§Emma i ja Flock Elizabeth

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Każdy krok po podeście obok drzwido ich sypialni wydaje się wiecznością, ale w końcu docieramy do gniazda".- Co robisz? - pytam Emmy.- A jak ci się wydaje? - rzuca, jakby w ogóle nie było tejrozmowy na łące.Wyciąga kilka swoich rzeczy z pudła, które spakowała wczorajwieczorem, i układa je w kupki na łóżku.Wygląda na to, że spełniłosię moje życzenie.Podchodzę więc do pudła z moimi ubraniami iwybieram te, które lubię nosić.Nie te, które mama kupiła mi wmieście w Białym Słoniu".Wszyscy nazywają ten sklep szpital-nym", bo pieniądze, które tam zarabiają, idą na jakiś szpital, jakby tobyła instytucja dobroczynna, a nie paskudne miejsce, gdzie kłujączłowieka igłami.Te ubrania śmierdzą jeszcze przed przyniesieniemdo domu, ale gdy mówię mamie, że nie lubię niczego kupować w tymśmierdzącym szpitalnym sklepie, ona znów nazywa mnie grymaśnicą ispecjalnie każe mi je wkładać.Zostawiam je wszystkie w pudle iwybieram tylko te, które babcia przysłała mi ze sklepu w Asheville.Te układam na łóżku obok ubrań Emmy.%7ładna z nas nie odzywa się więcej, tylko składamy ubrania i jużpo chwili mamy zapas na co najmniej tydzień.- Idę na dół po dużą torbę - mówi Emma, jakby to byłooczywiste, że uciekamy, i chyba tak jest.Przypominam sobie o klaserze.Leży na oknie, obok wiatraka.Zabieram go stamtąd i kładę na ubraniach.Nie mogę uwierzyć, żenaprawdę to robimy.Miałam nadzieję, że uda mi się namówić Emmę,ale myślałam, że będzie to znacznie trudniejsze.Emma wraca i ładujemy ubrania do brezentowej torby podróżnej.Nie potrafimy jej wypchać tak dobrze jak mama, ale z drugiej stronynie jesteśmy tak silne jak ona, więc torba nie może być zbyt ciężka, boinaczej nie uda nam się odejść daleko od obecnego życia.- No, już - mówi Emma tak samo jak mama, gdy zapina pas wsamochodzie po wyjściu z banku w dzień wypłaty.Te dni, gdy jezdzido banku z czekiem Richarda, są dla niej najszczęśliwsze.- Kiedy ruszamy? - pytam.Jestem przekonana, że Emma jużwszystko dokładnie obmyśliła, więc nawet nie próbuję się rządzić.- Dziś wieczorem - szepcze.- Gdy oni zasną.Wiem, żepowinnam się cieszyć, ale nagleczuję się tak jak wtedy, gdy Tommy Bucksmith specjalnieuderzył mnie piłką futbolową.Nie mogę złapać powietrza.Emma zkolei wygląda znacznie lepiej.Już dawno nie wyglądała tak dobrze.Myślę, że powinnam być dzielna ze względu na nią, więc robię, comogę.Przynajmniej staram się sprawiać takie wrażenie.- Co mama zrobi bez nas? - zastanawiam się.- A co mama zrobi z nami? - odpowiada Emma.I naraz wszystko staje się stuprocentowo jasne.Uciekniemy stąd inikt nas nie zatrzyma.ROZDZIAA SZ�STY- śśś - mówię do Emmy, bo zachowuje się o wiele za głośno jakna dziewczynkę, która powinna już spać.Jest druga w nocy i jesteśmy spóznione, bo obydwie usnęłyśmy opółnocy i obudziłyśmy się dopiero przed pięcioma minutami.Emma podskakuje po podłodze z jedną nogą wsuniętą w nogawkędżinsów.Druga nogawka zwisa luzno, a Emma próbuje utrzymaćrównowagę, wiedząc, że jeśli się przewróci, to narobi jeszcze więcejhałasu.Ubieranie się po ciemku jest trudniejsze, niż mogłyśmyprzypuszczać.Na szczęście przygotowałyśmy wcześniej ubrania,które teraz usiłujemy włożyć.- śśś - powtarzam jeszcze raz.Gdy już jesteśmy ubrane, na palcach podchodzimy do wielkiegoworka schowanego pod narzutą z łóżka.Wiedziałyśmy, że mama tunie przyjdzie.Przestała do nas zaglądać, gdy ja byłam mniejsza niżEmma teraz, ale na wszelki wypadek przykryłyśmy worek narzutą iwsunęłyśmy ją w kąt pokoju, za pudla.- Ty trzymaj za uchwyt - szepczę.Emma podchodzi do drugiego końca worka, tam gdzie przyszytyjest pasek z takiego samego materiału jak moje tenisówki, chwyta zaten pasek i przykuca, żeby nie stracić równowagi pod ciężarem.Technikę podnoszenia worka opracowałyśmy jeszcze przed pójściemdo łóżka.Ale teraz worek wydaje się o wiele cięższy niż kilka godzintemu.Nie wiem, dlaczego tak jest, ale wcale mi się to nie podoba.Nieodzywamy się głośno, bo mama czasem miewa lekki sen, ale w duchupowtarzam: Boże, pomóż nam, spraw, żebyśmy nie upuściły tegoworka, bo jeśli go upuścimy, to już po nas.Proszę Cię, Boże.Patrzę na Emmę i chociaż jest ciemno, na jej twarz pada smugaksiężycowego światła, widzę więc, że czeka, aż pochwycę worek odswojej strony i dam jej sygnał.Kiwam głową i ostrożnie cofamy się naschody, które nagle wydają się bardzo strome.Zdaję sobie sprawę, żenigdy nie uda nam się po nich zejść, jeśli będziemy trzymać worek wten sposób, a do tego ręce mam spocone ze zdenerwowania i worekzaczyna się wyślizgiwać.Muszę na chwilę przyklęknąć, mam tylkonadzieję, że Emma zauważy to w porę.Na szczęście zauważa.Pocichu stawiamy worek na podłodze i wpatrujemy się w niego, jakbymiał się od tego stać lżejszy.Ale nic z tego, odwiązuję więc sznurekna swoim końcu i chociaż prawie nic nie widzę, zaczynam wyjmowaćrzeczy ze środka.Po wyjęciu dwóch naręczy ubrań znów próbujemygo podnieść i tym razem mam wrażenie, że jakaś dobra wróżkaspełniła nasze życzenie i zaczarowała worek, bo jest znacznie lżejszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki