Berry Steve Trzecia tajemnica(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Piotra.Apelował o powrót do korzeni Kościoła.Napotwierdzenie tego, wybrał imię Piotr II.- Opcja rumuńska staje się coraz bardziej realna.Uśmiechnęła się do niego.- Zatem powiedz mi, czy wspinaczka na szczyt góry była tego warta?- Co masz na myśli?- Bez względu na to, co robiliście tam na górze ostatniego wieczora.- Zazdrosna?- Raczej zainteresowana.Zdał sobie sprawę, że winien jej jest jakieś wyjaśnienie.- Obiecała, że wyjawi mi dziesiątą tajemnicę.- W środku burzy?- Nie wymagaj ode mnie, bym odpowiadał racjonalnie.Obudziłem się, a ona stała naulicy i czekała na mnie.Czułem się trochę nieswojo, ale jakiś impuls kazał mi iść.Zdecydował, że nie opowie jej o halucynacjach, których doświadczył, ale miał wpamięci szczegóły tej wizji, jak uparty sen.Wedle słów lekarza, przez kilka godzinpozostawał nieprzytomny.Cokolwiek więc widział i słyszał, musiało być jedyniemanifestacją tego, co przeżył w ciągu kilku ostatnich miesięcy.A posłańcy z niebios byliludzmi, którzy mocno tkwili w jego myślach.Ale skąd wzięła się postać Matki Boskiej?Prawdopodobnie był to tylko wizerunek, który widział wczoraj w domu JasnyA może jednak?- Posłuchaj, nie wiem, co miała na myśli Jasna.Powiedziała mi, że jeśli chcę poznaćtajemnicę, muszę pójść razem z nią.No więc poszedłem.- Nie powziąłeś przekonania, że sytuacja była nieco dziwna?- Wszystko, co tu się dzieje, jest dziwne.- Ona tu idzie.- Co masz na myśli?- Jasna wybiera się tu porozmawiać z tobą.Szykowali ją, gdy wychodziłam z jejpokoju.Drzwi otworzyły się i do wąskiego pomieszczenia wjechał szpitalny wózek pchanyprzez starszą kobietę.Jasna wyglądała na zmęczoną, głowę i prawą rękę miałazabandażowane.- Chciałam zobaczyć, czy z ojcem wszystko w porządku - przemówiła słabym głosem.- To samo pomyślałem o pani.- Zabrałam ojca na wspinaczkę, ponieważ tak poleciła mi Matka Boska.Nie chciałamwyrządzić ojcu krzywdy.Po raz pierwszy jej słowa brzmiały ludzko.- Nie obwiniam pani o nic.Sam podjąłem decyzję.- Powiedziano mi, że na krzyżu pojawił się trwały ślad.Poczerniała smuga na całejdługości.- Czy to ma być ten pani znak dla ateistów? - zapytała Katerina z odrobiną ironii wgłosie.- Nie mam pojęcia - odparła Jasna.- Być może ten przekaz dla wiernych wszystkowyjaśni- Katerina najwyrazniej nie zamierzała odpuścić.Chciał poprosić ją, by przystopowała, ale wiedział, że jest mocno poruszona i pragniewyładować frustrację na najłatwiejszym celu.- Matka Boska przyszła po raz ostatni.Przyglądał się badawczo kobiecie siedzącej przed nim.Jej twarz posmutniała, oczymiała przymknięte, wyraz twarzy był inny niż wczoraj.Przez dwadzieścia kilka latrozmawiała rzekomo z Matką Boską, bez względu na to, czy doświadczenie to byłorzeczywiste, czy nie, dla niej było bardzo ważne.Teraz wszystko to miało odejść, a bólzwiązany z tą stratą wydawał się oczywisty Wyobraził sobie, że jest podobny do bólu pośmierci ukochanej osoby - głos, którego nigdy więcej nie usłyszy, słowa otuchy i pociechyutracone na zawsze, tak jak jego rodzice i Jakob Volkner.Nagle ogarnęło go przygnębienie.- Matka Boska wyjawiła mi wczoraj na szczycie góry dziesiątą tajemnicę.Przypomniał sobie fragmenty jej słów, które usłyszał w trakcie burzy. Pamiętam.Wiem, że mogę.Umiłowana Pani, nic o tym nie wiem.- Zapisałam jej słowa - powiedziała i podała mu kartkę papieru.- Matka Boska kazałami oddać to ojcu.- Czy powiedziała coś jeszcze?- Wtedy właśnie zniknęła.Jasna dała znać gestem starszej kobiecie stojącej z tyłu za wózkiem.- Wracam do swojego pokoju.Niech ojciec szybko zdrowieje.Będę się za ojcamodlić.- Ja za ciebie też, Jasna - odparł, i rzeczywiście taki miał zamiar.Opuściła na wózku jego pokój.- Colinie, ta kobieta to oszustka, nie widzisz tego? - przemówiła Katerina podnoszącgłos.- Nie wiem, kim ona jest, Kate.Jeśli jest oszustką, to bardzo dobrą.Wierzy w to, comówi.A nawet, jeśli to oszustka, jej przekręty dobiegły właśnie końca.Nastąpił kresobjawień.Wskazała na kartkę papieru.- Zamierzasz to przeczytać? Tym razem nie ma papieskiego polecenia, które by tegozakazywało.To prawda.Rozłożył kartkę, lecz skupienie wzroku na literach sprawiło, że rozbolałago głowa.Przekazał jej zapisany papier.- Nie mogę.Przeczytaj to na głos.53WATYKAN, 13:00Valendrea stał w sali audiencyjnej i przyjmował gratulacje od personelu SekretariatuStanu.Ambrosi już wcześniej wyraził pragnienie, by wielu spośród duchownych orazwiększość sekretarzy papieskiego biura usunąć ze stanowisk.Nie spierał się z nim.Jeślioczekiwał od Ambrosiego, że będzie się troszczył o każdą jego potrzebę, powinienprzynajmniej pozwolić mu na dobranie podwładnych.Ambrosi nie opuszczał go od rana, stojąc pokornie w głębi pokoju, kiedy on z balkonuwygłaszał orędzie do rzesz zgromadzonych na placu św.Piotra.Zwieżo nominowany osobistysekretarz zajął się potem przeglądem relacji radiowych i telewizyjnych, które - jakzrelacjonował - w większości miały ton pozytywny, zwłaszcza w odniesieniu do imienia,które Valendrea obrał.Większość komentatorów zgadzała się co do jednego: ten pontyfikatbędzie znaczący.Valendrea wyobraził sobie, że nawet Tom Kealy na chwilę zająknął się, gdyz jego ust padło imię Piotr II.Podczas jego pontyfikatu nie będzie już księży wydającychbestsellerowe książki.Duchowni będą postępować tak, jak im się każe.Jeśli nie, wylądują nabruku - zaczynając od Kealy ego.Wcześniej już polecił Ambrosiemu, by nałożono na tegoidiotę karę suspensy przed końcem tygodnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki