiać do nich zde-cydowanym, niewzruszonym głosem. Nynaeve nie wyglądała na przekonaną, Birgit-te zaś wyprostowała się sztywno na swojej ławce, najwyrazniej zaskoczona, co przyda-rzyło się jej chyba pierwszy raz od czasu, kiedy Aviendha ją poznała.W odniesieniu dokogokolwiek innego można by to uznać za lekki przestrach.Jak na mieszkankę mokra-deł, Birgitte zupełnie niezle mogłaby sobie radzić w roli Far Dareis Mai.Znakomicie po-sługiwała się łukiem. Ten wybór jest jak najbardziej oczywisty, Birgitte kontynuowała Elayne. Ny-naeve i ja jesteśmy Aes Sedai, a Aviendha równie dobrze może być za takową uważa-na.Nam się to raczej nie uda.Nie wspominając już o zachowaniu stosownej godności.Nie w jego przypadku, przynajmniej.Wiesz, jaki on jest. A cóż się stało z całym ga-daniem o zdecydowanym, niewzruszonym głosie? Aviendha zresztą nie stwierdziła do-tąd, żeby to działało w przypadku kogokolwiek innego niż Sorilea.Z pewnością zaś, naile się orientowała, reakcja Mata Cauthona mogłaby dalece odbiegać od oczekiwań tam-tej. Birgitte, on nie mógł cię rozpoznać.Gdyby tak było, coś by już na ten temat po-wiedział.Cokolwiek znaczyły te słowa, Birgitte znowu usiadła swobodniej, oparła się o ścianęi splotła dłonie na brzuchu. Powinnam wiedzieć, że mi się odpłacisz, już wtedy gdy ci powiedziałam, że to bar-dzo dobrze, iż twoje pośladki nie są. Urwała, a na jej ustach zaigrał lekki, pełen sa-tysfakcji uśmiech.Wyraz twarzy Elayne nie zmienił się ani na jotę, najwyrazniej jednakBirgitte uznała, że zemściła się dostatecznie.Zapewne coś dawało się odczuć przez więzzobowiązań łączącą Aes Sedai z jej Strażnikiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki