Graham Heather Victorian Fairy 02 Złoto pustyni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy nadeszło, przekroczyło ich naj�śmielsze oczekiwania.IROZDZIAA PITNASTYNastępnego ranka przed hotelem zaroiło się odludzi i zwierząt.Przybyli wynajęci robotnicy,przewodnicy przyprowadzili konie i wielbłądy,które objuczano skrzyniami i tobołami, czegowcale nie przyjmowały ze stoickim spokojem.Pluły i porykiwały, widocznie ten cały rozgar�diasz nie bardzo im odpowiadał.- Ej! Kat! Niech pani uważa! - zawołał Allando Kat, przechodzącej właśnie obok najwięk�szego z wielbłądów.- On się na mnie uwziął!Ciągle próbuje mnie ugryzć!- Porozmawiaj z nim czule, Allanie, a sięzaprzyjaznicie - poradziła z uśmiechem hrabinaCarlyle.Camille miała na sobie białą koszulęi specjalną spódnicę w kolorze khaki.Strój Katbył podobny, choć barwy nieco inne - bluzkakremowa, a spódnica brązowa.Obie miały nanogach grube, męskie skarpety i solidne sznuro�wane trzewiki, bardzo brzydkie, za to idealne napustynię.Na głowie - kapelusze niezbędne przysilnym promieniowaniu słonecznym.321Kat podeszła do koni, przy których stał David.- Hunter przydzielił ci tego konia - powie�dział, wskazując na gniadą klacz.- To praw�dziwa piękność - dodał i posłał Kat jeden zeswoich czarujących uśmiechów.Odwzajemniłauśmiech, jako że tego dnia nawet David kome�diant nie był w stanie wyprowadzić jej z równo�wagi.- Tak.Jest śliczna - przyznała - i nie za duża.- Konie arabskie nie dorównują wzrostemnaszym.- Chyba ten jednak dorównuje - powiedziała,wskazując na wielkiego karego ogiera, połys�kującego w słońcu.- To koń Huntera.Zawsze bierze sobie to, conajlepsze.Podtekst był aż nadto oczywisty, a to już Katzirytowało.- Myślę, że tu wszystkie konie są najlepsze -rzuciła ostro.- Jak nazywa się moja klacz?- Alya.A tamten człowiek na wielbłądzie toAbdul, będzie prowadził karawanę.Przystojny Arab, siedząc na wielbłądzie, po�krzykiwał do swoich ziomków, zapewne wyda�jąc im ostatnie polecenia.Nieco dalej Kat doj�rzała lorda Avery'ego.Rozmawiał z innym Ara�bem, który, kłaniając się bez przerwy i ges�tykulując, tłumaczył coś lordowi.Może i prze�praszał, ale na pewno też i czegoś się domagał.W końcu lord Avery skinął głową, wyjąłz kieszeni zwitek banknotów i dał mężczyznie.322Ten ukłonił się jeszcze kilka razy, na koniecbardzo nisko i zniknął.Kat, zaintrygowana, rozejrzała się dookoła,szukając kogoś, kto by jej wyjaśnił tę scenę.Jeden z przewodników mijał ją akurat na swymkoniu.Młody mężczyzna o przystojnej twarzyi uderzająco pięknych, migdałowych oczach.- Przepraszam bardzo! Nie wiesz, o co tam cho�dziło? - spytała, wskazując na lorda Avery'ego.Arab wstrzymał konia, ale milczał, jakby nierozumiał angielskiego.- Jestem Kat MacDonald.Arab jeszcze przez chwilę wpatrywał sięw nią, jakby niezdecydowany, a potem nagleodezwał się płynną angielszczyzną.- Jestem Ali.Do pani usług.- Ali, bardzo proszę, wyjaśnij mi, czegochciał ten człowiek od lorda Avery'ego.- Chciał, żeby mu zapłacić.Wczoraj kilku mło�dych dżentelmenów bawiło się u Raszida, w jego.restauracji.Zapomnieli zapłacić.Raszid mówił takdługo, bo my niczego nie załatwiamy jednymsłowem.Najpierw trzeba sprawę dokładnie wyło�żyć, potem się pertraktuje.Tak to u nas jest.- Dziękuję, Ali.Skłonił głowę z szacunkiem i uśmiechnął się.Nagle rozległ się donośny głos Huntera.- Wszyscy na koń! Ruszamy!- Poczekajcie! Poczekajcie!Z drzwi hotelu wypadła Margaret i szybkozbiegła po schodach.W różowej sukni i z jasnymi323włosami, prawie białymi w słońcu, wyglądała jakucieleśnienie kobiecości.Najpierw podbiegła doKat i uściskała ją serdecznie.- Za kilka dni was odwiedzę - obiecała.Roześmiała się i zabawnie marszcząc nos, doda�ła: - Przyjadę na gotowe, jakżeby inaczej.Lord Avery przyprowadził Lavinię; oboje ży�czyli uczestnikom wyprawy wszelkiej pomyśl�ności i szczęśliwej podróży.- Wielka podróż - powiedział Hunter.- Podwieczór będziemy na miejscu.Margaret każdego z wyjeżdżających cmok�nęła w policzek.Kat zauważyła, że przy Davi-dzie zatrzymała się nieco dłużej.David pochyliłgłowę, coś szepnął.Margaret pocałowała gojeszcze raz i wycofała się na hotelowe schody.Hunter dał znak i karawana ruszyła.Wielbłądypowoli i dostojnie, konie żywiej, choć zmuszanoje do stępa.Kat była dumna, że nareszcie jedziebez asysty srogiego nauczyciela.Co prawda,Hunter nie był daleko.Arabskiego ogiera dosia�dał tak, jakby się w siodle urodził.Klacz Kat była cudowna: łagodna, posłuszna,smukłe nogi stawiała jak baletnica.Przez miastojechali krótko, już niebawem kopyta koni zaczę�ły zapadać się w grząskim piasku pustyni, skrzą�cym się w słońcu.Przed nimi, na tle nieba,wznosiły się ku niebu majestatyczne sylwetypiramid oraz równie majestatyczna postać sfink�sa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki