Claretie Jules Noris

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jezdziłem właśnie umyślnie na pogrzebhrabiego do Normandyi, który po to tylko wrócił tam z Vichy, ażebyumrzeć.Pałac Montópreux jest prześliczny! Wieża umeblowana jak budu-ar.Mnóstwo kolorów.Nad grobem wypowiedziano aż trzy mowy: mówiłmer, prezes rady głównej i jakiś kolega z izby.Mowy są teraz w modzie.Pan de Montepreus był deputowanym.Deputowanym konserwatystą natu-ralnie.Szkoda tylko, że nie umiał żony swej konserwować!Noris nie mówiła ani słowa i starała się nabrać pojęcia, pomimo żartówreportera, romanse tej kobiety, która kochała teraz człowieka, ubóstwiane-go przez nią do szaleństwa przed pięciu laty.LRTJakie to jednak szczególne, że kobieta bogata i utytułowana hrabina! powzięła myśl zajęcia się człowiekiem, który mógł uwieść niewinnądziewczynę, ale żeby miał zbałamucić kobietę w pełni życia, kobietę świa-tową to zdaje się być nieprawdopodobnem! I było to zarazem niegodne,tak niegodne! Hrabia de Mont�preux czyż był stary? Nie.Młody jeszcze,przystojny, bogaty, trochę ponury, to prawda, cierpki, trapiony chorobą wą-trobianą, ale kochający, wykwintny i przejęty na wskroś pięknością młodejżony.Wierzył jej, ubóstwiał ją, pragnął, ażeby wprowadzona przez fran-cuza do towarzystwa francuzkiego, wprawiała wszystkich w podziw, tak,że nawet kazał wymalować portret żony do salonu, mistrzowi w malowaniukobiet zarówno w Paryżu jak w Wiedniu. Koniec końcem mówił dalej Gardanne nad wszystko na świe-cie ten biedny hrabia kochał tę istotę bosko-piękną, wykwintną, chodzącąpo salonach z wyniosłością królowej przy boku tego męża zachwyconego,którego oczy trochę zaszłe żółcią błyszczały radośnie na widok sukcesówhrabiny.Mont�preux w izbie nie okazywał chęci błyszczenia, bardzo boga-ty, przysłany do zgromadzenia w dwudziestym szóstym, czy dwudziestymsiódmym roku życia, zaraz po ukończeniu wojny, gdzie odznaczył się nielada walecznością, na czele członków pospolitego ruszenia ze swego depar-tamentu, bywał tam z przyzwyczajenia, i tylko dlatego, że wyborcy odzna-czyli go, nie chciał ich pozbawić przyjemności widzenia siebie na ich czele.Natomiast, daleko więcej niż swoim mandatem, zajmował się żoną.Hrabi-na uwolniła go nawet od zajmowania się synem, małym jegomościa, któryw pałacu przy ulicy Saint-Dominique wzrósł jak umiał w gronie swych boni guwernantek, mając w czwartym roku życia własny apartament, ludzi,LRTktórzy go nazywali "panem hrabią", a do matki swej mówił "hrabino" jak-kolwiek w takim wieku każde zdrobnienie, każdy wyraz "mama" jest dlamatki droższem bez wątpienia od wszelkich miłosnych oświadczeń.Tak więc, ta kobieta ubóstwiana miłością wyjątkową i ślepą, ta pięknadwudziestotrzechletnia hrabina, ta szczęśliwa małżonka, której tysiące ty-sięcy kobiet zazdrościło; zajęła się Chantenay'em!Dla tego księcia Ren� rzecz niepojęta dla uwiedzionej córki Eu-genjusza F�raud ta kobieta zdolną była poświęcić spokój i honor pana deMont�preux i szacunek, jaki z czasem, wzrastające dziecko, powinnobyokazać matce.O tem i tylko o tem myślała Noris, podczas, gdy Gardanne, tym tonemparyżanina, świadomego wszystkich zakulisowych tajemnic zarówno w te-atrach jak w biurach redakcyi, prawił o miłostkach księcia Beaumartel deChantenay i hrabinie Mont�preux, zupełnie tak, jak gdyby to dotyczyło sto-sunku jakiego komedyanta z dziewczyną z bruku.Mówił z najdrobniejszemi szczegółami, wiedział o wszystkiem, obudzałwszystkie wspomnienia.Tej zimy widziano panią de Mont�preux jeszcze w żałobie z księciem wMonaco i nawet to spotkanie nie obeszło się bez maleńkiego skandalu.Hrabina zajmowała willę, książę zaś mieszkał w hotelu, ale miejscowakronika przypisywała im, że nazbyt często się spotykali, a nawet, gdy za-częły chodzić pogłoski, że pani de Mont�preux mogła była łatwo zostaćksiężną, dowodzono, że to improwizowane małżeństwo znajdowało się wzanadto ścisłym związku z bilecikami, które pisywali do siebie ci państwo.LRTTak więc, będąc w posiadaniu wszystkiego, co wystarcza do życia, sza-nowana w spokoju swego wdowieństwa i opływająca w dostatkach, będącw posiadaniu, słowem, wszystkiego, o czem tylko może zamarzyć uczciwakobieta, ta hrabina de Mont�preux pozwalała mówić o sobie jak o chórzyst-ce z teatru, i potrzeba było dla jej uniewinnienia, ażeby Gardanne wyszu-kiwał tych modnych wyrazów, które stanowią niejako etykiety kobietwspółczesnych: fantastka, hysteryczka, znudzona, niespokojna, trzpiotka it.p.I stopniowo, słuchając, widząc, że przeszłość jej zaczyna po trochu od-żywać wobec faktów tej smutnej terazniejszości, uprzytomnionej przez te-go reportera, córka Eugenjusza F�raud doznała uczucia moralnego upadku.Po co przybyła do mieszkania Małgorzaty Brunier? Szukać trochę za-pomnienia!Znalazła przeciwnie, stokroć większą gorycz.Przyglądała się z poza niebieskawego dymu cygara Gardanne'a i cyga-retki Margot tym dwom istotom, które niekiedy bywały i u niej także: temudziennikarzowi i tej dziewczynie upadłej, jej koleżance, sprzedającej mi-łość, jak inna sprzedaje rozsądek, i mówiła sobie, że z tych dwojga istot,które przywiązały się do niej przez potrzebę wrodzoną wszystkim stworze-niom, dopatrywania się własnych smutków i własnych cierpień w twarzachbliznich jak w zwierciadle, nieszczęśliwą była ta, która śmiała się przed nią,niedbała o przyszłość i oddychająca terazniejszością machinalnie, jak tymdymem tytoniu tureckiego, który najlepiej mógł ją zrozumieć i żałować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki