Gazeta Polska Nr 19 z 11 maja 2011

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pamięć o nich mogła być groznadla socjalistycznego ładu i porządku , który zaprowadzała w kraju ekipa Jaruze lskiego. Jankępierwszy raz zobaczyłam na cmentarzu, gdy w kilkanaście osób stanęliśmy nad grobem jej syna.Jedenz kolegów, Zdzisław Wieczorek, wygłosił mocne przemówienie.Oskarżał komunę o zbrodnię i mówił, żekiedyś tacy jak młody Stawisiński będą mieli w Polsce swoje ulice wspomina Toporkiewicz.Matkęzastrzelonego górnika zapamiętała jako kobietę pogrążoną w głębokim bólu.Na grób Janka najczęściejchodził jej mąż, ona sama zaś długo nie mogła dojść do siebie.Esbecy cały czas zresztą nękali gróbStawisińskiego, obserwowali miejsce, legitymowali osoby zapalające znicze.Obcinali żyletkądołączone do kwiatów wstążki, na których wykryli antysocjalistyczne napisy.Kiedyś jeden ztajniaków robił to z taką furią, że skaleczył w rękę panią Janinę, która usiłowała go powstrzymać.Ogromnie bolało ją też, że ciągle ktoś kradł górnicze lampki palące się na grobie Janka przypominaPaweł Michalak, koszaliński opozycjonista.Podobne zdarzenia zna tylko z opowiadań, w najgorętszymokresie bowiem siedział w obozie internowania.Kiedy wyszedł, brał udział w projektowaniu nagrobka Janka z �Wujka�.Matka zgodziła się na napis ugodzony śmiertelną kulą , ale ludwisarz z Poznania,który odlał tablicę, ogromnie się tekstu przestraszył. Trzeba było skuć słowa z gotowego odlewu.Rzemieślnik bał się, że komuniści zamkną mu zakład.Ostatecznie napis pojawił się dopiero pózniej,wykuty w nagrobnym kamieniu wspomina Michalak.Wzrokiem szukała mordercyPełną boleści, wyrazistą twarz Janiny Stawisińskiej Polska poznała podczas medialnych relacji zprocesów morderców z kopalni Wujek.Najczęściej ze wszystkich bliskich ofiar bywała narozprawach, w mocnych słowach, drżącym głosem komentowała zaniechania sądu i bezkarnośćsprawców. Nie umiała pogodzić się z tym, że zomowcy śmiali się jej w twarz, kpili ze sprawiedliwości.Pózniej, gdy dostali wyroki, panią Janeczkę za każdym razem irytowało, gdy tak często wychodzili naprzepustki.Z goryczą przyznawała, że taka już polska sprawiedliwość. relacjonuje DanutaCzernielewska.Podczas jednej z rozpraw Stawisińska zauważyła oskarżonego milicjanta, gdy pokryjomu łykał jakieś tabletki.Zaraz potem zgłosił sądowi, że zle się czuje i nie może uczestniczyć wrozprawie.Pani Janina interweniowała.Okazało się, że oprawca celowo połknął środek podwyższającyciśnienie. Przykro było patrzeć, jak te procesy ją wyczerpują, niszczą od środka przyznaje KrzysztofPluszczyk z komitetu pamięci poległych górników. Pani Janina miała przenikliwe spojrzenie.Całyczas wpatrywała się w oskarżonych zomowców.Wiem, że szukała wzrokiem tego, który zabił jejukochanego syna dodaje.Dla Zofii Toporkiewicz walka Stawisińskiej o prawdę była heroiczna, ale teżniezwykle wyczerpująca. To jakby zżerało ją od środka.Po każdej rozprawie na Zląsku wracaławściekła, rozgoryczona, cierpiąca mówi Toporkiewicz.Danucie Czernielewskiej pani Janina pokazałakiedyś zbiór wokand sądowych, które cierpliwie za każdym razem zabierała z gabloty.Ważne było dlaniej wszystko, co dotyczyło tragicznej śmierci syna.Ale za wszystko płaciła też słono.Chorowała ciężko na serce, przeszła dwa zawały, udar mózgu.Ostatnio jej życie dzieliło się na krótsze pobyty w domu w Koszalinie i dłuższe, w szczecińskimszpitalu.Nie mogła już pojawiać się w Katowicach na kolejnych rocznicach tragedii 16 grudnia.Niebyło jej na koszalińskim cmentarzu w ostatnią rocznicę pogrzebu Janka.Tradycyjnie jednak niezabrakło górników z Wujka , którzy co roku przyjeżdżają nad morze z dalekiego Zląska.Tuż przed śmiercią, przed ostatnimi świętami Wielkiej Nocy, pani Janina zadzwoniła do KrzysztofaPluszczyka.Z życzeniami. Ale mówiliśmy też o niedawnym wyroku uniewinniającym Kiszczaka.PaniJanka bardzo to przeżywała, denerwowała się, była wręcz załamana.Mówiła, że wszystkie wyroki wsprawie Wujka są katastrofalne opowiada Pluszczyk.Sprawiedliwości nie doczekała Z wyrokiem w sprawie Kiszczaka nie mogła się już w ogóle pogodzić.Mówiła, że to wszystkoprzypomina walenie głową w mur twierdzi Danuta Czernielewska.Dodaje, że panią Janinę bolała teżobojętność państwa, które do dziś nie potrafiło przyznać odszkodowań poszkodowanym rodzinomzabitych górników. Co to za państwo? Czy może czeka, aż nikogo z rodzin nie będzie już wśródżywych? irytuje się działaczka Solidarności.Pogrzeb Janiny Stawisińskiej był skromny, ale uroczysty.W koszalińskiej katedrze pojawiło się kilkapocztów sztandarowych.Wśród nich ten najważniejszy, górników z kopalni Wujek. Nie mogliśmynie przyjechać, by pożegnać matkę z Wujka mówią.Cieszą się, że w Koszalinie, uważanym przecieżza miasto o silnie lewicowym charakterze, udało się wywalczyć ulicę Jana Stawisińskiego.Odchodzącązresztą od dużego ronda Solidarności.Górnicy pamiętają, jak pani Janina cieszyła się, że jej synzostał uhonorowany. Modliła się, by na tej ulicy nigdy nikomu nie stała się krzywda, nie byłowypadków, nikt nie stracił swoich dzieci mówią. To była twarda kobieta, z charakterem.Dążyła dotego, by Polska poznała całą prawdę o tragedii Wujka , by winni uczciwie za nią przeprosili, a ichczyny zostały nazwane po imieniu dodaje Paweł Michalak.Janina Stawisińska zmarła nie doczekawszy 75.urodzin.Na cmentarzu komunalnym w Koszalinie jejgrób sąsiaduje z grobem syna Janka.Jak co roku, w styczniu 2012 r., pojawią się tu górnicy z Wujka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki