13. Robert Jordan Koło Czasu t7 cz1 Czara Wiatrów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie oszalałem powiedział do przestrzeni pustego pomieszczenia.Lews �erinmówił mu rozmaite rzeczy; nigdy nie zdołałby się wydostać ze skrzyni Galiny, gdyby nieprowadził go głos martwego człowieka.Ale zaczął używać Mocy, zanim po raz pierw-szy usłyszał ten głos; sam wymyślił, jak przywołać błyskawicę, ciskać ogniem i zbudo-wać twór, który zabił setki Trolloków.Ale przecież to znowu mógł być Lews �erin, po-dobnie jak wspomnienia o wspinaniu się na drzewa w śliwkowym sadzie, o wkraczaniudo Komnaty Sług, oraz wiele innych, które zupełnie bez udziału świadomości pojawia-ły się w jego głowie.Może jednak te wspomnienia były całkowicie fałszywe, szalone snyszalonego umysłu, podobnie jak sam głos.Przyłapał się na tym, że spaceruje i nie może się zatrzymać.Czuł się tak, jakby cośnakazywało mu się poruszać, bo w przeciwnym razie rozszarpią go skurcze mięśni. Nie oszalałem dyszał.Jeszcze nie. Nie. Słysząc odgłos otwieranych drzwi,odwrócił się, z nadzieją, że to Min.To jednak znowu była Riallin; podtrzymywała niską, krępą kobietę w ciemnoniebie-skiej sukni, z włosami niemalże całkowicie pokrytymi siwizną i z otępieniem na twarzy.Wynędzniałej twarzy o zaczerwienionych oczach.Chciał już kazać im odejść, żeby zostawiły go samego.Samego.Czy był sam? CzyLews �erin to tylko sen? Gdyby tylko zostawiły go.Idrien Tarsin była przełożonąszkoły, którą założył tu w Cairhien, kobietą tak praktycznie nastawioną do świata, że332czasami wątpił, czy ona wierzy w Jedyną Moc, skoro nie może jej ani zobaczyć, ani do-tknąć.Cóż mogło sprawić, że znalazła się w tak opłakanym stanie?Zmusił się, aby na nie spojrzeć.Szalony czy nie, samotny czy nie, nie było nikogo,kto mógłby zrobić to, co musiało zostać zrobione.Choćby ten drobny obowiązek.Cięż-szy niż góra. O co chodzi? zapytał, starając się nadać głosowi tak delikatne brzmienie, jaktylko umiał.Idrien niespodziewanie wybuchnęła łzami i chwiejnie podeszła bliżej, a potem osu-nęła się na jego pierś.Kiedy doszła do siebie na tyle, by móc opowiedzieć całą historię,Rand poczuł, że jemu również łzy napływają do oczu.DIAMENTY I GWIAZDYMerana szła tuż za Cadsuane, tak blisko, na ile pozwalała jej odwaga; na końcu języ-ka miała setkę pytań, ale Cadsuane nie zaliczała się do osób, które się szarpie za rękaw.To ona decydowała, kogo zauważy i kiedy.Annoura też milczała, i tak obie wlokły się jejśladem przez pałacowe korytarze, na dół po klatkach schodowych, z początku z pole-rowanego marmuru, dalej ze zwykłego, ciemnego kamienia.Merana wymieniała spoj-rzenia z Szarą siostrą i czuła bolesne napięcie chwili.Osobiście nie znała zbyt dobrzetej kobiety, za to Annoura miała zaciętą minę młodej dziewczyny, która wybiera się doMistrzyni Nowicjuszek, powziąwszy uprzednio postanowienie, że będzie odważna.Niebyły nowicjuszkami.Nie były dziećmi.Otwarła usta i zamknęła je, onieśmielona tymkołyszącym się przed nią szarym koczkiem z mnóstwem ozdób w kształcie księżyców,gwiazd, ptaków i ryb.Cadsuane była,.Cadsuane.Merana poznała ją już kiedyś, czy raczej słyszała ją, kiedy była nowicjuszką.Siostryz wszystkich Ajah przychodziły oglądać tę kobietę, przepełnione lękiem, którego nieumiały ukryć.Swego czasu Cadsuane Melaidhrin stanowiła normę, wedle której oce-niano każdą nową pozycję wprowadzoną do rejestru nowicjuszek.Aż do pojawieniasię Elayne Trakand, do Białej Wieży nie dostała się żadna, która by spełniała tę normę,nie mówiąc już o jej zdystansowaniu.Pod wieloma względami od tysiąca lat nie znala-zła się wśród Aes Sedai żadna, która byłaby do niej podobna.Odmowa przyjęcia stano-wiska Zasiadającej była czymś niesłychanym, a mimo to powiadano, że odmówiła i toco najmniej dwa razy.Powiadano też, że wzgardziła stanowiskiem przywódczyni Ajah.I że kiedyś zniknęła z Wieży na dziesięć lat, ponieważ Komnata zamierzała ja wynieśćna Tron Amyrlin.Co z kolei wcale nie znaczyło, by kiedykolwiek spędziła w Tar Valondzień dłużej niż to było absolutnie konieczne.Do Wieży docierały najrozmaitsze infor-macje o Cadsuane, informacje, pod wpływem których siostry wytrzeszczały oczy, opo-wieści o przygodach wywołujących dreszcz u tych, które marzyły o szalu.Miała się staćlegendą wśród Aes Sedai.O ile już się nią nie stała.Szal ozdobił ramiona Merany dwadzieścia pięć lat po tym, jak Cadsuane, której wło-sy całkiem już wtedy zszarzały, ogłosiła, że wycofuje się ze spraw świata, a po upływie334dalszych dwudziestu pięciu lat, kiedy wybuchła wojna z Aielami, wszystkie zakładały, żeona już nie żyje, ale po trzech miesiącach walk pojawiła się ponownie w towarzystwiedwóch Strażników, mężczyzn mocno posuniętych w latach, a mimo to nadal twardychjak żelazo.Powiadano, że przez te wszystkie lata Cadsuane wzięła sobie więcej Strażni-ków niż większość sióstr miało butów.Kiedy Aielowie wycofali się z Tar Valon, po razkolejny odeszła na spoczynek, ale niektóre utrzymywały, bardziej niż tylko na poły po-ważnie, że Cadsuane nie umrze dopóty, dopóki na świecie pozostawała bodaj iskierkaprzygody. To bzdury, jakie paplają nowicjuszki upomniała się surowo Merana. Nawetmy w końcu umieramy.A mimo to Cadsuane była nadal Cadsuane.I jeśli to nie onanależała do grupy sióstr, które pojawiły się w mieście po tym, jak pojmano al �ora, tosłońce nie zajdzie tego wieczora.Merana podniosła rękę, żeby poprawić szal, i uświado-miła sobie, że przecież został na kołku w jej izbie.Co za głupota.Przecież nie potrzebu-je niczego, co by jej przypominało, kim jest.Gdyby jeszcze to był ktoś inny, a nie Cad-suane.Dwie Mądre stojące w wejściu do jednego z krzyżujących się korytarzy obserwo-wały ich przemarsz chłodnymi, jasnymi oczyma osadzonymi w kamiennych twarzach.Edarra i Leyn.Obie potrafiły przenosić i to całkiem silnie; gdyby znalazły się w Wie-ży w młodym wieku, zapewne doszłyby już do wysokich stanowisk.Cadsuane prze-szła mimo, zdając się w ogóle nie zauważać dezaprobaty dzikusek.Annoura natomiastzwróciła uwagę, bo skrzywiła się, coś mruknęła i potrząsnęła głową, kołysząc cienkimiwarkoczykami.Merana nie odrywała wzroku od płytek posadzki.Bez wątpienia to na nią spadnie obowiązek wyjaśnienia Cadsuane, na czym pole-ga ów.kompromis.który został wypracowany przy udziale Mądrych ubiegłej nocy,zanim sprowadzono ją i pozostałe do Pałacu.Annoura o niczym nie wiedziała niebrała w tym udziału a Merana nie miała większych nadziei, że pojawi się Rafela, Ve-rin albo w ogóle ktokolwiek, kogo mogłaby obarczyć tym zadaniem.To był, do pewne-go stopnia, kompromis, i niewykluczone, że najlepszy, jakiego można się było spodzie-wać w tych okolicznościach, a mimo to mocno wątpiła, by Cadsuane tak na to spojrza-ła.Bardzo żałowała, że to właśnie ona musi być tą, która będzie ją przekonywała.Już le-piej byłoby przez miesiąc nalewać herbatę tym przeklętym mężczyznom.Bardzo żało-wała, że tak rozpuściła język przy młodym al �orze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki