Benedykt XVI Jezus z Nazaretu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Myślę, że przy wyjaśnianiu prośby o chlebnależy mieć przed oczami szerszy kontekst słów i czynów Jezusa,w którym dużą rolę odgrywają istotne treści ludzkiego życia: woda,chleb -jako znaki świątecznej atmosfery i piękna świata - winnica1 wino.Temat chleba zajmuje doniosłe miejsce w orędziu Jezusa,poczynając od kuszenia na pustyni, poprzez rozmnażanie chleba,aż po Ostatnią Wieczerzę.Wielka mowa o chlebie w J 6 ukazujecałe znaczeniowe spektrum tego tematu.Na początku jest głódludzi, którzy słuchali Jezusa, i którym nie pozwala odejść bez daniaim pokarmu, a więc tego koniecznego chleba", potrzebnego namdo życia.Jezus nie chce jednak, żeby się na tym skończyło, nie chceredukować potrzeb człowieka do chleba, do potrzeb biologicznychi materialnych. Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdymsłowem, które pochodzi z ust Bożych" (Mt 4,4; Pwt 8,3).Cudownierozmnożony chleb przypomina o cudzie manny na pustyni i tymsamym wskazuje na dalszą rzeczywistość, na to, że właściwym po-karmem człowieka jest Logos, Słowo Przedwieczne, wieczny Senswszystkiego, od którego pochodzimy i który jest celem naszego136życia.To pierwsze wyjście poza obszar fizyczny mówi najpierw tortylko, co znalazła i co znalezć potrafi także wielka filozofia.Zarazjednak pojawia się drugie: Odwieczny Logos staje się konkretnymchlebem dla człowieka przez to dopiero, że przyjął ciało" i mówido nas ludzkimi słowami.Po nim następuje trzecie, istotne przej-ście, które dla ludzi w Kafarnaum staje się zgorszeniem: Wcielonydaje się nam w Sakramencie i dopiero w ten sposób PrzedwieczneSłowo staje się w pełni manną, darem przyszłego chleba dawanymjuż dzisiaj.Na koniec Pan raz jeszcze wszystko rekapituluje: to naj-dalej posunięte wcielenie się jest zarazem rzeczywistym uducho-wieniem: To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda" (J 6,62).Czynależy przyjąć, że w prośbie o chleb Jezus chciał pominąć wszyst-ko, co mówi o chlebie i co jako chleb chciał nam dać? Jeśli orędzieJezusa rozpatrujemy w jego całości, wtedy w czwartej prośbie Oj-cze nasz nie można wykreślić wymiaru eucharystycznego.Prośbao chleb powszedni dla wszystkich ma istotne znaczenie właśniew ziemskim, konkretnym wymiarze.Pozwala nam jednak takżewychodzić poza rzeczywistość materialną i już teraz prosić o darjutrzejszy", o nowy chleb.A kiedy dzisiaj prosimy o to jutrzejsze",jesteśmy zachęcani do życia treścią tego jutra" już teraz - mamyjuż dzisiaj żyć miłością Boga, który nas wzywa do wzajemnej zasiebie odpowiedzialności.W tym miejscu chciałbym raz jeszcze oddać głos Cyprianowi,który akcentuje obydwa znaczenia.Słowo nasz", o którym wcześ-niej była mowa, odnosi on jednak właśnie do Eucharystii: jest onaw szczególnym znaczeniu chlebem naszym" - uczniów JezusaChrystusa.Mówi on: My, którym wolno przyjmować Eucharystięjako nasz chleb, musimy jednak zawsze modlić się o to także, żebynikt nie został odcięty, odłączony od Ciała Chrystusa. Dlatego co-dziennie prosimy także o �nasz� chleb, to znaczy Chrystusa, aby-śmy my, którzy w Nim trwamy i żyjemy, nie zerwali z Jego uświę-ceniem i trwaniem" (De dom.or., 18, s.280).137I odpuść nam nasze winy,jako i my odpuszczamy naszym winowajcomPiąta prośba Ojcze nasz zakłada świat, w którym istnieje wina -wina ludzi wobec ludzi, wina wobec Boga.Każde przewinienie wo-bec ludzi zawiera w sobie pewnego rodzaju zranienie prawdy i mi-łości, a więc przeciwstawia się Bogu, który jest prawdą i miłością.Usuwanie winy stanowi centralny problem każdej ludzkiej egzy-stencji; wokół tego zagadnienia krąży historia religii.Wina pro-wokuje do rewanżu i w ten sposób tworzy się łańcuch przewinień,w którym zło winy nieustannie narasta i coraz trudniej się z niegowydobyć.W tej prośbie Pan nam mówi: winę można usunąć nieprzez rewanż, lecz przez przebaczenie.Bóg jest Bogiem przeba-czającym, ponieważ kocha swe stworzenia.Przebaczenie może jed-nak przeniknąć do wnętrza i być skuteczne w tym tylko, kto samprzebacza.Temat przebaczenia przenika całą Ewangelię.Spotyka-my go zaraz na początku Kazania na Górze, w nowym wykładziepiątego przykazania, w którym Pan mówi nam: Jeśli więc przy-niesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brattwój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem,a najpierw idz i pojednaj się z bratem swoim.Potem przyjdz i darswój ofiaruj" (Mt 5,23n).Nie można przystąpić do Boga bez pogo-dzenia się z bratem.Uprzedzenie go w geście pojednania, wyjściemu naprzeciw, stanowi warunek oddawania czci Bogu we właściwysposób.Powinniśmy przy tym uświadomić sobie, że sam Bóg, wie-dząc, że my, ludzie, żyjemy w niezgodzie z Nim i bez pojednania,wyszedł ze swej boskości, żeby przyjść do nas i dokonać pojed-nania.Powinniśmy pamiętać, że przed darem Eucharystii klękałprzed swymi uczniami i obmywał im brudne nogi i z pokorną mi-łością przywracał im czystość.W samym środku Ewangelii Mateu-sza (zob.18,23-35) znajduje się przypowieść o bezlitosnym słudze:jemu, wysokiemu urzędnikowi króla, darowano niewyobrażalnąwręcz sumę 10 tysięcy talentów; on sam natomiast nie chce daro-wać po prostu śmiesznej w porównaniu z tamtą sumy 100 dena-138rów.Cokolwiek mielibyśmy sobie wzajemnie do odpuszczenia, jestto niewiele w zestawieniu z dobrocią przebaczającego nam Boga.Słyszymy wreszcie dochodzącą z Krzyża prośbę Jezusa: Ojcze,przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią" (Ak 23,34).Jeśli chcemy dokładnie zrozumieć i przyjąć tę prośbę, musimypójść krok dalej jeszcze i zapytać: czym jest przebaczenie? Co sięw nim dokonuje? Wina jest rzeczywistością, obiektywną siłą siejącązniszczenie, którą należy pokonać.Dlatego przebaczenie musi byćczymś więcej niż tylko zignorowaniem winy i intencją puszczeniajej w niepamięć.Winę należy przeobrazić, uleczyć i dopiero w tensposób ją pokonać.Przebaczenie coś człowieka kosztuje najpierwtego, który przebacza.Musi on najpierw doznane zło w sobiepokonać, niejako je w sobie spalić i przez to odnowić siebie sa-mego, tak żeby mógł następnie - w tym procesie transformacji,wewnętrznego oczyszczenia - przyjąć drugiego, winnego; przezwycierpienie tego zła i pokonanie obydwaj się odnowią.W tymmiejscu stajemy wobec tajemnicy Krzyża Chrystusa.Wpierw jed-nak natrafiamy na granice naszych sił w leczeniu i pokonywaniuzła.Natrafiamy na potęgę zła, nad którym nie potrafimy zapano-wać własnymi siłami.Reinhold Schneider w związku z tym mówi: Zło żyje w tysiącznych postaciach; jest na szczytach władzy (.);dobywa się z przepastnych głębin.Miłość ma tylko jedną postać: toTwój Syn" (op.cit, s.68).Myśl o tym, że ceną, którą Bóg zapłaciłza przebaczenie winy i uzdrowienie serca człowieka, była śmierćJego Syna, stała się dzisiaj obca ludziom.To, że Pan się obarczyłnaszym cierpieniem i dzwigał nasze boleści", że był przebity zanasze grzechy i zdruzgotany za nasze winy", że w Jego ranach jestnasze uzdrowienie" (Iz 53,4-6), dzisiaj nie przemawia nam już doprzekonania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki