k nepos

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.2.Prowadził wojnę z Trakami, przywrócił na tron Seutesa,sprzymierzeńca Ateńczyków.Dowodząc pod Koryntem, utrzy-mywał wojsko w takiej dyscyplinie, że nigdy nie było w Grecjiarmii lepiej wyćwiczonej i bardziej zdyscyplinowanej.Nadto do-prowadził do tego, iż na dany przez dowódcę sygnał do walkibez jego pomocy żołnierze tak ustawiali się w szyku, że mogłosię wydawać, jakoby każdy z osobna został ustawiony przez do-świadczonego stratega.Przy pomocy tego wojska wyciął w pieńoddział Spartan, o czym głośno mówiono w całej Grecji.Innymrazem w tej samej wojnie całe wojsko wrogów zmusił doucieczki, co przyniosło mu wielki rozgłos.Kiedy Artakserkses zamierzał wszcząć wojnę z królem Egip-tu, uprosił Ateńczyków, ażeby Ifikrates objął dowództwo, chciałbowiem powierzyć mu oddziały najemne, które liczyły dwanaścietysięcy żołnierzy.Ifikrates wyćwiczył ich i doprowadził do takiejsprawności bojowej, że jak kiedyś żołnierze Fabiusza w Rzymie,tak wtedy żołnierze Ifikratesa cieszyli się największą sławąu Greków.On również wyruszył na pomoc Lacedemończykomi odparł atak Epaminondasa, bo gdyby nie dotarły wieści, że Ifi-krates nadciąga, Tebanie nie byliby odstąpili od Sparty, póki byjej nie zdobyli i nie spalili doszczętnie.3.Ifikrates był człowiekiem wielkiego serca, imponującej po-stawy i samym swym wyglądem wzbudzał szacunek, lecz jakpodaje Teopomp, był fizycznie słaby i nie dość wytrzymały natrudy; cieszył się opinią dobrego obywatela i człowieka wielkiejuczciwości, czego wielokrotnie dał dowód, a szczególnie jakoopiekun dzieci Macedończyka Amyntasa.Kiedy bowiem Eury-dyka, matka Perdikkasa i Filipa, po śmierci Amyntasa zbiegłaz synami do Ifikratesa, znalazła u niego opiekę.Dożył póznej starości ciesząc się życzliwością współobywateli.Raz tylko, podczas wojny sprzymierzonych, stanął przed sądemwespół z Timoteosem, lecz został uniewinniony.Pozostawił synaMenesteosa, którego matką była Traczynka, córka króla Kotysa.Zapytywany, kogo ceni bardziej: matkę czy ojca, odpowiedział,że matkę.Ponieważ ta odpowiedz zadziwiła wszystkich,wyjaśnił: moje stanowisko jest słuszne, albowiem dzięki ojcujestem Trakiem, a dzięki matce Ateńczykiem".XII.CHABRIAS1.Chabrias Ateńczyk.Jego także zaliczano do najznamienit-szych wodzów, dokonał bowiem wielu czynów godnych upamięt-nienia, szczególnie jednak zasłynął manewr, jaki zastosował w bi-twie pod Tebami, kiedy to przybył na pomoc Beotom.Skoroopuściły go wojska najemne, w taki oto sposób podszedł naczel-nego wodza Agezilaosa, który był pewny zwycięstwa: zabroniłpozostałym w szeregach żołnierzom ruszać się z miejsca, rozka-zał im oprzeć tarcze o kolano, nastawić włócznie i tak czekaćna atak wroga.Agezilaos, widząc nowy sposób walki, nie miałodwagi ruszyć naprzód i głosem trąby odwołał swoich żołnierzy,którzy już ruszali do ataku.Manewr ten tak zasłynął w całej Gre-cji, że Chabrias zażądał, by jego posąg ustawiony przez Ateńczy-ków na agorze, został wyrzezbiony w takiej właśnie pozie, jakąwtedy przyjęli jego żołnierze.Stąd pózniej wziął się zwyczaj, żezawodników i artystów przedstawiano we wznoszonych im posą-gach w takiej postawie, w jakiej odnieśli zwycięstwo.2.Chabrias prowadził wiele wojen w Europie jako wódz Ateń-czyków, w Egipcie zaś prowadził wojnę na własną rękę po-spieszył na pomoc Nektenebisowi i osadził go na tronie.Walczyłrównież na Cyprze, ale tam został przez Ateńczyków oficjalnieprzydzielony do pomocy Euagorasowi.Nie wycofał się z wyspy,zanim jej całej nie podbił, co przyniosło wielką sławę Ateńczykom.Tymczasem wybuchła wojna między Egiptem a Persami.Ateńczycy byli sprzymierzeni z Artakserksesem, Spartanie zaś zEgiptem, z czego Agezilaos, król Sparty, ciągnął wielkie zyski.Widząc to Chabrias, ponieważ w niczym nie chciał być gorszy odAgezilaosa, z własnej woli pospieszył na pomoc Egipcjanom i objąłdowództwo nad ich flotą, wojska zaś piesze prowadził Agezilaos.3.Wtedy namiestnicy króla perskiego wysłali do Aten posłów zeskargą na Chabriasa, iż prowadzi wojnę po stro-nie Egiptu, przeciwko królowi perskiemu.Ateńczycy wyznaczyliChabriasowi termin powrotu i zagrozili, że jeśli w oznaczonymczasie nie powróci do ojczyzny, zostanie skazany na karęśmierci.Otrzymawszy taką wiadomość, Chabrias wrócił do Aten,ale nie zabawił tam dłużej, niż to było konieczne.Niechętnie bowiem przebywał wśród ziomków, ponieważ żyłwystawnie, a ponadto dogadzał swoim zachciankom, tak że niemógł uniknąć ludzkiej zawiści.Jest to bowiem wspólna wadadużych i wolnych państw, że zawiść jest w nich nieodłącznątowarzyszką sławy i ludzie chętnie szkodzą tym, którzy za bardzosię wybijają.Biedota także wrogo patrzy na cudze bogactwo.ToteżChabrias w miarę możliwości jak najczęściej przebywał pozaAtenami.Zresztą nie tylko on je chętnie opuszczał, robili to prawiewszyscy wybitniejsi ludzie w państwie.Uważali bowiem, że imczęściej schodzić będą z oczu swym ziomkom, tym mniej narażenibędą na zawiść.I dlatego Konon mieszkał głównie na Cyprze,Ifikrates w Tracji, Timoteos na wyspie Lesbos, a Chares w Sigeum.Wprawdzie Chares różnił się od nich postępowaniem i obyczajami,był jednak w Atenach szanowany i wpływowy.4.Chabrias zginął w wojnie ze sprzymierzeńcami w takichoto okolicznościach: gdy Ateńczycy oblegali Chios, Chabrias byłwprawdzie na okręcie osobą prywatną, ale autorytetem przewyż-szał wszystkich tych, którzy sprawowali władzę, i żołnierze częś-ciej mieli oczy zwrócone na niego niż na dowódców.To właśnieprzyspieszyło jego śmierć.Sam ściągnął na siebie zgubę, gdychcąc pierwszy wedrzeć się do portu kazał sternikowi skiero-wać tam okręt.Dostał się wprawdzie do portu, ale pozostałeokręty nie popłynęły za nim, na skutek czego został otoczonyprzez wrogów; walczył dzielnie, lecz okręt przedziurawiony dzio-bem drugiego okrętu zaczął tonąć.Chabrias, chociaż mógł sięjeszcze uratować, gdyby skoczył w morze (ponieważ w pobliżubyła flota ateńska, która miała ratować tonących), wolał jednakzginąć niż odrzuciwszy broń opuścić okręt, na którym płynął.Inni nie chcieli tak postąpić i wpław dotarli do bezpiecznegomiejsca.A Chabrias przekonany, że lepsza jest zaszczytna śmierćniż życie okryte hańbą, zginął w walce wręcz od broni wroga.XIII.TIMOTEOS1.Timoteos, syn Konona, Ateńczyk, po ojcu odziedziczonąsławę pomnożył wieloma osobistymi zasługami.Był to człowiekwymowny, energiczny, pracowity, biegły w sztuce wojennej i niemniej doświadczony w zarządzaniu państwem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki