Dean Louise Coraz dalej od siebie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nigdy nie zdarzyło mu się obudzić i powiedzieć sobie: dzi�siaj ponad wszystko inne przedkładam wolność, albo spra�wiedliwość, hedonizm, czy też nowe doznania.Nie, każde�go ranka wybierał kawę albo herbatę, aczkolwiek znako�mitych marek, a czasem zaburzał właściwy porządek rze�czy i wrzucał kostkę cukru.Szpitale, więzienia i szkoły -w tych instytucjach tłoczyły się ludzkie pragnienia, pra-175gnienia zniweczone przez inne siły, złożone w ofierze,wzięte pod klucz.On sam oraz wiele innych podobnychmu mężczyzn i kobiet byli pustymi gmachami.Nagle jego wzrok odzyskał ostrość, Jan zauważył, żewpatruje się w niego Laurie, trzymając rogalik przyustach, które rozciągnęły się w uśmiechu.Roześmiał się.Obok niej było wolne miejsce i puste nakrycie, filiżanka,spodeczek oraz pustka pomiędzy nożem a widelcem.Wystarczyło się w nią wpasować.Przy tym samym stole siedziała reszta załogi. Witaj,synu", rzekł George, podnosząc wzrok, a potem znowuspuszczając go na talerz.Ze złowieszczym wyrazem twa�rzy George penetrował z pomocą dużego noża wnętrzemaleńkiego słoiczka dżemu.- Halo - rzekła pogodnie Dorothy, ocierając usta.Dodrobnych wgłębień wokół nich przyczepiły się okruszkirogalika.- Jak małżonka? - zainteresował się Bill, wpychając doust trójkątną grzankę umoczoną w jajku.Jan na chwilę za�trzymał na nim wzrok, widział, jak Bill wysuwa język, byzebrać z kącików warg resztki jajka, widział pierwsze kroplepotu występujące na jego czoło już o tak wczesnej porze.- Zpi - odparł.- Odsypia wczorajszą noc? - spytał George, odwra�cając słoiczek dżemu do góry dnem i zostawiając go po�środku talerza.- Prawdę mówiąc, tak - odparł Jan.George obrzucił go szybkim spojrzeniem- Dobrze wyglądasz.- A dlaczego miałoby być inaczej?Zaległo milczenie.- Tak tylko powiedziałem, synu - rzekł George.- Przyłączasz się do wyprawy w nieznane, organizo�wanej przez pana Moloneya, prawda? - spytała Laurie.176- Dzisiaj nie ma wyprawy w nieznane.Wybieram siędo kościoła.Jest tu maleńki kościółek, jeden z pierw�szych wzniesionych na wyspie poza głównym miastem,cały biały, drewniany, prawdziwy klejnocik, na północ�ny wschód stąd, i już nie mogę doczekać się nabożeń�stwa.Zapraszam wszystkich, którzy mają ochotę.Alemusimy się zbierać, za pół godziny powinniśmy być jużw drodze.- Cóż, chyba jestem gotów - oznajmił Jan dość ofi�cjalnym tonem.Popatrzył na Laurie, obserwował, jakpodczas picia soku pomarańczowego porusza się jejsmukła szyja.- Dokończę śniadanie i mogę spotkać sięz wami w recepcji.- Znakomicie - odparł George - my wpadniemy jesz�cze do pokoju.Muszę za potrzebą.Nie mogę funkcjono�wać, póki nie pozbędę się balastu.- Skrzywił się, podno�sząc się z miejsca i pomógł wstać Dorothy.- Ostrożnie - rzekła, kiedy ciągnął ją, wziąwszy podramiona.- No to się ruszaj - powiedział.- Już dobrze, dobrze - mówiła, idąc w stronę obsa�dzonej hibiskusami alejki.- Przepraszam! - usłyszeli głośne słowa George'a,wymienili spojrzenia i wszyscy troje parsknęli śmiechem.Laurie poskładała serwetkę i odłożyła na talerz, mówiąc:- Biedny człowiek.Bill pochylił się do przodu, wymachując nożem.- Jest męczennikiem własnego przewodu pokarmo�wego, tyle zdradził mi dziś rano przy śniadaniu, prze�strzegł, żebym omijał cebulę, powiedział, że to niecnewarzywo jest zródłem sporych dolegliwości.Zanim wyruszyli, Annemieke przyłączyła się do nichna czarną kawę z rogalikiem.Odprawiła kelnera spieszą�cego z kartą dań.177- Nie będę jadła niczego na ciepło, zauważyliście, żenie ma dzisiaj obsługi? Zastanawiam się, czy nie gotujesam Burns - rzekła, unosząc ciemne okulary przeciwsło�neczne i wyginając w łuk brew.Oparłszy się w krześle,odzierała z rogalika kolejne warstwy ciasta.- Bywałamw lepszych miejscach.- Przecież sami za to nie płacimy - przypomniał Jan.- Nie w tym rzecz, Janie.Jak na biznesmena dośćczęsto nie rozumiesz istoty rzeczy, mam na myśli płasz�czyznę finansową.Bill i Laurie zaczęli porządkować na stole.- Dokąd to wybiera się dzisiaj pańska drużyna, panieMoloney?- Nie przyłączysz się do nas, Annemieke?- O Boże, nie - odparła ze śmiechem - wybaczcie, alenie.Nie mam zbyt wiele czasu na odpoczynek, poza tymnie przepadam za grupowymi wycieczkami.Zostanę przybasenie, poczytam, zrelaksuję się.- Proszę, wszystko z góry ustaliłaś.- Tak.- Czysta satysfakcja.- Tak.- Wybieramy się do małego kościółka sprzed trzechczy czterech wieków - wyjaśniła Laurie - jednegoz pierwszych na wyspie.- Cóż, kiedy mieszka się w Europie, kościoły niewydają się aż taką atrakcją, w każdym mieście jest ja�kiś sprzed tysiąca albo i więcej lat.Zresztą, nie jestemreligijna.Mój mąż też nie.Jeśli pomyśleć, co uczynio�no na świecie w imię religii, trudno wierzyć w jakiegośBoga.- A ja wierzę w Boga właśnie dlatego, że widzę, coczłowiek uczynił człowiekowi - powiedział Bill.Oparł sięw krześle i uśmiechnął do Annemieke.- Wziąwszy pod178uwagę, jak nisko może upaść człowiek, czyż to nie zdu�miewające, że rasa ludzka w ogóle przetrwała?Jan, przeżuwając jedzenie, podniósł na Billa wzrokznad talerza.- Widzisz, Jańciu, on ma zamiar cię dzisiaj nawrócić- ciągnęła żona, zakładając nogę na nogę.- Mea culpa,trochę święconej wody i grzechy zostaną ci odpuszczone,ale potem będziesz musiał wieść tak przykładne życie, jakpan Moloney.Bill odsunął nagle krzesło, szurając po podłodze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki