Stephen King Regulatorzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I co teraz?"Po prostu powiedz nie?" Mamo, ratuj.Takie to chaotyczne myśli krążyły jej pogłowie, kiedy jechała przez podmiejskieuliczki, przesuwające się za oknami niczympejzaż ze snu.Miała nikłą nadzieję, żemoże Petera nie będzie w domu, że możeposzedł po lody do "Milly na placu" (albopojechał na parę tygodni do matki w SantaFe; to by było super, to by jej dałoszansę zwalczenia tej okropnej gorączki).Nie spostrzegła, jak szybko się ściemniatego popołudnia ani jak wiele autmijających ją na drodze numer dwieściedziewięćdziesiąt ma włączone światła.Niesłyszała grzmotów, nie widziała błyskawic.I nie zauważyła także żółtej furgonetki,którą właśnie minęła na rogu Topolowej iNiedzwiedziej.Wytrącił jaz tej zadumy dopiero widokBrada i Belindy Josephsonów stojącychprzed domem.Był z nimi Johnny Marinville.Dalej w głębi ulicy ujrzała innych: nadróżce prowadzącej przez trawnik DavidaCarvera z rękami na tłustych biodrach, wkąpielówkach tak kusych, że ażnieprzyzwoitych.blizniaków Reedów.Cammie, ich matkę.Susie Geller zprzyjaciółką na ich trawniku, a za nimiKim Geller.Uderzyła ją szalona myśl: oni wiedzą.Oniwszyscy wiedzą.Czekali na nią, a terazpomogą Peterowi powiesić ją na dzikiejjabłonce albo ukamienować, jak tę kobietęw miasteczku z opowiadania ShirleyJackson, które czytała w szkole.Czyś ty zgłupiała? - skomentowała to taczęść jej świadomości, nad którą jeszczepanowała.Przerazliwie niewielka część,ale wciąż jeszcze istniejąca.- To nie ociebie chodzi, Mary.Choćbyś wdepnęła niewiem w jakie gówno, cały świat nie kręcisię wyłącznie wokół twojej osoby, więcmoże rozchmurz się odrobinę, co? Pewnienie wpadłabyś w taką paranoję, gdybyś niebyła bez.O cholera.Czy to Peter, tam na końcuulicy? Nie miała jeszcze pewności, ale takjej się zdawało.Peter i Stary Doktor, ichsąsiad.Coś przykrywali na trawnikunaprzeciwko sklepu.Piorun uderzył tym razem tak mocno, że ażpodskoczyła i odebrało jej dech.Naprzedniej szybie rozprysnęły się zmetalicznym piaskiem pierwsze kropledeszczu.Uzmysłowiła sobie, że siedzi waucie stojącym na rogu już od.niewiedziała jak długo, ale w każdym razie oddobrej chwili.Josephsonowie i JohnnyMarinville pomyśleli pewnie, że jejodbiło.Tylko że świat rzeczywiście nieobracał się wokół niej.Skręciwszy za róg,skonstatowała, że tamci zupełnie niezwracają na nią uwagi.Belinda ledwie nanią zerknęła i dalej, jak pozostali,patrzyła w dół ulicy na to, co robili mążMary z Doktorem.Na to, co przykrywali.Chcąc też to zobaczyć, sięgnęła dowłącznika wycieraczek, bo szybę zalewałykolejne - wielkie - krople deszczu.Niezorientowała się przy tym, że żółta,"kosmiczna" furgonetka wjechała za hondą wTopolową i ustawiła się dokładnie za nią.Fragment artykułu Johna P.M�llera"Patenty '94", z: "Do zabawy.Międzynarodowy magazyn handlowy przemysłuzabawkarskiego", styczeń 1994 (T.94, nr2), str.96:ROZDZIAA 4Ulica Topolowa/16.09/15 lipca 1996Johnny Marinville widzi wszystko.Odkąd pamięta, jest to zarazemprzekleństwem i błogosławieństwem jegożycia.Rzeczywistość przedstawia mu się -podobnie jak oczom dziecka - z bezstronnąoczywistością światła, bez uprzedzeń,rozróżnień ł ocen.Widzi stojącą na rogu luminę Mary i wie,że kobieta usiłuje zrozumieć, co właśniezobaczyła - zbyt wielu ludzi stojących wsztywnych, czujnych pozach, nie pasującychzupełnie do tego leniwego, lipcowegopopołudnia.Widzi, że kiedy Mary znówrusza, furgonetka, którą mija lumina,podąża za nią.Słyszy kolejny gniewny hukgrzmotu i czuje pierwsze chłodne kropledeszczu na swych rozgrzanychprzedramionach.Mary jedzie już ulicą, aon widzi, jak żółta furgonetka nagleprzyspiesza, i wie, co się za chwilęstanie, choć jeszcze nie chce w touwierzyć.Uważaj, stary - przestrzega się w myśli.-Nie zagap się na nią za bardzo, bo cięrozjadą jak wiewiórkę.Robi krok do tyłu, z powrotem na chodnikprzed domem Josephsonów.Głowa nadalzwrócona w lewo, oczy szeroko otwarte.Dostrzega za kierownicą Mary, lecz kobietanie patrzy na niego, ponieważ patrzy naulicę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki