Gogol Mikołaj Martwe dusze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Prorok zaprzepowiednię dostał się, jak się należy, do więzienia, niemniej jednak zrobił swoje i kupcomcałkiem pomieszał w głowie.Jeszcze długo, nawet przy najkorzystniejszych umowach, udając siędo restauracji w celu zapicia herbatą targu, gwarzyli kupcy o antychryście.Wielu spośródurzędników i dobrze urodzonej szlachty również mimo woli myślało o tym i zarażenimistycyzmem, który, jak wiadomo, był wtedy bardzo w modzie, dopatrywali się w każdej literze, zktórych się składało słowo Napoleon, jakiegoś szczególnego znaczenia; wielu odkryło w nim nawetapokaliptyczne cyfry.A więc nic dziwnego, że urzędnicy mimo woli się nad tym zamyślili,wkrótce jednak spostrzegli się, widząc, że wyobraznia ich już nazbyt galopuje i że wszystko tojakoś nie wygląda na prawdę.Myśleli, myśleli, tłumaczyli, tłumaczyli i zdecydowali w końcu, żenie zawadziłoby jeszcze porządnie rozpytać Nozdriowa.Ponieważ on pierwszy poruszył sprawęmartwych dusz i pozostawał, jak powiadają, w jakichś bliskich stosunkach z Cziczikowem, a więcniewątpliwie wie coś o jego życiu, toteż warto się przekonać, co powie Nozdriow.Dziwni ludzie ci panowie urzędnicy, a z nimi wszystkie inne zawody: przecież wiedzielidoskonale, że Nozdriow jest łgarzem i że nie można wierzyć ani jednemu jego słowu, nawet wnajdrobniejszej rzeczy, a mimo to zwrócili się właśnie do niego.No i poradz tu z takimczłowiekiem! nie wierzy w Boga, a wierzy, że jeżeli go zaswędzi nos, to na pewno umrze; niezwróci uwagi na utwór poety, jasny jak dzień, cały przeniknięty harmonią i wysoką mądrościąprostoty, a przyczepi się właśnie do tego, gdzie jakiś zuch napięcie, naplącze, wykoślawi,powykrzywia naturę, i to mu się spodoba, i zacznie krzyczeć: oto właśnie, oto prawdziwaznajomość tajemnic serca! Przez całe życie ma za nic doktorów, a kończy na tym, że zwróci sięwreszcie do baby, która leczy zamawianiem i spluwaniem, albo jeszcze lepiej, sam wymyśli jakiśdekokt nie wiadomo z jakiego świństwa, który.Bóg wie dlaczego, wyda mu się właśnie środkiemna jego chorobę.Naturalnie, można po części usprawiedliwić panów urzędników ich rzeczywiściekłopotliwym położeniem.Tonący, powiadają, chwyta się małej słomki i nie ma wtedy rozwagi,żeby pomyśleć, że na słomce może pojechać wierzchem chyba mucha, a on sal waży niemal czterypudy, jeżeli nawet nie całe pięć; ale opuszcza go wtedy rozwaga i chwyta się słomki.Tak samo inasi panowie uchwycili się w końcu Nozdriowa.Policmajster natychmiast napisał do niego kartkęzapraszając go na wieczór, i rewirowi w butach z wysokimi cholewami, z ujmującym rumieńcemna policzkach, popędził niezwłocznie, podtrzymując szpadę, co tchu do mieszkania Nozdriowa.Nozdriow był zajęty poważnie pracą; całe cztery dni już nie wychodził z pokoju, nikogo niewpuszczał i obiad podawano mu przez okienko słowem, schudł i zzieleniał.Praca wymagaławielkiej uwagi: polegała ona na podbieraniu z kilkudziesięciu tuzinów kart jednej talii, albonajlepszej, której można by zaufać jak najwierniejszemu przyjacielowi.Roboty zostawało jeszczeco najmniej na dwa tygodnie.Przez cały ten czas Porfiry miał czyścić małemu brysiowi pępekspecjalną szczoteczką i myć go trzy razy na dzień mydłem.Nozdriow bardzo się rozgniewał, że muzakłócono jego samotność; najpierw wyprawił rewirowego do diabła, ale kiedy przeczytał w kartcehorodniczego, że może się trafić gratka, bo spodziewają się wieczorem jakiegoś nowicjusza, zmiękłnatychmiast, szybko zamknął pokój na klucz, ubrał się byle jak i ruszył do nich.Zeznania,świadectwa i przypuszczenia Nozdriowa stały w tak jaskrawej sprzeczności z przypuszczeniamipanów urzędników, że i ostatnie ich domysły zostały obalone [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki