Małe kobietki 02 Długa i zgubna pogoń miłosna Alcott Louisa May

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiedzionaprzeczuciem, Rozamunda skierowała wzrok na sąsiednią lożę- była pusta.Ogarnął ją niepokój.Długa nieobecność Tempe�sta tylko pogłębiła jej zdenerwowanie.Spektakl skończył się,teatr pustoszał, a jego wciąż nie było.Wreszcie wrócił i wyglą�dał tak, jakby przeżył w tym krótkim czasie coś bardzo dra�matycznego.Policzki mu pałały, oczy rzucały gniewne błyski,pierś falowała w przyspieszonym rytmie.Otulił Rozamundępłaszczem, po czym zaśmiał się sztucznie.- Och, to tylko ten głupi młody Thoma.Durzy się w tobiei uważa, że jak większość Angielek jesteś zimna jak lód, gdyżnie odczuwasz potrzeby, by mieć i męża, i kochanka.- Jeśli to on, nosił chyba strój maskaradowy.Tamten cieńmiał wieczorowy płaszcz i długie loki - rzekła Rozamundaz powątpiewaniem.- To był jego płaszcz i jego loki.Pamiętaj, że cień jest za�wsze większy i zniekształcony, co może wprowadzać w błąd.Anula & IrenascandalousPrzykazałem mu zaprzestać tych głupich żartów i odesłałemdo domu - odrzekł Tempest, patrząc jej prosto w oczy, szczerzei otwarcie.-I aż tyle czasu ci to zajęło?- Nie, szukałem powozu, ten Nicolo to urodzony gamoń, nicnie jest nigdy gotowe w porę.Straszne tu zamieszanie i do�brze się naszukałem, nim znalazłem nasz powóz.Ale oto i on.Do domu, Nicolo.Nic więcej nie zostało powiedziane.Rozamunda też o nicnie pytała, ale nie wyzbyła się podejrzeń.Tempest co prawdastroił sobie żarty z młodego Thomy, ale nazajutrz był naderniespokojny, a Baptysta zdwoił czujność.Po obiedzie, przeczy�tawszy świeżo otrzymany list, Tempest rzucił znienacka:- Mam dość Nicei, Różo, czy dojrzałaś już do następnegorejsu?- Tak.- Zwietnie.Wyruszymy pojutrze.Nic nie mów nikomu.Niech Justyna przygotuje twoje rzeczy.Baptysta zajmie sięresztą.- Dobrze.- Pojedziemy na Sycylię na miesiąc czy dwa.Co o tym my�ślisz?- Dobrze.Nie wyraziła ani trochę ciekawości czy entuzjazmu, a odpo�wiedziała tak lakonicznie i potulnie, że Tempestowi dało towiele do myślenia.Patrząc z troską na jej bladość, rzekł:- Potrzebna ci jakaś odmiana, kochanie.Zbytnio hulaliśmytej zimy, pora jechać w jakieś ustronne miejsce, gdzie odpocz�niemy po płochym i frywolnym życiu, jakie wiedliśmy tutaj.- Nigdy nie zapomnę Valrosy" - szepnęła Rozamundai w jej oczach stanęły łzy na wspomnienie szczęśliwych dni,które przeżyli, nim zaczęły się zmartwienia.- Głuptasku! Wrócimy tu przyszłej zimy i wszystko będziejak dawniej.Dokąd idziesz, Różo? - spytał, kiedy podeszła dooszklonych drzwi prowadzących na taras, gdzie wciąż ścieliłsię gasnący blask zachodzącego słońca.Anula & Irenascandalous- Idę na przechadzkę, Filipie.Skoro mamy wyjechać, chcia�łabym nacieszyć się moimi kwiatami.- Mam ci towarzyszyć?- Nie, dziękuję.Przejdę się tylko kawałek.Zresztą jesteśzajęty, a ja nie oddalę się poza zasięg wzroku Baptysty, więcsię nie obawiaj, nie zginę.- Idz, dokąd chcesz, i bądz znowu moją radosną, szczęśliwądziewczynką.W ostatnich dniach nie byłaś sobą.Ale znam jakaprysy kobiet i bynajmniej się nimi nie przejmuję.Wrócił do swego pisania, Rozamunda zaś, spacerując poogrodzie, zastanawiała się, co oznaczały skierowane do Bapty�sty słowaTempesta, które usłyszała opuszczając pokój:- Nicolo przy bramie?- Tak, panie.- A Giuseppe w ogrodzie?- Nie, panie.- To niech tam idzie.- Powiem mu, panie. Kiedy znajdziemy się na morzu, ustanie ten wieczny do�zór.Upilnuje mnie wówczas sam, a ja nie będę się zajmowaćodkrywaniem mrocznych tajemnic" - myślała Rozamunda, wę�drując po zielonych zagajnikach.Po jakimś czasie dotarła dogroty - małej jaskini skalnej, gdzie z omszałego wydrążeniabiło zródło krystalicznie czystej i lodowato zimnej wody.Nasklepieniu zieleniły się pnącza, ściany porastały pierzaste pa�procie, których zebrała całe naręcze.Rozamunda pochyliła sięnad czarodziejską taflą wody, by ugasić pragnienie, a kiedyuniosła głowę, zobaczyła coś, co sprawiło, że upuściła różowąmuszlę służącą jej za naczynie oto długi i czarny, słał się naziemi cień kobiety.Najpierw zamarła, ale po chwili pobiegłana ścieżkę i rozejrzała się.Nie było nikogo.Rzuciła okiem zasiebie.W grocie nie było żadnego cienia poza jej własnym.Przy dokładniejszych oględzinach wypatrzyła, że ktoś jeszczeniedawno tu był.Otóż idąc do groty zauważyła na ścieżce we�soły szkarłatny anemon, których rosło tu mnóstwo.Obeszłakwiat, nie chcąc go zdeptać, a teraz leżał zduszony niecierpli-Anula & Irenascandalouswą stopą.Roślina prostowała się z wolna, ktoś więc szedł tędyprzed chwilą.- Julio! Lucyllo! - wołała podejrzewając, że wypłoszyła któ�rąś z pokojówek z miejsca schadzki.Nikt nie odpowiedział,tylko w oddali zaszeleściły liście.Ruszyła szybkim krokiem zatym odgłosem, zerkając na boki w ciemną gęstwinę pomarań�czowego gaju.Jedyną wszakże ludzką istotą, jaką spotkała,był Giuseppe.Chłopak leżał na murawie u wylotu ścieżki pro�wadzącej do groty.- Widziałeś gdzieś tutaj Justynę? - spytała Rozamunda,oceniając, że Giuseppe musiał spotkać osobę, która wtargnę�ła do groty.- Nie, madame.Widziałem tylko mademoiselle Bahette,przyszła się ze mną pobawić - błysnął w uśmiechu białymi zę�bami, głaszcząc przy tym małą antylopę, która u jego bokuszczypała trawę.- Jesteś pewny, Giuseppe, że nikt tędy nie przechodził?- Nikt, madame może mi wierzyć.Do zródła prowadzi tylkota steczka, a dziewczyny boją się tędy chodzić wieczorem.Mó�wią, że tam straszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki