02 Robert Ludlum Krucjata Bourne'a

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lepiej niech pan się nie ubiera w nic krzykliwego.W żadnymwypadku nie będzie to nic krzykliwego, pomyślał Webb, wprost przeciwnie - postara się ichcałkowicie zaskoczyć.Kiedy podczas długich miesięcy zdzierał z siebie kolejne warstwy Jasona Bpurne'a,jedna rzecz powtarzała się bez przerwy.Zmiana, zmiana, zmiana.Bourne był mistrzem, jeślichodzi o zmianę swojej powierzchowności; nazywali go kameleonem", człowiekiem, który złatwością potrafi wtopić się w każde nowe otoczenie.Nie jak groteskowa postać z komiksuzmieniająca ciągle peruki i kształt nosa, lecz jak ktoś, kto potrafi dostosować najistotniejszecechy swej powierzchowności do aktualnych okoliczności.To dlatego ci, którzy mielisposobność przyjrzeć się zabójcy" - rzadko, co prawda, w pełnym świetle i z bliskiejodległości - podawali tak odmienne rysopisy człowieka ściganego w całej Azji i Europie.Szczegóły zawsze bardzo się różniły: włosy były jasne albo ciemne; oczy piwne, niebieskiealbo cętkowane; cera blada, smagła albo krostowata; ubranie dobrze skrojone i stonowane,jeśli rendez-vous odbywało się w słabo oświetlonej, ekskluzywnej kawiarni, albo zmiętoszonei nie dopasowane, jeśli miało miejsce nad wodą lub w zaułkach wielkiego miasta.Zmiana.Bez wysiłku, z minimalnym udziałem charakteryzacji.Dawid Webb mógł ufać tkwiącemu wjego wnętrzu kameleonowi.Swobodne spadanie.Idz tam, dokąd prowadzi Jason Bourne.Wcześniej, gdy tylko wysiadł z daimiera, przespacerował się do hotelu Peninsula iwynajął tam pokój.Dyplomatkę oddał do hotelowego sejfu.Był dość czujny, by zameldowaćsię pod nazwiskiem, które figurowało w trzecim fałszywym paszporcie Kaktusa.Jeżeli ktośmiał go szukać, to pod nazwiskiem, którego używał w hotelu Regent; tylko tym dysponowali.Zapakował do torby lotniczej kilka ubrań, które były mu potrzebne, i wyszedł szybkimkrokiem z pokoju.Zjechał na dół służbową windą prosto na ulicę.Jeśli ktoś miał go szukać,niech szuka go tam, gdzie go nie ma.Po wprowadzeniu się do hotelu Peninsula miał czas, żeby coś zjeść i zrobić zakupy wkilku sklepach jeszcze przed zapadnięciem zmroku.Zanim nastaną ciemności, znajdzie się wMieście za Murami - przed dziewiątą trzydzieści.Jason Bourne wydawał rozkazy, a DawidWebb posłusznie je wykonywał.Miasto za Murami w Koulunie nie jest otoczone żadnym widzialnym murem, alenazwa jest tak jednoznaczna, jakby rzeczywiście wznosiła się wokół niego wysoka ściana zhartowanej stali.Jej obecność wyczuwa się już na zatłoczonym, usytuowanym na ulicytargowisku, naprzeciwko którego wznoszą się ciemne, zaniedbane rudery - właściwie szeregbud postawionych na chybił trafił jedna na drugiej - tak że można odnieść wrażenie, iż cała tanieszczęsna piętrowa konstrukcja załamie się pod własnym ciężarem i pozostanie po niejjedynie kupa gruzu.Tylko przez moment, kiedy schodzi się po kilku schodkach do środka,nieforemna bryła może wydać się całkiem solidna.Poniżej poziomu ulicy, pod kruszącymi sięścianami biegną kręte, wybrukowane kocimi łbami przejścia, w większości po prostu tunele.W wypełnionych nieczystościami korytarzach kalecy żebracy współzawodniczą z na wpółrozebranymi prostytutkami i sprzedawcami narkotyków - wszyscy skąpani w niesamowitymświetle gołych żarówek, sterczących z nie osłoniętych, biegnących wzdłuż kamiennych ścianprzewodów.Wszędzie czuć zgniłą wilgoć; to miejsce znajduje się w stanie rozkładu, alerozkładu spetryfikowanego, utrwalonego dzięki patynie czasu.Cuchnącymi korytarzami można dotrzeć do pobudowanych to tu, to tam, bez żadnegozamysłu wąskich, słabo oświetlonych schodów i wspiąć się do poustawianych piętrowo bud,wznoszących się na ogół na wysokość trzech kondygnacji, z których tylko dwie znajdują sięnad poziomem ulicy.W małych, zrujnowanych pomieszczeniach sprzedaje sięnajprzeróżniejsze rodzaje seksu i narkotyków.Policji tu nie uświadczysz - za cichymprzyzwoleniem wszystkich zainteresowanych stron - bo niezbyt wielu przedstawicielomwładz kolonii zależy na tym, by penetrować wnętrzności Miasta za Murami.Na zewnątrz, na zaśmieconej, przeznaczonej tylko dla ruchu pieszego ulicy, napoplamionych stołach wciśniętych pomiędzy kapiące od brudu stragany, gdzie nadogromnymi garami unoszą się obłoki pary, piętrzą się stosy kradzionych albo odrzuconychprzez kontrolę techniczną towarów.Do wrzącego oleju bez przerwy wrzuca się kawałki mięsai ryb niewiadomego pochodzenia, po czym wygarnia się je chochlą i wykłada na gazety, żebynatychmiast sprzedać.Tłumy ludzi przesuwają się od jednego kramu do drugiego w słabymświetle ulicznych latarni.Targują się cienkimi głosami, wrzeszczą na siebie, odchodzą iwracają, kupują i sprzedają.Są tam jeszcze ludzie z krawężnika, ubłoceni mężczyzni ikobiety, którzy nie mają własnych kramów ani stolików, i których towar rozłożony jest nachodniku.Siedzą przykucnięci za tanimi świecidełkami i biżuterią, które w większości udałoim się ukraść w porcie, i za uplecionymi ze sznurka klatkami, w których pełzają żuki itrzepocą skrzydłami niewielkie ptaszki.Blisko wejścia na ten dziwaczny, cuchnący bazar siedziała na niskim drewnianymstołku samotna, muskularna kobieta, obdzierając węże ze skóry i wyjmując z nichwnętrzności.Rozchyliła grube uda, a ciemne oczy utkwiła w patroszonym właśnie gadzie.Poobu jej stronach leżały poskręcane jutowe worki, a w nich wiły się w konwulsjachrozwścieczone niewolą i atakujące się nawzajem nieszczęsne stworzenia.Potężną bosą stopąkobieta przyciskała do ziemi czarną jak smoła, wyprostowaną nieruchomo królewską kobrę.Jej małe, osadzone w płaskiej głowie oczka hipnotyzował widok wciąż przesuwającego siętłumu.Nędzne targowisko stanowiło skuteczną zaporę przed rozciągającym się z tyłu,pozbawionym murów Miastem za Murami.Po drugiej stronie długiego bazaru wyszedł zza rogu jakiś obdartus i posuwał sięzatłoczoną ulicą.Ubrany był w tani, nie dopasowany brązowy garnitur, składający się zwypchanych spodni i zbyt obszernej, a jednocześnie zbyt ciasnej w ramionach marynarki.Jego twarz kryła się w cieniu czarnego, niewątpliwie orientalnego miękkiego kapelusza zszerokim rondem.Ramiona miał pochylone, a chód powolny, jak przystało na uważnegoklienta, który zatrzymuje się przed wieloma straganami i skrupulatnie bada towar.Tylko razsięgnął z wahaniem do kieszeni, by dokonać jakiegoś zakupu.Jego przygarbiona sylwetkaświadczyła, że wiele lat przepracował zgięty wpół na polu albo na nabrzeżu i że nigdy nie jadłtyle, ile potrzebowało jego ciało, z którego ciężki mozół wyssał prawie wszystkie soki.Tkwiłw nim także jakiś smutek, poczucie daremności zrodzone z tego, że osiągnął zbyt mało, zbytpózno i zbyt wielkim kosztem.Tkwiło w nim pogodzenie się z losem i odrzucona duma, bonie było z czego być dumnym; cena przetrwania okazała się zbyt wysoka.�w człowiek, ówpochylony mężczyzna, który z ociąganiem kupił zawinięty w gazetę kawałek smażonej rybyniewiadomego pochodzenia przypominał wielu innych mężczyzn przemierzającychtargowisko - ktoś mógłby rzec, że niczym się od nich nie różnił.Zbliżył się do muskularnejkobiety, która wyjmowała wnętrzności z wciąż wijącego się gada.- Gdzie jest wielki wąż? - zapytał Jason Bourne po chińsku.Wzrok utkwił w zastygłejbez ruchu kobrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki