Anioł zniszczenia Crais Robert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byłam pewna, że Charlie zabrał te akta do domu.- Zadzwonię, gdyby się znalazły.Angela odprowadziła Starkey pod szklane drzwi wejściowe i otworzyła jekluczem.Carol poszła do samochodu, wsiadła, lecz nie włączyła silnika.Serce biło jejjak oszalałe.Miała świadomość, że waży się na czyste szaleństwo.Gorzej:przestępstwo.Gdyby dostał ją w swoje ręce prokurator, oskarżyłby ją o włamanie.Pięć minut pózniej Angela Weilow wyjechała z podziemnego garażu białąhondą accord i skręciła na południe.Starkey wyrzuciła przez okno papierosa i ruszyłaku szklanym drzwiom w chwili, gdy przeciskał się przez nie jakiś młody człowiek zrowerem górskim i torbą wypchaną książkami.Przytrzymała skrzydło drzwi, byułatwić mu ewakuację.- Nie spóznij się na zajęcia, synku.- Zawsze się spózniam.Za pózno się urodziłem.Starkey weszła spokojnie na pierwsze piętro i otworzyła drzwi do mieszkaniaRiggia.Pokonując po dwa stopnie, wbiegła do sypialni na antresoli i rzuciła się naalbum ze zdjęciami.Ponieważ szukała teraz śladów tajnego romansu, interesowały jąrównież billingi i rachunki za rozmowy telefoniczne, nie wiedziała tylko, w którymznajdują się pudle, a była zbyt wystraszona, by tracić czas na ich poszukiwanie.Uśmiechnęła się smętnie; może i była nieustraszonym pirotechnikiem, alewłamywaczem z pewnością tchórzliwym.Nie odważyła się przeglądać albumu tu namiejscu.Był bardzo gruby i mieścił zbyt wiele fotografii.Zabrała album, zatrzasnęła za sobą drzwi mieszkania, tym razem naprawdę, izbiegła do samochodu.Pojechała prosto do domu, chowając album pod żakietem,jakby zawierał zdjęcia pornograficzne.Usiadła przy stole w jadalni i zaczęła powoli przewracać strony.Powtarzałasobie, że szansę powodzenia ma właściwie zerową, że Angela Weilow najpewniej sięmyliła w podejrzeniach, że jutro znajdzie się znowu w punkcie wyjścia i sama będziemusiała dzwigać brzemię świadomości, że za śmierć Charliego Riggio nie odpowiadaMister Red, lecz ktoś całkiem inny.Kolejne strony ukazywały sceny z życia zmarłego: oto Charlie grający w futbolw ogólniaku, Charlie w gronie kolegów, Charlie z pięknymi dziewczynami, którestanowczo nie wyglądały na żony policjantów, Charlie na polowaniu, Charlie wAkademii Policyjnej, Charlie z rodziną.To były radosne fotografie; takie, jakie sięchętnie przechowuje, bo przypominają o najlepszych chwilach i wywołują uśmiech.Dopiero na jednej z ostatnich stron znalazła zdjęcie zrobione naubiegłorocznym konkursie na potrawę z chilli, zorganizowanym przez sekcjępirotechniczną.I drugie podobne, z przyjęcia bożonarodzeniowego, a potem, dwiestrony dalej, trzecie, wykonane na ogrodowym party, które Kelso urządził dlawydziału w święto Czwartego Lipca.Starkey wyrwała te fotografie z albumu i położyła je rzędem na stole.Nie mogłauwierzyć, by naprawdę oznaczały to, co oznaczały.Przekonywała samą siebie, że toniemożliwe, że jest w błędzie, że wyciąga nieuprawnione, zbyt daleko idące wnioski.Niestety, słowa Angeli Weilow dzwięczały jej w głowie jak wyrok skazujący..była żoną kogoś, z kim pracował".Wszystkie trzy zdjęcia były podobne, przedstawiały kobietę i mężczyznę,objętych, roześmianych, trochę nazbyt ciasno przytulonych, trochę zanadto zżytych,zanadto zaprzyjaznionych.Charliego Riggia i Suzie Leyton.%7łonę Dicka Leytona.Nalała do szklanki dżinu z tonikiem i wypiła duszkiem.Czuła gniew, czuła sięzdradzona.Leyton jako podejrzany nie mieścił się w granicach jej wyobrazni.Sama tamyśl dosłownie ją powalała.Postanowiła podejść do tego tak, jakby Leyton był poprostu jednym z elementów śledztwa.Nie miała innego wyjścia.Przejrzała własny zbiór fotografii i znalazła zdjęcie Leytona zrobione na letnimobozie młodzieżowym wydziału policji Los Angeles [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki