Wolski Marcin Kaprys historii (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez następnych parę dni posuwaliśmy się, to płynąc,to brodząc i przeciągając pirogi po kamieniach.Jorge, któryodbył już parę podobnych ekspedycji, obiecywał doprowa�dzić mnie do celu, a celem był oryginalny szaman jednegoz tych nielicznych plemion, które kontakty z cywilizacją bia�łych ludzi ograniczały do niezbędnego minimum.Nie jestembezkrytyczny do podań, mitów i fantastycznych konfa�bulacji mam stosunek ostrożny.Atoli w przeciwieństwie dowielu utytułowanych kolegów nie dezawuuję ich z góry i niepotępiam ich bez zastanowienia w czambuł.Więcej powiem!Uważam, że w każdej legendzie kryje się jakieś jądro praw�dy.(A czasami nawet dwa to moje BP).O tubylczych nar�kotykach wiedziałem sporo.Egzotyczna do niedawna kokazalewała właśnie rynek amerykański, wypierając marihuanęi rywalizując z najnowszym cudem farmakologii LSD.Odpewnego czasu znany był także skład chemiczny legendarnejkurary i innych trujących alkaloidów.Czego więc szukałem w tych niegościnnych ostępach,wspinając się dwa dni po urwisku pełnym jadowitych węży,wielkich pająków ptaszników i wszelkiego robactwa? Uczci�wie muszę przyznać, im wdrapywaliśmy się wyżej, było gomniej.Chciałem dokonać weryfikacji pewnej legendy, któranie dawała mi spokoju.Sporo słyszałem o stanach, w jakiewprawiali się tubylczy szamani, i o niezwykłych doznaniach,jakie stawały się ich udziałem.Czy było to sprytne oszustwo,czy też naprawdę udawało im się podróżować w czasie, do�cierać do własnej przeszłości, wykorzystując mapy zawartew ich kodzie genetycznym? Traktowanie wszystkiego, cowymyka się oficjalnej nauce, jako bajek jest bardzo wygod�ne.Ale czy twórcze?Nocowaliśmy w hamakach z moskitierami, wsłuchującsię w muzykę nocy, wściekłe wrzaski wyjców i szatańców,małpek ponoć maleńkich, ale wydających dzwięki godne ty-ranozaura (podobnie bywa z niedużymi kobietkami).Dużorzadziej docierał do naszych uszu ryk jaguara.Osiągnąwszy wreszcie szczyt równinę porośniętą dużorzadszą roślinnością, zwaną przez miejscowych sabaną,z niewielkim zapadliskiem w środku, wypełnionym przezmały stawek otoczony przez skały o dziwacznych kształtach,przypominających skamieniałe potwory rozglądać się po�cząłem za tubylcami.Jakimiś chałupami, choćby ścieżką.W końcu nie ściągnęły nas tu osobliwości przyrody.Jednaknie dostrzegłem nawet najmniejszego śladu ludzi.Jos� wskazał miejsce, w którym mieliśmy złożyć przy�gotowane dary z obowiązkowymi lusterkami, siekierkamii tkaniną.Potem nakazał wycofać się do obozu założonegow pobliżu krawędzi tepui.Kiedy rano wróciliśmy na miejsce dary zniknęły.Niezdążyłem ucieszyć się tym faktem, kiedy nagle, jak spodziemi, otoczył nas krąg dzikich, prawie nagich ludzi z dmu�chawkami w rękach, o groznych, pomalowanych twarzach,wydających jeszcze grozniejsze okrzyki, które, jak utrzymy�wał Jos�, a tłumaczył mi Jorge, świadczyły o daleko posunię�tej życzliwości.Daj Boże!Jak się pózniej dowiedziałem, bractwo mieszkało w jaski�niach i przybywało tu okresowo na jakieś obchody związanez inicjacją i płodnością.Jos� twierdził, że mamy szczęście,ponieważ autochtoni gotowi są dopuścić nas do swych obrzę�dów (duchy przodków wyraziły ponoć zgodę), a nawet po�dzielić się z nami tym, co mają, z kobietami włącznie.Byłemwzruszony, choć prawdę powiedziawszy, żadna z krępychi okrutnie brudnych Indianek nie przypadła mi do gustu.Co do szamana, suchy i pokręcony jak faworek, wydawałsię mieć tysiąc lat.Z hakiem.Jos� twierdził, że jest wyjątko�wym fachowcem w swej dziedzinie.Potrafił leczyć choro�by, sprowadzać deszcz, przepowiadać przyszłość, ale takżewspominać przeszłość. Wiedział, że przybędziesz poinformował Jos� pokrótkiej wymianie zdań z czarownikiem. I co w związku z tym? Zgodnie z wolą bogów otworzy przed tobą to, co za�zwyczaj jest zamknięte. Będę mu wielce zobowiązany.Wieczorem zaczęła się uczta w jadłospisie była małpi-na (podobno lepsze jest jedynie mięsko ludzkie ze świeżegouboju) i pieczony tapir.Prawdziwa ceremonia zaczęła się do�piero z zapadnięciem zmierzchu.Posmarowano mnie osobli�wie śmierdzącym paskudztwem i wdmuchnięto do nosa jakiśproszek, który błyskawicznie zaparł mi dech.Potem podanomi tykwę z napojem, niewątpliwie alkoholowym, w smakuprzypominającym sfermentowaną cziczę.Szaman wręczyłmi fajkę jednak to, co się w niej tliło, nie miało zapachutytoniu.Raczej starych skarpetek. Nie zaciągaj się! usłyszałem ostrzegawczy szeptJorge.Nie miałem zamiaru.Już wcześnie Jos� poradził mi, abymniezależnie od tego, co mi zaproponują, aplikował sobie naj�wyżej po pół porcji.Oszczędzałem się więc, próbując nie tra�cić samokontroli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki