§ Giménez Bartlett Alicia Tam, gdzie nikt cię nie znajdzie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz, kiedy już z panami po-rozmawiałem, myślę, że pora się zbierać.Ale nie mogą mi panowiepomóc.Zrobię wszystko sam, jak prawie zawsze.Proszę tylko otrochę pieniędzy, żebym mógł wyjechać z Hiszpanii. Może nam pan zaufać. Nikomu nie mogę zaufać.Jeśli kiedykolwiek komuś zaufam,zaraz mnie zdradzi. My.Wstał i wziął do ręki broń, którą cały czas trzymał przy sobie. Zbyt wielu mnie nienawidzi.Zbyt wiele niewyrównanych ra-chunków rzekł i ruszył w drogę bez słowa pożegnania.Patrzyli, jak się oddala lekkim, zdecydowanym krokiem, przy-wodzącym na myśl chód łosia.Po chwili wszedł w gęste zarośla i jużgo więcej nie zobaczyli.Z innego miejsca w gęstwinie, jak za do-tknięciem czarodziejskiej różdżki, wychynął Diego i stanąwszy przednimi, dał im głową znak, by ruszyli za nim.Uczynili to w milczeniu.Przez prawie godzinę maszerowali pośród oznak zbliżającej się burzy.Kiedy dotarli na miejsce, gdzie widzieli ukrytą jednostkę GwardiiObywatelskiej, chłopak zapytał: Potrafią panowie wrócić stąd do miasta? To bardzo łatwe, całyczas prosto na południe.Następnie znikł, tak samo jak znikła Pasterka, stapiając się z zie-mią i krzewami, ze smutną samotną ziemią.Dalej poszli sami; na-reszcie zaczęli rozmawiać.Infante odezwał się pierwszy: Misja wykonana szepnął.Nourissierowi szkliły się oczy, tak bardzo był zatopiony w my-ślach. Naprawdę myślisz, że nigdy nikogo nie zabił?435Infante wzruszył ramionami. Kto wie? Nie byłoby zbyt logiczne, myśleć, że w takim kon-tekście przemocy nigdy nikogo nie zabił, ale czy w jakiejkolwiekczęści tego żywota, jaki nam właśnie opowiedział, jest choć odrobinalogiki? To prawda.Potężny grzmot przetoczył się nad górami i niebo pociemniałoprawie jak w nocy.Zaczęło gwałtownie padać.Infante puścił siębiegiem ku prześwitowi w skałach.Nourissier pobiegł za nim.Schronili się pod głazami i i patrzyli, jak woda płynie im pod stopami. Głodny jestem rzekł Infante.Nourissier włożył rękę do kieszeni i wyjął woreczek suszonychfig, który dostał od Florencia.Zjedli je z prawdziwym apetytem. Teraz już jesteśmy prawie jak Pasterka zażartował dzienni-karz. Jak Florencio, chciałeś powiedzieć. Tylko on sam wie, kim naprawdę jest. Co będzie teraz, kiedy wrócimy? Zatrzyma nas GwardiaObywatelska? Ciebie nie.Nic na ciebie nie mają.Po prostu spędziliśmy dzieńna wycieczce. A na ciebie coś mają? Będą mieli. Nie rozumiem, co mówisz.Infante uśmiechnął się smutnym uśmiechem, podobnym do tego,który tyle razy widział na twarzy przyjaciela. Lucien, nie wrócę z tobą do pensjonatu.Pójdę się poddać,prosto do koszar Gwardii. Ale.co ty mówisz? To, co usłyszałeś, oddam się w ich ręce i opowiem im, żeszukałem Pasterki, że ją znalazłem i pomogłem jej uciec.Powiem im,436że ty zabłądziłeś w górach, że zostawiłem cię z tyłu.Tak czy inaczej,skoro nie byli w stanie cię nakryć in flagranti, mogą co najwyżejzmusić cię do wyjazdu.Radzę ci, żebyś zwiał stąd czym prędzej. Jakoś nie potrafię docenić tego dowcipu, wybacz.Infante wyjął z kieszeni kurtki półlitrową butelkę whisky. Ach, nie oczekiwałeś takiego zabezpieczenia! Szczęściemudało mi się ją uratować przed tym grabieżcą Florenciem!Pociągnął długi łyk.Nourissier obserwował go, nic nie rozumiejąc.Infante podał mu butelkę i popatrzył na niego z powagą. Jestem zdrajcą, miły przyjacielu, zdrajcą.Rozumiesz co to ta-kiego zdrajca? Założę się, że nie jesteś pewien, ale ja wiem doskonale.Kiedy napisałeś do mnie do gazety do Barcelony, natychmiast skon-taktowałem się z policją.Powiedzieli mi, żebym ci pozwolił działać.Potem, kiedy już się spotkaliśmy i przedstawiłeś mi swój plan, samapolicja kazała mi się tobą zaopiekować, zwodzić cię, tak żebyś nieuzyskał żadnego rezultatu swych poszukiwań.To był najlepszy spo-sób na uniknięcie międzynarodowego skandalu.Zrobić z ciebie jele-nia; wróciłbyś do Francji zadowolony, z niczym.Wiesz, jaki byłjedyny warunek, który im postawiłem? %7łeby mi dali wyciągnąć odciebie pieniądze i żeby zostały przy mnie, to było jedyne, co mnieinteresowało.Nourissier słuchał w milczeniu.Na karku czuł nacisk jakiegośpazura, w gardle gruby, bolesny węzeł, który przeszkadzał mu prze-łykać.Wziął butelkę i pociągnął łyk.Słychać było deszcz bębniący wkamienie, strumyczki wody spływały w dół, żłobiąc rowki w ziemi. I tak było przez cały czas? spytał Francuz z wysiłkiem. Nie! prawie krzyknął Infante. Nie, Lucien, przysięgam.Zbuntowałem się od razu na początku i powziąłem postanowienie437zmiany planów, kiedy ten gwardzista, skurwysyn jeden, spuścił milanie.Tu się zakończyła moja zmowa z Gwardią Obywatelską.Mo-żesz mi nie wierzyć, ale będziesz w błędzie.Od tej chwili zająłem sięwłasną robotą, a ona polegała na znalezieniu Pasterki i usłużeniu ci,naprawdę.Dlatego tak nas śledzili i dlatego przygotowali pułapkę wpostaci nauczyciela; to pozwoliłoby im złapać nas i postawić namjakieś poważne oskarżenie.Musisz mi uwierzyć! Wszystko, co wy-darzyło się przedtem, było kłamstwem, kłamstwem, rozumiesz? Po-słuchaj, wszystko ci opowiem: pamiętasz wuja Tom�sa z d'en Baix?To było zmontowane.Cios, którym go poczęstowałem, był fałszywy,na niby.Młody gwardzista piszący powieści? Aapałem cię na przy-nętę.To, co nam opowiedział, było prawdziwe, ale nieważne w swejistocie.Dalej. Carlos, dosyć, nie napinaj się już.Nie opowiadaj mi już anikłamstw, ani prawdy.Powiedz mi tylko, jaki przewidzieliście dlamnie koniec. Bardzo prosty: miałeś się zadowolić czterema faktami na krzyż,do których umożliwiliśmy ci dostęp, tymczasem odgradzaliśmy cię odmożliwości przeprowadzenia prawdziwych badań.Miałeś wrócić doFrancji i żyć sobie dalej szczęśliwie w swoim świecie. Zręczne.Policja też ci płaciła? Nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki