Michael Palmer 1982 Siostrzyczki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.kto?! Arnold.Arnold Ringer, nasz biurowy łamacz serc.Wariat myśli, że pomogą musię do mnie dobrać.I wiecie co? Ma rację! zawołały chórem Christine i Carole.Kiedy rozległ się dzwonek dodrzwi, Christine sprzątała w kuchni.Lisa i Carole pożegnały się i wyszły doczekających amantów.Jej samotność potrwała dwie chwile i trzy kroki po salonie.Z symbolicznymstuknięciem w tylne drzwi weszła Ida Fine.Pod pachą miała wieczorne wydanie Globe i zaczęła paplać, nim Christine zdążyła powiedzieć, że przyszła w złej chwili. Gdzie moje pozostałe dziewczyny? Wyszły na randkę? Dlaczego siedzisz sama? Ida zwykle zadawała pytanie i natychmiast sobie odpowiadała albo dodawałakolejne, zazwyczaj z całkiem innej beczki. Poumawiały się, Ido powiedziała Christine z nadzieją, że tonem głosu da dozrozumienia, iż chce być sama, a nie będzie to zbyt obrazliwe. A ty, najładniejsza z całej trójki, z nikim się nie umówiłaś? Jesteś chora, tak? Napewno zle się czujesz.Mam na górze zupę.Wiem, że wy, pielęgniarki, jesteście zbytuczone, by wierzyć w takie rzeczy, ale. Nie, Ido, nic mi nie jest. Poza powiedzeniem wprost nie było sposobu napozbycie się gospodyni. Jestem dziś wieczór zajęta.Lada chwila ma przyjść mojaszefowa z pracy i muszę się przyszykować.Może umówmy się na pogadanie na jutroalbo na pózny wieczór?Ida plasnęła o stół gazetą. Założę się, że myślisz o tym doktorze, który zamordował tę nieszczęsną kobietęw twoim szpitalu.No, przynajmniej doktor.Moja matka zawsze chciała, bym wyszłaza mąż za doktora, ale nie, musiałam się uprzeć i wyjść za mojego Harry ego.Paniemiej jego duszę w opiece.Christine wbiła wzrok w Idę, która nie zamierzała przestać gadać. Nie powiem, by był złym człowiekiem, nie pomyśl tak.Potrafił być bardzodobry, choć czasami. Ido, o czym ty mówisz? O morderstwie.David jakiś tam.Musi być %7łydem.Nie, nie może być %7łydem.%7łeby żydowski chłopak zamordował pacjentkę? Nie mogę w to. Ido, proszę! Krzyk Christine spowodował, że gospodyni umilkła. O czym tymówisz? Wszystko tu jest.W Globe.Myślałam, że wiesz.Masz, zatrzymaj gazetę, oddajtylko część telewizyjną.Kiedy byłam na bazarze, zapomniałam kupić TV Guide.Mówiła dalej, ale Christine nie słuchała.Gazeta szeleściła jej w rękach jeszcze pootworzeniu na odpowiedniej stronie i złożeniu wpół.Tytuł brzmiał:CHIRURG OSKAR%7łONY O ZAB�JSTWO Z LITOZCI.ZWOLNIENIE ZA KAUCJ.Najpierw krew napłynęła jej do twarzy, potem odpłynęła. O mój Boże. szepnęła czytając akapit o aresztowaniu i oskarżeniu Davida.Mój ty Boże.Ida dalej paplała, ale mówiła wolniej i wreszcie przestała.Christine czytała artykułsłowo po słowie, nieświadoma, że gospodyni wpatruje się w nią z uwagą.Gospodyni przyniosła z kuchni krzesło i Christine ciężko na nie opadła.Ostatniakapit brzmiał następująco: Z godnego zaufania zródła redakcja �Globe� dowiedziała się, że w dniu śmierci paniThomas doktor Shelton wykupił receptę na dużą ilość morfiny.Mecenas Glass odmówiłkomentarza, potwierdził jednak przekonanie o niewinności klienta.�Kiedy wszystkie fakty będązebrane, jestem pewien, że prawda wyjdzie na jaw i mój klient zostanie zrehabilitowany� powiedział.Doktor Shelton został zwolniony za kaucją stu tysięcy dolarów, nie wyznaczonoterminu procesu.Ida podeszła do zlewu, zmoczyła szmatkę i wytarła nią czoło Christine.Przezniemal minutę dziewczyna nie reagowała.W końcu skinęła głową i odsunęła dłoń Idy. A więc nie wiedziałaś? powiedziała gospodyni. Znasz tego Davida? Jakimścudem ograniczyła się do dwóch pytań. Tak.Znam go. Od momentu kiedy ujrzała go w części Południe Cztery, co ruszmyślała o Davidzie Sheltonie.Nie były to myśli uporczywe ani przemożne, ani bliżejokreślone, ale chodził jej po głowie.Przesłuchanie Dockerty ego dało pretekst dorozmawiania o nim z innymi pielęgniarkami, bez wzbudzania podejrzeń.Ida Fine nerwowo zatarła dłonie. Chrissy, twoja twarz ma kolor bluszczu.Zaprowadzić cię do łóżka albo.wezwać lekarza?Christine pokręciła głową. Ido, nic mi nie jest.Naprawdę.Muszę tylko przez chwilę posiedzieć sama.Proszę. Jak chcesz.Już wychodzę.Już mnie nie ma. Wydęcie warg, które sprawiło, żesłowa wydawały się wypowiedziane obrażonym tonem, było odruchowe. Gdybyśmnie potrzebowała, jestem u siebie.Mam też coś do jedzenia.gdybyś zgłodniała.Izatrzymaj gazetę. Mówiła jeszcze po wyjściu z mieszkania.Christine drugi raz przeczytała artykuł, potem wpisała do notesu nazwisko BenaGlassa i adres jego kancelarii.Po co David kupował tyle morfiny? Do tego w dniuśmierci Charlotte? Czy mógł istnieć aż taki zbieg okoliczności? Możliwe, choć trudnedo zaakceptowania.A może tym razem szpitalne plotki były prawdziwe? Możezażywał narkotyki.handlował nimi.albo jedno i drugie.choć intuicja niepozwalała jej uwierzyć.Kiedy każdemu uderzeniu serca zaczął towarzyszyć tępy, pulsujący ból,przycisnęła palce do skroni.W sumie nieistotne, po co kupował morfinę wiedziała,co zrobiła z ampułkami od Stowarzyszenia Sióstr i nie mogła pozwolić, by ktoś za toucierpiał.A takie się to wydawało słuszne.Nie! To, co zrobiła, było dobre! Chciałatego i Komisja zaaprobowała propozycję.Nie działała w pojedynkę! Zamknęła oczy,by opanować pulsowanie, które zmieniło się w łomot.Najdrobniejszy ruchpowodował, że ból narastał. Połóż się. powiedziała sama do siebie. Znajdz aspirynę, valium, byle co.ipołóż się. Kiedy spojrzała na kuchenną lampę, musiała zmrużyć oczy, żarówkabowiem zamieniła się w rozpalone słońce.Z trudem wstała.W tym momenciezaterkotał dzwonek u drzwi.Zrobiła kilka niezbornych kroków w kierunku kuchenki.Herbata przeszło jejprzez głowę muszę zrobić herbatę.Dzwonek znów zagrzechotał tym razemnatarczywiej.Christine odwróciła się z jękiem i pobiegła do drzwi wejściowych.Dotty Dalrymple, ubrana w płaszcz koloru ciemnej purpury, wyglądała jeszczebardziej imponująco niż zwykle.Uśmiechnęła się spod kapelusza z szerokim rondem,o tym samym kolorze co płaszcz, i weszła do środka. Jest mokry powiedziała mając na myśli czarny parasol, który trzymała jakpałkę. Mogę go gdzieś odstawić? Zachowywała się bardzo swobodnie.Kiedy Christine postawiła parasol przy drzwiach i powiesiła podobny do namiotupłaszcz, dudnienie w jej głowie zaczęło słabnąć. Herbaty? spytała, nawet nie zaprosiwszy gościa do środka. Ma pani ochotę naherbatę? Filiżanka nie zaszkodzi, Christine. Uśmiech Dalrymple zrobił się jeszczeszerszy, nie proszona ruszyła przed siebie. Może w salonie?Christine trochę się uspokoiła. Oj, przepraszam, panno Dalrymple [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki