Arthur Hailey Bankierzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A drugim, niepokój z powodu rosnącego zadłużeniaindywidualnych konsumentów, będącego rezultatem rosnącej liczby kredytów, szczególniebranych na plastikowe karty.Ponownie odwrócił się i zapytał Lewisa wprost: - Wierząc, tak jak ty, że wkrótcenastąpi katastrofa i zakładając, że jesteś zwykłym ciułaczem, czy depozytariuszem dolarówamerykańskich, w jakim banku umieściłbyś swoje pieniądze?Lewis odpowiedział bez wahania: - W dużym.Kiedy nadejdzie kryzys, drobne bankiupadną pierwsze.Tak się stało w 1920, kiedy to małe banki padały, jak kręgle i tak będzieponownie, bo małe banki nie mają dostatecznych rezerw, aby przetrwać panikę i oblężenie.Przy okazji, niech ci nawet do głowy nie przychodzą gwarancje federalne! Dostępna sumajest mniejsza niż jeden procent wszystkich depozytów bankowych; nie ma mowy, aby towystarczyło na podtrzymanie łańcucha niewypłacalnych banków.Lewis zastanowił się, a potem kontynuował: - Ale nie tylko małe banki staną się tymrazem niewypłacalne.Kilka wielkich banków pogrąży się także - te, które mają milionydolarów zamrożonych w wielkich kredytach przemysłowych; proporcjonalnie zbyt dużedepozyty międzynarodowe - gorącą gotówkę, która może z dnia na dzień wyparować; zbytmałą płynność, na wypadek gdyby depozytariusze zażądali pieniędzy.A więc, jeśli to jabyłbym twoim hipotetycznym ciułaczem, Alex, zbadałbym dokładnie sprawozdania zbilansem wielkich banków, a potem wybrał ten z niskim stosunkiem kredytów do wkładów iszeroką bazę wśród depozytariuszy na rynku wewnętrznym.- W takim razie, to świetnie - powiedziała Edwina.- Tak się składa, że FMA spełniawszystkie te warunki.Alex skinął głową.- W danej chwili.- Jednak obraz ten może ulec zmianie, rozmyślał,jeśli plany Roscoe Heywarda - nowych, olbrzymich kredytów dla przemysłu - zostanązatwierdzone przez Radę Nadzorczą.To nasunęło mu myśl, że dyrektorzy banku, od dzisiaj za dwa dni, spotkają siępowtórnie, aby dokończyć przerwane tydzień temu posiedzenie.Samochód zwolnił i stanął, przesunął się i stanął ponownie.Byli już na cmentarzu iteraz posuwali się jego alejkami.Drzwiczki pozostałych limuzyn otwierały się.Ukazały się sylwetki ludzi, z parasolamiw ręku lub ciasno otulonych płaszczami; zgarbione od zimna i padającego śniegu.Zkarawanu wynoszono trumnę.Wkrótce i ją okryje śnieg.Margot chwyciła Alexa za ramię i razem z D Orsey ami przyłączyli się dopozostałych.Szli śladem innych, w milczącej procesji, odprowadzając Bena Rosselli dogrobu.17.Zgodnie z wcześniejszym porozumieniem, Roscoe Heyward i Alex Vandervoort nieuczestniczyli we wznowionym posiedzeniu Rady Nadzorczej.Każdy z nich czekał w swoimgabinecie, dopóki nie zostanie wezwany.Wezwania nadeszły tuż przed południem, dwie godziny po rozpoczęciu dyskusji.Zatelefonowano także po wiceprezydenta, rzecznika prasowego, Dicka Frencha, który miałoświadczyć prasie, kto będzie nowym prezydentem FMA.Rzecznik prasowy przygotował z góry dwie notatki dla prasy, obie z odpowiednimifotografiami.Oświadczenia brzmiały:ROSCOE D.HEYWARDJEST PREZYDENTEM FIRST MERCANTILEAMERICAN BANK.ALEXANDER VANDERVOORTJEST PREZYDENTEM FIRST MERCANTILEAMERICAN BANK.Koperty były zaadresowane.Posłańcy stali w gotowości.Jeszcze tego samego dnia popołudniu kopie pierwszego lub drugiego oświadczenia miały zostać dostarczone donajważniejszych agencji prasowych, działów aktualności redakcji gazet miejskich, stacjiradiowych i telewizyjnych.Kilkaset innych zostanie wysłanych pierwszą przesyłką pocztowąnastępnego dnia rano.Heyward i Alex przybyli na posiedzenie jednocześnie.Wsunęli się na swoje zwykłemiejsca przy długim owalnym stole, do tej pory puste.Rzecznik prasowy trzymał się za plecami przewodniczącego posiedzenia, JeromePattertona.Decyzję ogłosił szacowny Harold Austin, najdłużej zasiadający w Radzie dyrektor.Jerome Patterton - stwierdził - do tej pory wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej,zostanie od zaraz prezydentem First Mercantile American Bank.Podczas składania tego oświadczenia nowo wybrany sprawiał wrażenie, że sam jest dopewnego stopnia oszołomiony.Rzecznik prasowy zaklął bezgłośnie.- O, cholera!*Pózniej, tego samego dnia, Jerome Patterton przeprowadził oddzielne rozmowy zHeywardem i Vandervoortem.- Zostałem przejściowym papieżem - poinformował każdego po kolei.- Nie starałemsię o tę posadę, obydwaj wiecie o tym.Wiecie także, tak jak i dyrektorzy, że dzieli mniejedynie trzynaście miesięcy od obowiązkowego przejścia na emeryturę.- W przypadku was obu Rada znalazła się w impasie.Wybierając mnie zyskują dlasiebie tyle czasu, ile go potrzebują przed podjęciem ostatecznej decyzji.- O tym, co się wtedy stanie, wiecie tyle, co ja.W międzyczasie mam zamiar,jednakże, zrobić wszystko na, co mnie stać i potrzebuję pomocy od was obu.Wiem, że jąotrzymam, bo jest to w waszym interesie.- Prócz tego, jedyne, co wam mogę przyrzec, to interesujący rok.18.Jeszcze zanim zrobiono wykop pod fundamenty, Margot Bracken była zaangażowanaw budowę Wschodniego Forum.Początkowo udzielała porad prawnych grupom obywateli,którzy prowadzili kampanię, aby ruszyć projekt z miejsca, a pózniej spełniała tę samą rolę wStowarzyszeniu Najemców oraz udzielała porad zamieszkałym tam rodzinom, kiedy tylkotego potrzebowały - za niewielką opłatą, albo za darmo.Margot przychodziła często doWschodniego Forum i dzięki temu poznała wielu mieszkańców, między nimi Juanitę Nu�ez.W trzy dni po pogrzebie Bena Rosselli ego - w sobotę rano - Margot natknęła się naJuanitę w delikatesach, będących częścią handlowego pasażu Wschodniego Forum.Kompleks Wschodniego Forum został zaprojektowany jako jednolita społeczność zniedrogimi, ładnymi mieszkaniami - domami czynszowymi i przebudowanymi starszymibudynkami.Znajdowały się tutaj urządzenia sportowe, kino, teatr, a także sklepy i kawiarnie.Budowle ukończone do tej pory połączono arkadami i wiszącymi nad głową przejściami -wiele pomysłów zaczerpnięto ze Złotej Bramy w San Francisco i londyńskiego Barbican.Innepartie projektu były w trakcie budowy, część istniała dopiero w projektach i oczekiwała nafundusze.- Witam, Mrs.Nu�ez - powiedziała Margot.- Czy wypije pani ze mną kawę?Usiadły na tarasie przylegającym do delikatesów, pijąc kawę z ekspresu i gawędząc.OJuanicie, jej córce Esteli, która tego ranka była w finansowanej przez społeczność klasiebaletowej i postępach w budowie Wschodniego Forum.Juanita i jej mąż Carlos byli jednymiz najwcześniej przybyłych do małego apartamentu na piętrze jednego z odnowionychbudynków, choć wkrótce po ich przeprowadzce Carlos oddalił się w niewiadomym kierunku.Jak dotąd, Juanita nie zmieniła miejsca zamieszkania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki