§ Real Jorge Loty w ciszy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pozostanę, dopóki się nie obu-dzisz.Musisz się obudzić, nie umiem bez ciebie żyć.Skradłaś mi serce ibędę twój na zawsze.Skradłaś serca wszystkim.Gdy wszedłem dziś rano domieszkania, zastałem za drzwiami płaczącego Coco. To krokodyle łzy ,96powiedziałem, a on odparł, że są prawdziwe.%7łe bardzo za tobą tęskni.Wszyscy za tobą tęsknią.W aeroklubie pozwalają mi ćwiczyć na symulato-rze, więc szykuję się powoli do chwili, gdy kupimy mały samolot i polecimyw podróż po Karaibach.Będziemy latali nocą, bardzo wysoko, aby widziećgwiazdy w całym ich blasku.Wróć do mnie.9.Był kwadrans po dwudziestej trzeciej.Pamiętam to dokładnie, bo o tejporze pielęgniarki zaczynały ostatni obchód na swojej zmianie.O północyzastępowały je inne.Jedna z pielęgniarek podeszła do mnie i powiedziała: Jakaś kobieta pyta o ciebie na dole w recepcji.Mówi, że ma na imięMónica.Chce natychmiast z tobą rozmawiać.Zjechałem windą na dół.Mónica była przestraszona i zdenerwowana. On jest w Odysei!Nie musiałem pytać, o kim mówi.Strach na jej twarzy wyjaśniał wszyst-ko. Przyszedł przed kwadransem.Wzięłam taksówkę.Samochód stoi naparkingu przed lokalem. Drżącymi rękami wyjęła z torebki kawałek papie-ru i mi go wręczyła.Był na nim zapisany tylko numer rejestracyjny samo-chodu: PEG-238. Zostań z Jazm�n. Co zamierzasz zrobić? Nieważne.Nie martw się. Uważaj, Ricardo! krzyknęła za mną.Odyseja była barem-dyskoteką, zwykle zatłoczonym do świtu.Pojecha-łem tam taksówką.Zaczynało padać.Kazałem taksówkarzowi stanąć na roguulicę wcześniej i poszedłem powoli w kierunku lokalu.Ludzie cisnęli się dodrzwi, by wejść jak najszybciej i nie zmoknąć.Parę osób wychodziło z par-kingu.98Wszedłem na parking i odszukałem samochód z rejestracją PEG-238.Stał na drugim piętrze, w rogu.Musiałem zadbać przede wszystkim o to, bynie odjechał.Przykucnąłem, udając, że zawiązuję sznurówki, i końcówkąkluczyka wcisnąłem wentyl w prawym kole.Głośny syk uciekającego po-wietrza uspokoił mnie.Opona sflaczała.Samochód był unieruchomiony!Ruszyłem do drzwi.Wyszedłem z parkingu jak gdyby nigdy nic i skręciw-szy za róg, przyspieszyłem kroku.Do mieszkania miałem około piętnastuprzecznic, ale idąc na skróty, przez pasaż i park, mogłem dotrzeć tam bardzoszybko.Biegłem w coraz bardziej ulewnym deszczu.Z każdym krokiem narastaływe mnie determinacja i gniew.Przebieg wydarzeń, który odtworzyłem napodstawie relacji Móniki, to, co powiedzieli mi lekarze i cierpienia Jazm�npopychały mnie do działania.Chciałem spojrzeć tym ludziom w twarz izapytać, czym zawiniła moja księżniczka, by zasłużyć na taki los? Gdy by-łem przecznicę od mieszkania, miałem już w rękach klucze.Zwiatła pasastartowego lotniska lśniły w mroku.Otworzyłem bramę i nie zamknąłem jejza sobą.Wbiegłem po schodach.Wszedłszy do mieszkania, stałem przezchwilę pochylony z rękami opartymi na kolanach, by złapać oddech poszybkim biegu.Odszukałem Marca, pluszowego bernardyna, który ukrywałw plecaku mój rewolwer.Nie musiałem go sprawdzać.Wiedziałem, że jestnaładowany.Wziąłem notes i kilka długopisów, zatrzasnąłem drzwi i zbie-głem, przeskakując po dwa schody, na dół.Nie przystanąłem ani na chwilę.Z dachów lała się woda, oświetlona ulicznymi latarniami.Chodnikiempłynął strumień.Woda spływała mi po twarzy, ściekała po policzkach.Zbli-żywszy się do pasażu, zauważyłem, że nie jest tam zupełnie pusto.W bramieściskała się jakaś para, samotny mężczyzna prawie biegł pod parasolem,który zasłaniał mu twarz i sprawiał, że wyglądał jak grzyb, dwoje ludzi szłowolnym krokiem z pochylonymi głowami, również niosąc parasole.Przecią-łem park i podążyłem dalej pasażem w kierunku dyskoteki.W szybach okienwystawowych widziałem odbicie szaleńca, który pędził zdesperowany,trzymając po pachą pluszaka z ukrytym narzędziem zemsty.Dotarłszy na parking, zwolniłem kroku.Po kilku kilometrach szaleńcze-go biegu serce waliło mi jak młotem.Ale mój wysiłek został nagrodzony:99samochód nadal tam był.Schowałem się za furgonetką.Minęły ponad dwiegodziny, zanim zjawił się właściciel wozu.Moje obawy, że przyjdzie z kimś,rozwiały się w momencie, gdy zobaczyłem, iż zmierza sam w kierunku auta.Szedł powoli, szukając czegoś w kieszeniach.Pudełka papierosów.Wyjąłjednego i płomień zapalniczki oświetlił na chwilę jego twarz. Cholera! zaklął, widząc sflaczałą oponę.Ukryty za furgonetką, widziałem jego sylwetkę.Dwie lampy zwisające zsufitu były daleko i pozwalały dostrzec tylko kształty, nie szczegóły.Prze-szedł niepewnie kilka kroków.Może był wstawiony, a może rozważał, czybezpiecznie jest zostawić tam samochód do następnego dnia.Ruszył chwiej-nym krokiem do wyjścia.Wyjąłem rewolwer z plecaka.Mężczyzna wróciłjednak, podszedł od tyłu do samochodu, otworzył bagażnik i zaczął zmieniaćkoło.Opierając głowę o furgonetkę, kucałem w cieniu kilka metrów od niego.Bałem się.Wreszcie skończył, zebrał narzędzia i wrzucił je razem z kołemdo bagażnika.Chciał odjechać, ale ja nie zamierzałem mu na to pozwolić.Mój widok tak go zaskoczył, że cofnął się, potknął i upadł na plecy, mię-dzy dwa samochody.Podniósł się przerażony, jak na zwolnionym filmie. Wsiadaj do wozu i połóż się na siedzeniu! poleciłem. Chcesz mnie zabić? Zamknij się, wsiadaj i kładz się twarzą w dół.Z rękami na karku.Był przestraszony, więc robił wszystko, co mu kazałem.Przesunąłemoparcie fotela do przodu i usiadłem z tyłu.Wykorzystując to, że leży twarząw dół, wyciągnąłem mu z kieszeni portfel.Sprawdziwszy, czy nie ma broni, rozkazałem: Siadaj i słuchaj. Przytknąłem mu lufę rewolweru do policzka.Czujesz to? To rewolwer kalibru trzydzieści osiem.Ukryję go w tym sympa-tycznym bernardynie.Ma na imię Marco i będziesz go miał cały czas nakarku.Moją rękę również.Posłuchaj teraz uważnie.Wyjedziemy stąd jakdwaj starzy przyjaciele [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki