Cooke Elizabeth Tajemnice Rutherford Park (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był to, ku jej zaskoczeniu, zbiór wszystkich portretów rodzinnych wykonanych od dniaich ślubu.Te same zdjęcia, w nieco większym formacie i oprawione, stały na pianinie i nastolikach w różnych pokojach.Nie zdawała sobie jednak sprawy, że William zaopatrzył się w ichkopie.Pierwszą stronę zdobiła fotografia Rutherford w pełnej krasie.Dom i jego otoczenie byłyna niej jeszcze bardziej wypielęgnowane, niż sobie przypominała.Na drugiej stronie ujrzała ichportret ślubny z 1893 roku.Dotknęła go palcem.Ależ sztywną i duszącą miała suknię samekoronki i atłas.A tu, na następnej stronie, małe cartes de visite fotografie Williama z czasów,kiedy wizytówki ze zdjęciem były ostatnim krzykiem mody.Najprawdopodobniej bardzokrępował się ich używać, bo nigdy przedtem ich nie widziała.Kolejne strony stanowiły kronikęich wspólnego życia.Wśród portretów znajdowało się zdjęcie małego Harry ego obejmującegoza szyję swojego kucyka, a także pozowane zdjęcie Octavii z trojgiem dzieci.Pochodziło, jakgłosił podpis z roku 1909.Harry za wszelką cenę starał się wyglądać bardzo dorośle przyLouisie, która tłumiła psotny uśmiech, natomiast Charlotte miała poważną minę i szeroko otwarteoczy.A potem znowu, na jednej z ostatnich stron, Louisa w ogrodzie, wśród róż.Przewróciła kartki, by wrócić na początek.Nagle za jednym ze zdjęć zauważyławetkniętą małą kopertę.Wyjęła ją, otworzyła i w środku znalazła złożoną na pół cienką, niemalprzezroczystą bibułkę.Rozwinęła ją ostrożnie i jej oczom ukazał się zasuszony kwiateki skrawek koronki.Kwiatek ten kiedyś był konwalią, a w koronce mimo niewielkiego rozmiaru natychmiast rozpoznała najznakomitszą brukselską robotę.Powoli przeniosła wzrok na ichślubne zdjęcie, na którym siedziała obok stojącego Williama, a jego ręka spoczywała na jejramieniu.Trzymała mały bukiecik konwalii, a wokół nich obojga rozpościerał się wspaniały trenz brukselskiej koronki o wzorze splecionych winogronowych liści.Octavia ostro zaczerpnęła powietrza.Nie miała pojęcia, że to przechowywał.Przez tylelat ich małżeństwa nie zdawała sobie sprawy, że tamten dzień miał dla niego jakiekolwiekznaczenie.Nigdy o nim nie wspominał.Nigdy do niego nie nawiązywał, nawet jeśli kierował doniej czułe słowa.Trwała w przekonaniu, że dla Williama małżeństwo było zwykłym kontraktemzapewniającym mu stabilność finansową w przyszłości i odpowiednią, łatwą do ukształtowania,żonę.Jak widać, myliła się.William wyjął kwiat z jej ślubnego bukietu, zasuszył go i zachowałna pamiątkę.Zawinął go w bibułkę i zatrzymał niczym cenne wspomnienie.I to wszystko mieściło się tutaj, wszystko tutaj uzmysłowiła sobie.Tu, na kartachzielonego skórzanego albumu.Wszystko, co ona i William razem osiągnęli, wszystko, costworzyli.I wszystko, co mieli utracić.Nie zdejmując ręki z portretu Louisy, oparła czoło o biurko i zapłakała.William i Harry zdołali przedostać się na Gare de l Est dopiero koło jedenastej.Złapanietaksówki graniczyło z cudem, omnibusy nie kursowały, po drodze usłyszeli od kogoś, żezarekwirowano nawet rowery z salonu Peugeota na avenue de la Grande Arm�e całe trzystasztuk.Na rogach ulic słyszeli też inne plotki że w tym tygodniu na wybrzeża Europy dotarłoczterdzieści tysięcy żołnierzy amerykańskich i tyle samo brytyjskich, że w portach rozgrywałosię piekło, a rozhisteryzowane tłumy siłą wdzierały się na i tak już przeładowane promy. Uciekają jak szczury wybełkotał jakiś napotkany po drodze pijak. Macie permis des�jour? spytał groznie, lustrując wzrokiem postać i strój Williama, roztaczającego wokół siebienieodłączną arystokratyczną aurę. Mieszkacie tu? Tu, w Paryżu, co? Starali się jaknajszybciej go wyminąć. A może jesteście szpiegami? krzyknął za nimi. Nie odpowiadaj mruknął William do syna. I nie oglądaj się za siebie.O jedenastej przybyli na Gare de l Est.Dworzec kipiał ludzmi.Mężczyzni z rodzinamisiłą przeciskali się wejściem pod kutymi balustradami i wielkim, półkolistym oknem holu.W halidworcowej duży napis informował o zamknięciu granicy francusko-niemieckiej.Co chwila jakieśdziecko gubiło się w tłumie, było deptane, popychane, przeciskało się w stronę peronu, naktórym natychmiast siłą oddzielano je od ojca.Wciskano sobie do rąk kwiaty, zarzucano ramionana szyję, unoszono w górę niemowlęta do ucałowania.Tu i ówdzie stała para starszych rodzicówjakiegoś żołnierza.Kobiety odwracały się, niektóre płakały, a inne, oszołomione, wpatrywały sięw dal przed siebie. Która to kompania? spytał William, kiedy udało mu się dopaść bagażowego. Jakipułk? William podetknął mężczyznie pod nos otrzymaną od H�l�ne kartkę, a ten wnikliwie sięw nią wczytywał. M sieur, ci dawno pojechali. Rozrzucił ręce, jakby chciał zobrazować beznadziejnąniewiedzę Williama. Dokąd? William biegł, dotrzymując kroku tragarzowi. Wie pan, dokąd?Mężczyzna wywrócił oczami. Na wojnę! zawołał, przekrzykując tłum. Na wojnę!William dał za wygraną i zatrzymał się.Razem z Harrym stali teraz pośrodku halidworcowej, ze wszystkich stron otoczeni tłumem.Po paru minutach rozległ się gwizdlokomotywy, huk wielu zatrzaskiwanych drzwi, wagony drgnęły i ruszyły, wzmógł się lamentodprowadzających.Pociąg przyspieszył i twarze mężczyzn w oknach nagle zniknęły.Na peroniezapadła straszliwa cisza.Przez pewien czas nikt się nie poruszył.Potem zaczęto wycofywać siętą samą drogą pod ogromnym zegarem dworcowym, pod kutą balustradą, na drobny,jednostajny deszczyk, który właś nie zaczął siąpić. Może ona gdzieś tu jest zasugerował Harry. Może on odjechał, a ona została.Pokonali całą długość budynku, zaglądając do każdego kiosku, na każdą ławeczkę, dokażdej kawiarni.Nigdzie nie natrafili na żaden ślad Louisy. To beznadziejne osądził William. Ona może być absolutnie wszędzie.Postali chwilę przed budynkiem dworca.Przed sobą mieli główną aleję DziesiątejDzielnicy, a dalej Jardin Villemin. Z tego dworca zawsze odjeżdżano na wojnę wspominał William. A tam w tysiącosiemset siedemdziesiątym zorganizowano szpital dla rannych żołnierzy.Podczas ostatniejwojny z Prusami.Wszystko wskazuje na to, że kręcimy się w kółko, drepczemy po własnychśladach.Popełniamy te same błędy.Bez celu ruszyli w stronę parku.Deszcz powoli wsiąkał w ich okrycia.Trudno byłouwierzyć, że zaledwie kilka dni wcześniej znajdowali się w Anglii William nie mógł przestaćmyśleć o spacerze koło Richmond Castle.Wtedy jeszcze nic nie wiedział o Louisie.Anio Octavii i Gouldzie.Przechodząc przez bramę, niegdyś prowadzącą na teren wojskowegoszpitala, a dziś do parku, zwolnił kroku.W końcu zatrzymał się i ze wzrokiem wbitym w ziemiępowiedział: Zawiodłem swoją rodzinę.Harry spojrzał na niego zdumiony. Nie, ojcze zaoponował. To nieprawda.William zareagował na to spojrzeniem pełnym goryczy. Niestety to prawda rzekł cicho [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki