Rohan Michael Scott Zima wiata t. 1 Lodowe kowadło

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tam gdzie istniałanaturalna bariera zatrzymująca lodowiec, taka jak górskie pasmoNordenberg, skutki były jeszcze mniej drastyczne.Zimy byływprawdzie stroższe, ale wiosny i lata, choć krótsze, były równie ciepłejak poprzednio.Dowiedziono także, że wielka masa lodu zwyklepowoduje porywiste wiatry.Pogoda stała się zatem bardziej wietrzna,ale opady obfitsze, a gleby żyzniejsze.Z pewnością rósł wtedy na Północy jakiś gęsty las, podobny dolasów południowych, ale z roślinnością klimatu umiarkowanego.Wiadomo również, że na niektórych pustkowiach rosły drzewa i innerośliny.W sumie wydaje się, że lodowce nie zlikwidowały cieplejszychstref, tylko zbliżyły je do siebie, zmniejszając odległość międzynajzimniejszymi i najgorętszymi strefami.Można było w krótkimczasie przejść z ziem skutych lodem przez umiarkowanie chłodne lasydo ciepłych krain o klimacie podzwrotnikowym.Nie można jednak umniejszać grozby Lodu.Nie potrzebawielkiego spadku średniej temperatury, aby naruszyć delikatnąrównowagę świata i dokonać spustoszenia w przyrodzie.Możliwe, żebyło to pierwotnym zamiarem Lodu.Ale istniało jeszcze większeniebezpieczeństwo, gdyż lód rodzi lód, na wiele sposobów.Wielkamasa lodowca musiała bowiem odbijać wiele słonecznego światła istopniowo ochładzać okoliczne obszary.Gdy powietrze znacznie sięochładzało, jak w czasie srogiej zimy, lodowce mogły posuwać siędalej, przekształcając pokrywy lodowe gór na swej drodze w lodowce,jak to dokładnie opisuje Ansker.Możliwe, że obserwował ten procesw czasie wielu kolejnych zim.Te lodowce z kolei łączyły się zwiększym Lodem, który odbijał jeszcze więcej światła i cały cyklpowtarzał się z możliwym do przewidzenia skutkiem.W pewnymmomencie następował punkt krytyczny, kiedy proces ten mógłdoprowadzić do reakcji samopodtrzymującej się, gdy odbijałoby siętak dużo ciepła, że nawet latem na obu półkulach temperatura niepodnosiłaby się wystarczająco, aby odeprzeć Lód.Wtedyrzeczywiście ustałyby pory roku i w krótkim czasie lodowa skoruparozciągnęłaby się od obu biegunów do równika.Rzeczywistośćodpowiadałaby popularnemu wyobrażeniu epoki lodowej.Oczywiście moment ten jeszcze nie nastąpił.Ale w latachopisywanych w Zimowych Kronikach był bardzo blisko, o czym niewiedział Elof.PlemionaNarody Ziem PołudniowychPierwszymi ludzmi, którzy przybyli na Ziemie Południowe byliawanturnicy ze Wschodnich Kolonii, przeważnie nie posiadającyziemi banici.Oni pierwsi starli się z Duergarami z tamtych stron,którzy wcześniej wędrowali po całym tym urodzajnym kraju, niemyśląc nawet o tym, aby rościć sobie prawo do jego własności.Aleodważni i okrutni przybysze, którzy przedarli się wśród wieluniebezpieczeństw przez Las, nie zamierzali tolerować nikogo opróczsiebie samych.Założono parę osad, które jednak zostały zniszczone wwalkach z Duergarami lub konfliktach między samymi osadnikami.Kilku z tych, którzy przeżyli, wróciło na Wschód, przynosząc wieści opięknym kraju czekającym na osadników.Jednakże łatwo zrozumieć, że nikt nie chciał zaryzykowaćniebezpiecznej wyprawy, dopóki Lód nie zaczął zagrażać WschodnimKoloniom i klimat się nie oziębił.Większość tamtejszej ludnościpochodziła z południowej rasy Kerysu Penruthya (Araunthar wjęzyku północnym) i tak jak ich przodkowie woleli ciepły klimat,sprzyjający rolnictwu.Oni to zapragnęli udać się na ryzykownąwyprawę na południowy zachód wiedząc, że tylko silne królestwomoże przeciwstawić się Lodowi, chociaż ich królowie się temusprzeciwiali.Nasilał się spór, być może podsycany przezzakonspirowanych czcicieli Lodu, podczas gdy złowieszczy blaskprzybliżał się do horyzontu.Zawiązano więc spisek, mający na celuucieczkę i kiedyś, póznym latem i jesienią, całe osady opuściły sweziemie, kilkoma drogami udając się na zachód.�wczesny król KerynIV mógł był temu zapobiec, mając do dyspozycji lojalną armię, ale niechciał rozpętywać bratobójczej walki, która mogła jedynie dopomócLodowi.Aatwo sobie wyobrazić los takich zle przygotowanych wypraw wniebezpiecznym sercu krainy Brasayhalu.Niewiele ponad jednatrzecia tych którzy wyruszyli przedarła się do brzegu.Byli to ludzienajlepiej zorganizowani i dowodzeni, którzy kierując się rozsądkiemosiedlili się w naturalnej zatoce pośród urodzajnych ziem.Nazwali tomiejsce Bryhaine, Kraina Wolności, i wybudowali miasto otoczonemurami.Niemniej porzucili wszystkie inne tradycje Kerysu, gdyż ichpotężni i bogaci przywódcy odrzucili ideę królestwa i sami ustanowilisię organem władzy, Syndykatem, którego członkostwo zależało odwpłaty pokaznej sumy do skarbu państwa.Syndykat posunął się dotego, że uczynił Kerbryhaine miastem ludu Penruthya, zakazującużywania innego języka.Jednakże była to jedyna forma dyskryminacjitych z rasy północnej, którzy wraz z nimi przybyli.Tak założonoBryhaine, które od początku rozwijało się pomyślnie.Narody Ziem PółnocnychPlemię, które przybyło z północnych ziem Kerysu, zwało sięSvarhath, ale Sothrani nazywali je Runduathya.Wyglądem nie różnilisię zbytnio od krewnych z Południa, choć mieli raczej ciemne włosy,nie rude, byli niżsi i bardziej barczyści [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki