Krzyżowcy 4 Dziedzictwo Rycerza Arna Guillou Jan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Honoru Folkunga kupid nie sposób i nie dokona tego nawet pretendent do korony, chodby iwywodził się z rodu świętego Eryka po przykrej i niekrótkiej pauzie odrzekł Birger. A to, cośzechciał zaproponowad, nie mogłoby się przysłużyd naszemu obcowaniu ze sobą w tych wielu jeszczemiesiącach, jakie nam pozostają, iż byśmy uczynili zadośd królewskiemu rozkazowi.Postaraj się raczejzwyciężyd tak, abyś zachował swój honor.- Jakże cię pokonam, skoro trzeba uzyskad zmagad się konno?! spytał Knut tak głośno, żepan Agne, który jechał przed nimi, odwrócił się i spojrzał na nich obu z udaną surowością, po czymżartobliwym tonem stwierdził, że młodzi panowie zdążą w stosownym czasie spełnid to, co imnakazuje honor, a teraz przecie należy sprowadzid oblubienicę.- Nie pokonasz mię, to pewne po chwili odpowiedział szeptem Birger. Wszakże czterykrodwalczy się bez konia i niestety nigdy w tych igrcach nie dochodzi do pojedynku na miecze albo kopie.Wylicz sobie wszystko starannie, a przekonasz się, iż jeśli na ubitej ziemi odniesiesz nade mnąznaczniejsze zwycięstwo, nizli ja nad tobą w konnym starciu, to przecie tryumf będzie po twojejstronie.Dzidą rzucad nie potrafię, a gdy wypadnie mi ująd topór bojowy, nie omieszkam się gopozbyd.Odnieś w tym wyrazne zwycięstwo, iżby wyrównało ono wszystko, cokolwiek stracisz wstarciach na koniach!- Za trzecim razem trzeba wszakże walczyd kijami na kładce odezwał się, po swych długichobliczeniach, Knut.- I cóż? opryskliwie zdziwił się Birger.- Jest z tym zgoła tak, jak z walką na miecze wybąkał Knut, zmieszany reakcją Birgera. Ktoświetnie włada mieczem, jak to ty potrafisz, poradzisz sobie też, gdy przyjdzie kijami walczyd nakładce.- Słusznie prawisz.Pomódl się wszelako do świętego Orjana, iżby ciebie, a nie mię, ochroniłna tej kładce odciął się Birger. I pomyśl o czymś jeszcze.Cóż sprawiłoby ci większą radośd: czymiejsce niż po moim w owych igrcach, czy zwycięstwo osiągnięte fałszywą grą?- Najwięcej radości miałbym z własnego zwycięstwa odparł Knut nie prędko, że pewno niezdążył się zastanowid nad odpowiedzią.Już bliżej Strangnas długo jechali obaj w milczeniu.Birger pogrążył się i było to po nimwidad w niewesołych myślach, Knut zaś uznał, żeCzas wdów 133by nie zyskał, jeśliby nawet znalazł lepsze słowa, aby wyrazid to, czego zdążył zażądad.Miał zresztątrochę żalu do samego siebie, odkąd w pełnym blasku z wielkim złotym lwem na plecach.Knutdomyślił się, przecież trafnie, że sam ten płaszcz był wart tyle, co posiadłośd ofiarowana Birgerowi wzmian za rezygnację ze zwycięstwa.I nie ważył się pomyśled, iż osiągnąłby cel, gdyby zaproponowałwięcej.Birger był czymś zaintrygowany.W igrcach młodzi miał wziąd udział po raz pierwszy i gdy panAgne zaprosił go, ledwo zdołał powściągnąd swą ogromną radośd, ponieważ od dawna marzył ozwycięstwie w takich zawodach.Poznał wcześniej niejednego młodzieoca, który w nich uczestniczył, iwszyscy oni twierdzili, że wystarczy, by wychowanek szkoły w Forsvik przynajmniej umiał jako takoliczyd, a nigdy nie zostanie pokonany w igrcach młodzi, mimo topora i dzidy na sam początekzawodów.Sprzedad zwycięstwo? Tego Birger nie mógłby uczynid.Czy jednak nie znalazłby się jakiśpretekst, aby zwycięstwo podarowad? Czekało Birgera jeszcze aż dziesięd miesięcy narzuconegoobcowania z Knutem.A w przypadku przyszłej walki o władzę, dla nikogo niemożliwej doprzewidzenia, mogło to się okazad okolicznością decydującą czy Knut i on znajdą się po tej samejstronie, czy też będą sobie wrogami.Tyle że akurat w tamtym momencie trzeba by pewno bydBirgerem Brosą, aby spokojnie, z zimną krwią, ocenid, co należałoby uczynid, ten Birger liczy zaś sobieledwo osiemnaście wiosen i mogło się niebawem spełnid jego marzenie o zwycięstwie w pierwszychigrcach młodzi, i to pośród południowych i północnych Swewów.Jednakowoż Birger Brosa ani by niepomyślał o czymś takim.I drugi Birger poczuł się człowiekiem nazbyt młodym i głupim, aby udzwignądbrzemię odpowiedzialności, jaka nao spadła, jego płaszcz wydał mu się nagle zbyt obszernym icennym, aby on mógł go nosid.W koocu postanowił Birger pozwolid, żeby ciekawośd poznania Strangnas wzięła nad nimgórę, a miał po temu powód, nigdy bowiem nie oglądał innych miast prócz Skary i Linkoping.Strangnas okazało się i mniejszym, i czystszym miastem niż Linkoping, przynajmniej nauprzątniętej drodze pomiędzy niskimi drewnianymi domami, którą przebywał ów orszak.Mieszkaocymiasta sprawiali wrażenie dobrodusznych, acz nie wolnych od ciekawości, a stali spokojnie w długichrzędach wzdłuż udekorowanej ulicy, która wiodła ku katedrze.Dopiero tu uświadomił sobie Birgerzgoła inny przebieg wyprawy po oblubienicę, niż w Zachodniej Gocji134 Jan Guillou Dziedzictwo rycerza ArnaGocji, nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się bowiem słyszed o sprowadzaniu panny młodej z kościoła, anie z domu.Gdy spytał o te obojętne sprawy Knut poczuł ulgę i skwapliwie udzielił potrzebnychwyjaśnieo.�w orszak panny młodej odbył długą drogę, bo z położonej na dalekiej Północy krainy zwanejUpplandią, z tej najodleglejszej części, dokąd ci, którym wypadłoby jechad po oblubienicę, dotarlibypo wielu trudach.Na wyspie Fogd nie było zaś kościoła ani też, oczywiście, biskupa, jak tu, wStrangnas.Kiedy biskup pobłogosławił pannę młodą w woalce i panicza Jona Agnussona w płaszczu roduUlfa, co stało się przy drewnianych wrotach katedry, kiedy wymieniono prezenty i panna młodaodsunęła woalkę, aby odkryd twarz, tylko jedno zdziwiło Birgera.Oblubienica, Brigida Helgesdotter,była smukłą młodą niewiastą, lecz z brzuchem, który nawet w oczach kogoś tak z racji wieku niedoświadczonego jak Birger mógł świadczyd jedynie o stanie odmiennym, i to trwającym od dawna.Zatem wszeteczeostwo, co gorsza, obopólne, jeśli zawinił narzeczony.Gdy Birger zdobył się na odwagę i szeptem zapytał o to Knuta, ten uśmiechnął się zaraz oducha do ucha i również szeptem odpowiedział, że panna młoda zlegnie już około Bożego Narodzenia,tyle że jako prawowita małżonka.%7ładne trudności nie wynikną przeto, zwłaszcza że biskup właśniepobłogosławił młodą parę i tym samym czero stała się bielą.Zresztą przyjął za to biskup sowitązapłatę.W powrotnej drodze orszak poruszał się w ślimaczym tempie, gdyż panna młoda i biskup niejechali konno, jak ogół szlachty, lecz powozem, który ciągle grzązł w błocie albo potykał się nawystających korzeniach oraz na kamiennym podłożu.Birger znów pogrążył się w swoich własnychmyślach. Poznał on dzieje swego rodu na tyle, by wiedzied, że jego ojciec, Magnus został poczęty przezCecylię Różę i Arna Magnussona, zanim doszło do pokładzin z Bożym błogosławieostwem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki