Beckett Simon Wolanie grobu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy wracałem do Padbury, ogarnęły mnie złe przeczucia.Liczyłem, żeznajdę tam co najmniej pub albo pocztę, a w nich kogoś, kto wie, gdzie mieszkaSophie jednak oprócz kilku kamiennych chat ujrzałem tylko niewielkikościół oddalony od drogi.Zatrzymałem się na poboczu, jednak niewychodziłem z auta.Teraz, gdy już znalazłem się u celu, wszystko wydawałosię takie głupie.Nawet gdybym odnalazł dom Sophie, takie nagłe pojawienie sięna progu, bez zapowiedzi, coraz bardziej zdawało się przesadzoną reakcją.No,ale przecież już tutaj byłem.Wzdychając, wysiadłem z samochodu i ruszyłemścieżką w stronę kościoła.Przy dróżce stały kamienne nagrobki, wiele z nichpoprzewracało się w przerośniętą darń, a napisy na nich się zatarły.Kościół miałdrewniane drzwi, poczerniałe ze starości, twarde jak żelazo.I zamknięte. W czym mogę pomóc?Akcent był czysto devoński, brzmiał jak z dawnej, spokojniejszej epoki.Odwróciłem się i zobaczyłem starszą kobietę stojącą przy wejściu do kościoła.Miała na sobie pikowaną kurtkę i tweedową spódnicę, a wyraz twarzy równieczujny co uprzejmy. Szukam kogoś o nazwisku Sophie Keller.Jak sądzę, mieszka w tejmiejscowości?Kobieta zastanowiła się, wolno pokręciła głową. Nie, myślę, że nie. To Padbury, prawda? zapytałem, zastanawiając się, czy możetrafiłem w złe miejsce. Owszem, ale nie mieszka tutaj żadna Sophie Keller. Jej twarzpojaśniała. Ale mieszka tutaj Sophie Trask.Jest pan pewien, że nie chodzi otakie nazwisko?Możliwe że Sophie je zmieniła albo wyszła za mąż od kiedy sięwidzieliśmy.Jednak gdy ostatnio rozmawialiśmy, o niczym podobnym niewspomniała.Tak czy siak, mogłem to sprawdzić.Zgodziłem się z kobietą, żepewnie się pomyliłem, i poprosiłem o wskazanie drogi. Na pewno pan trafi wołała za mną, kiedy z powrotem wsiadałem doauta. Niech pan szuka takiego pieca do wypalania gliny.Pieca? To jeszcze mniej pasowało do Sophie, jaką znałem.Jednak dosyćszybko zorientowałem się, o czym mowa.Wyjechałem z wioski, minąłemmiejsce, gdzie zawróciłem, a potem, wśród nagich drzew, pięćset metrów dalej,zobaczyłem przed sobą obły kształt: szeroki odwrócony stożek, zbudowany ztakich samych cegieł o rdzawym kolorze, co dom obok.Piec wyglądał, jakbyzaraz miał się zawalić.Z boku przywierało do niego rachityczne rusztowaniewzniesione, by ułatwić naprawę albo go podeprzeć.Zatrzymałem się na skraju zarośniętej furtki do ogrodu.Gęstniał jużmrok, jednak w oknach nie paliło się światło.Chyba nikogo nie było w domu.Do jednego z drewnianych słupków bramy przytwierdzono zgrabny,współczesny szyld: Trask wyroby ceramiczne".Na ten widok o mało nie zawróciłem.Tutaj na pewno mieszkał ktoś inny.Ale przecież Sophie mówiła, że mieszka w Padbury, a zgodnie z mapą wokolicy Dartmoor była tylko jedna miejscowość o takiej nazwie.Skoro dotarłeśtak daleko. Do domu poprowadziła mnie ścieżka z kamiennych płyt, wiodąca przezstylowo zarośnięty ogród.Z boku był niewielki sad z karłowatymi jabłonkami,teraz ogołoconymi z liści i owoców.Na drugim skraju ogrodu wznosił się piec,wysoki, nieco złowieszczy.Kiedy otworzyłem bramę, wyczułem unoszącą się wpowietrzu, typową dla póznej jesieni woń dymu ze spalonego drewna.Niejasnewrażenie, że wtargnąłem na czyjś prywatny teren, mieszało się we mnie zzakłopotaniem wynikającym z tego, że w ogóle tu się zjawiłem.Znowupomyślałem, jakie to wszystko głupie, do czego doszło jeszcze nieprzyjemned�ja vu.Kiedyś już znalazłem się w podobnej sytuacji, odwiedziłem znajomego,chcąc się przekonać, czy martwię się niepotrzebnie.Miałem nadzieję, że tym razem historia się nie powtórzy.Kiedy szedłem ścieżką, liście opadłe z drzew szeleściły mi pod nogami.W dalszym ciągu w domu nie dostrzegałem żadnych oznak życia.Oknapozostały ciemnymi taflami szyb.Jeśli ktoś był w środku, zawsze mogłemprzeprosić za wtargnięcie.A jeśli nie.Dobra, po kolei.Wyciągnąłem rękę,chcąc zapukać do drzwi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki