Shea Robert wiatłoć serca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nic wam nie powiem - odpowiedziała łamiącym się głosem.- Kiedy uciekłaś z Mont S�gur, jak dotarłaś do swojego Starszego w Paryżu?Znowu się zatrwożyła.Skąd wiedział o tym? Dobry Boże, czyżby i jego pojmali?Chociaż takie modły były próżne w świecie rządzonym przez szatana, modliła się, byżyciu jej Starszego - a co ważniejsze jego pracy - nie zagrażało żadne niebezpieczeń-stwo.Jakim sposobem Hugon wiedział tak wiele? Większość tych, z którymi spotykałasię w Paryżu, nie znała nawet jej imienia.Trudniej było ukryć wygląd.Jeśli zapisybraci wykazywały, że nie zginęła na Mont S�gur, jeśli wiedzieli, jak wygląda, mogliją rozpoznać paryscy donosiciele.- Gdzie spotykałaś się ze swoim Starszym? - zapytał Hugon ponownie.- Nie mam nic do powiedzenia.- Jak długo byłaś w Paryżu? Dlaczego wyjechałaś?- Nie powiem.Podszedł bliżej.- Gdzie mieszkałaś w Paryżu?Nie odpowiedziała.Serce biło tak mocno, że wydawało się, iż zaraz pęknie.Było-by to największym błogosławieństwem.- Wymienię kilka imion, powiesz mi, czy znasz tych ludzi, pierwszy z nich toWilhelm Bourdon, księgarz.Czuła się tak, jakby spadała gdzieś w otchłań.Boże, tylko nie to! %7ładnych imion.Co będzie, jeśli rozpozna jakieś z nich? Jak się powstrzyma, by tego nie okazać?Wbiła paznokcie w dłonie, modląc się, by nikogo nie zdradzić.Nie.Wyliczał długą listę.Większość imion należała do ludzi, których nie znała, inne,stwierdzała z przerażeniem, należały do członków jej małej kongregacji w Paryżu.Jak się o nich dowiedział? Czy to ta jego sieć donosicieli? Tak, przecież mówił, żeomal jej nie dostał.Ale co robił w Paryżu? Jego teren to przecież Tuluza.Na każde wymienione imię opowiadała - nie.Przybliżył świecę do jej twarzy,uważnie obserwując reakcję.265Jestem szalona, jeśli myślę, że go przechytrzę.On jest panem sytuacji.Rozpaczją osłabiała, sprawiała, że uchodziły z niej resztki sił.Wtedy powiedział: - Roland de Vency, trubadur.Mimowolnie poderwała głowę i oto patrzyła mu prosto w oczy.Szybko opuściławzrok, zmuszając się do przybrania zwykłego wyrazu twarzy.On jednak zauważył igdy spojrzała na niego ponownie, zobaczyła jego triumfalny uśmiech.Powoli uśmiech zniknął, a w jego miejsce pojawił się inny, niemal bolesny wy-raz.Widziała go już na twarzy mężczyzny, Roland nieraz patrzył na nią w ten spo-sób.- Jesteś piękną, mądrą, pełną silnej woli kobietą, Diano.Jesteś stworzeniembożym, nawet jeśli szatan cię opętał dla swoich niecnych zamiarów.Trudno cię niepodziwiać.- Postąpił i usiadł obok niej.Odsunęła się po załomie ściany.- Diano, duchowny nie przestaje być mężczyzną, a Doskonała nadal pozostajeniewiastą, hę? Wydawało się, że chce się roześmiać, ale usłyszała tylko kilka chra-pliwych odgłosów.Zobaczyła, że na czoło wystąpił mu pot.Tracił panowanie nadsobą.- Wiem, że jesteś czysta, Diano.Czyś jednak nigdy nie kochała mężczyzny? Niepragnęła żadnego? Nie zastanawiałaś się, jak to jest? Musiało tak być.Chcę cię,dlatego, że jesteś taka czysta, taka niepokalana.Pozwolisz mi uczynić, czego pra-gnę? Pomogę ci, pomyśl o władzy, jaką posiadam.Wystarczy jedno moje słowo,żeby skończyły się twoje cierpienia.Jeśli będziesz dla mnie dobra, może nawet oca-lę ci życie.Jego głos przypominał syk węża.Czuła obrzydzenie, mdłości niemal, tak jakbynagle w słomie swojego posłania znalazła gada.Czemu tak nagle odmienił się jego nastrój? Czy ta żądza drzemała cały czas podsurową maską inkwizytora? Czy też spodziewał się dowiedzieć czegoś więcej, nasta-jąc na jej cnotę? Czy miał nadzieję, że złamanie ślubów osłabi ją na tyle, że zdradziswoją wiarę i wyda przyjaciół?- Pójdz, Diano - powiedział przymilnie.- Całe życie dla fałszywych przyczynstroniłaś od mężczyzn.Dla kogoś jak ty odkrycie cielesnych rozkoszy nie będziewielkim grzechem.Może cię nawet przybliżyć do Boga.Gniewało ją to kazuistyczne rozumowanie.266- Bóg nie stworzył rozkoszy cielesnych - odparła napominająco.Wstał.- Wy, katarowie, grzeszycie przeciwko Bogu, kiedy powiadacie, że ciało jestzłem.Dlatego Bóg wybaczy mi to, co z tobą uczynię.Zdmuchnął świecę.Boże wspomóż mnie, jeśli ten klecha ma zamiar wziąć mnie przemocą, daj mi si-łę, bym się mogła obronić.- Nawet jeśli myślicie, że błądzę, wiecie, czym są śluby czystości.Uszanujcie je.- Uszanować heretyckie przysięgi? - dobiegł z ciemności głos pełen pogardy.-Składałaś śluby przed fałszywym bogiem.Mogę uczynić cokolwiek zechcę z prze-niewierczynią.Bóg widzi.- Prawdziwie, twój Bóg nie obruszy się na gwałt - odparła nie zważając, że mo-że go tym jeszcze bardziej rozwścieczyć.Kiedy rzucił się przed siebie, zrozumiała, że przynajmniej przez chwilę może muujść, jeśli będzie cicho.Zapach potu, wina, mięsa, który niósł się od niego, byłobrzydliwy, przyprawiał o mdłości.Poczuła na twarzy jego spocony, zarośnięty poli-czek.Pchnął ją na plecy i przygniótł całym ciężarem ciała.Czuła na udzie jego na-brzmiały członek.Dyszał jak zwierzę, jak waląca się na nią padlina.- Brzydzę się, obmierzłyś, obleśny! - Wściekłość i ból uciskały żołądek, zaczęławymiotować na słomę posłania.Odór wymiotów zmieszany z zapachem potu Hu-gona przyprawił ją o jeszcze gorsze nudności.Szarpał się z jej suknią, usiłował pod-ciągnąć ją do góry, wpychał kolano między jej uda.Kaszląc, krztusząc się, zaczęłamodlić się o siłę dla stawienia mu czoła.- Ojcze nasz, któryś jest w niebie.- Milcz, nie bluznij!- Zwięć się imię Twoje, przyjdz królestwo Twoje, bądz wola Twoja, jako wniebie, tak i na ziemi.Próbował zasłonić jej usta, ale wykręciła głowę.- Chleba naszego powszedniego daj nam.- Zamknij te przeklęte usta!- Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.Niewódz nas na pokuszenie, ale.- Chwyciła go za nadgarstki i resztką sił, zwolniwszyucisk jego dłoni na gardle, wykrzyknęła: -.zbaw nas ode złego!267Jej modlitwa została wysłuchana, poniechał jej nagle.Była wolna, przepełniła jąulga i wdzięczność do Boga.- Cóżeś mi uczyniła? - w jego głosie była złość i panika.- Co ja uczyniłam? - powtórzyła jak echo jego pytanie, oszołomiona, trzęsącymsię głosem.Drżała cała, oczekując, że zaraz ponowi atak.- Nic nie uczyniłam - odpowiedziała po chwili.- Pozbawiłaś mnie męskości - usłyszała wylękniony głos.- Rzuciłaś na mnieczar, jesteś gorsza niż wszyscy przeniewiercy, jesteś czarownicą.- Może bardziej wam wstyd, niż myślicie - odpowiedziała szlochając.- Potwór! Czarownica! Będziesz żałowała, że nie dostałem od ciebie czegochciałem.Wiele przyjdzie ci wycierpieć, wiele więcej niż gdybyś rozwarła uda dlamężczyzny.Usłyszała, że gramoli się ze słomy i szuka po omacku drogi do drzwi.Ciężkiedrewniane odrzwia otworzyły się i zawarły na powrót.Dobiegł zza nich jego głosnawołujący oprawców.Wstrząsnęła się z grozy i zwinęła w kłębek, usiłując powstrzymać drżenie.Przyjdą zadawać ból.Boże, pozwól mi umrzeć, zanim powiem to co oni chcąwiedzieć! Nie pozwól mi zdradzić przyjaciół.Nie pozwól zdradzić Rolanda.Pozwólmi umrzeć.Proszę!Mały Szymon mocno ściskał dłoń matki.Nicoletta była dumna, że zaczyna jużchodzić, przebierając pulchnymi, nagimi nóżkami po posadzkach cytadeli wB�ziers.Był ładnym dzieckiem, z kruczoczarnymi włosami i błękitnymi oczami.Maoczy Gobignonów, myślała, spoglądając na niego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki