Mroczny Ksišżę Christine Feehan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zrobi� krok przez gęste poszycie lasu,trzymając w rękach strzelbę.Krzak naprzeciw niego rozstąpi� się i znalaz� się twarzą w twarz zwielkim, potężnie umięśnionym wilkiem.Serce o ma�o mu nie stanę�o i na moment zamar�,niezdolny do ruchu.Czarne oczy zalśni�y mściwie, zalane �zami i zaczerwienione.Zab�ys�y ostre bia�e k�y, zalśni�yod śliny.Wilk wpatrywa� się w niego przez pe�ne trzydzieści sekund, wzbudzając panikę w sercuDietera.Spuści� �eb, rozwar� paszczę i skoczy�.Z�apa� go za kostkę nogi i przewróci� na ziemię znies�ychaną si�ą, przegryz� skórę buta i zmiażdży� kości z g�ośnym, nieprzyjemnym trzaskiem.Dieter wrzasną� i upad�.Wilk go puści� i odskoczy�; przygląda� mu się obojętnie.Ze swojego miejsca w krzakach Fabrezo zobaczy�, że Dieter pada z krzykiem na ziemię, ale niewiedzia� dlaczego.Panika w g�osie Hodkinsa przeję�a go strachem.Dopiero po jakiejś minucieAnton odzyska� g�os.-Co się sta�o? Nic nie widzę.- I wcale nie próbowa� zobaczyć, cofa� się w krzaki, z palcem naspuście, gotów strzelać do wszystkiego, co się poruszy.Chcia� krzyknąć do Dietera, żeby ten sięprzymkną�, ale zmilcza�.Serce wali�o mu ze strachu.Dieter próbowa� unieść broń do strza�u.Przy ca�ym bólu i przerażeniu, jakie wzbudza�y w nimczarne, nienawistne oczy, jakoś nie móg� szybko prze�adować broni.Te oczy by�y aż zainteligentne, pe�ne wściek�ości i furii; grożące mu śmiercią spojrzenie bardzo wymowne.Zahipnotyzowa�y go Nie móg� odwrócić wzroku, nawet kiedy wilk rzuci� mu się do ods�oniętegogard�a.Przynajmniej nic nie poczu�, koniec nadszed� nagle.Wlepione w niego oczy w ostatniejchwili zmieni�y wyraz i sta�y się nagle smutne, kiedy wilk zabija�.Wilk potrząsną� kud�atą g�ową i wycofa� się w krzaki, żeby zajść od ty�u Antona Fabreza.S�ysza�, jak ziemia tętni strachem, pulsuje życiem.S�ysza� krew p�ynącą żywo w tam tym ciele,czu� odór panicznego lęku i potu.Michai� zdusi� wrażenia, pomyśla� o Raven, o jej wspó�czuciu iodwadze, i nagle chęć mordu zniknę�a.S�ońce przebi�o się przez nic wielką szczelinę międzychmurami i tysiące igie� zak�u�o go w oczy.Michai�, potrzebuję tych zió�.S�ońce się wznosi i la cques�owi czas ucieka.Skończ z tym już.Odczeka�, aż chmury znów się zesz�y i potem wyszed� na otwartą przestrzeń, specjalnie ustawi�się ty�em do Fabreza.Anton zmruży� oczy, a jego usta wykrzywi� z�y uśmiech Uniós� broń, palcemnamaca� spust.Ale zanim zdąży� go nacisnąć, wilk skoczy�, odwróci� się w locie i runą� na jegoklatkę piersiową, zgruchota� kości i rozdar� cia�o aż do sercaZ pogardą przeskoczy� trupa i ruszy� w stronę domu Oczy ca�y czas mu �zawi�y; nieważne, jakmocno zaciśnięte, wciąż sp�ywa�y �zami.By� coraz bardziej ocięża�y.Zwiadomy, że czas goni,pędem wbieg� po stopniach do domu.Jedna �apa zmieni�a się, wyros�y jej palce, żeby móg�chwycić klamkę i pchnąć ciężkie drzwi.Potrzeba snu robi�a się niemal nieodparta, a Jacquesprzecież czeka� na zio�a.Przekszta�cone ręce o ostrych szponach zawiesi�y torbę z cennymi zio�ami na silnym,umięśnionym karku, a potem wilk znów rzuci� się szalonym biegiem, na wyścigi ze s�ońcem, którewspina�o się po niebie i coraz mocniej pali�o przez pokrywę chmur.Nagle zadudni� grzmot.Niebo zasnu�o się grubymi, czarnymi chmurami, ciężkimi od deszczu,natura chroni�a Michai�a przed promieniami s�ońca.Burza szybko nap�ywa�a nad las, a corazsilniejszy wiatr porywa� liście i szarpa� ga�ęzie drzew.Piorun z trzaskiem przeszy� niebo gorejącymbatogiem roztańczonego świat�a.Niebo pociemnia�o, sta�o się kot�em pe�nym sk�ębionych,wirujących chmur.Michai� wpad� do jaskini i przez labirynt korytarzy gna� w stronę g�ównejpieczary; zmienia� postać jeszcze w biegu,Grigori zmierzy� go ch�odnym spojrzeniem srebrzystych oczu, a Michai� poda� mu zio�a.-To cud, że przeży�eś te swoje ostentacyjne popisy.Jaskinię nape�ni� starożytny język, tak wiekowy jak sam czas.G�os Grigoriego by� piękny, aprzy tym rozkazujący.Nikt nie mia� takiego g�osu jak on.Wspania�ego, hipnotycznego.Rytualnapieśń stawa�a się kotwicą w tym morzu niepewności, na którym unosi� się Jacques.%7łyzna ziemiaprzemieszana ze śliną Grigoriego leczy�a poranioną szyję Karpatianina.Krew Grigoriego, stara iponad miarę potężna, p�ynę�a w ży�ach Jacques�a.Uzdrowiciel kruszy� i miesza� zio�a, dodając jedo kompresów na szyi Jacques�a.-Naprawi�em już wewnętrzne obrażenia.Michai�, on jest s�aby, ale wolę ma mocną.Jeśli z�ożymygo g�ęboko w ziemi i damy mu czas, dojdzie do siebie.- W�oży� kompres w d�oń Michai�a.- Po�óżto sobie na oczy.To ci pomoże, póki nie będziemy mogli zejść pod ziemię.Grigori mia� rację.Kompres by� jak zimny lód topiący się w ogniu, przyniós� ulgę oczom.Michai�a dręczy� jeszcze inny koszmarny ból.Ziejąca, czarna pustka, która zaczyna�a sięrozprzestrzeniać i poch�aniać go, podszeptywać mu czarne, szalone myśli.Nieważne, ile razy sięga�myślami do Raven; zawsze znajdowa� pustkę.Rozum mu podpowiada�, że jest pogrążona wg�ębokim śnie, ale jego karpatiańska krew domaga�a się kontaktu z nią.-Musisz teraz zejść pod ziemię - stwierdzi� Grigori Za�ożę zaklęcia ochronne i zadbam, żebynikt nam nie przeszkodzi�.-Za pomocą wielkiego znaku: tu leży Grigori, intruzom wstęp wzbroniony? - odezwa� się cichoMichai� z nutką grozby w g�osie.Grigori z�oży� cia�o Jacques�a g�ęboko w uzdrawiające| ziemi, zlekceważy� ironizowanieMichai�a.-Grigori, tym wszystkim sam równie dobrze móg�by, wypisać swoje imię na niebie.-Chcę, żeby wampir dobrze wiedzia�, kim jestem, kogo sobie obra� na wroga.- Wzruszy�ramionami, leniwie demonstrując przy tym silne mięśnie.Pod skórą Michai�a mrowi�a się potrzeba, silna jak ukąszenie tysiąca mrówek.Popatrzy� nasurową, a jednocześnie dziwnie zmys�ową twarz Grigoriego.By�a w nim wielka moc, p�onę�a wjego srebrzystych oczach.-Uważasz, że teraz, z Raven, mam już wszystko i nic potrzebuję już nic.Specjalnie ściągasz nasiebie niebezpieczeństwo, żeby je odsunąć ode mnie i mojej kobiety bo w g�ębi serca wierzysz, żejuż d�użej nie dasz rady.Chętnie narażasz się na niebezpieczeństwo; szukasz sposobu zakończeniatego życia.Grigori, teraz jeszcze bardziej niż zwykle nasi ludzie ciebie potrzebują.Jest jakaśnadzieja.Jeśli zdo�amy przetrwać najbliższe lata, mamy przed sobą przysz�ość.Grigori westchną� ciężko i odwróci� wzrok od stalowego spojrzenia Michai�a.-Może jest sens chronić twoje życie, ale dla mnie niewiele już zosta�o.-Grigori, nasi ludzie bez ciebie sobie nie poradzą i, mówiąc zupe�nie wprost, ja też nie.-Jesteś pewien, że nie przejdę na drugą stronę? - spyta� Grigori nie bez ironii i uśmiechną� sięsmętnie.- Twoja wiara we mnie przerasta moją w�asną.Ten wampir jest bezlitosny i pijanyw�asną si�ą.Pragnie zabijać, niszczyć, ja codziennie poruszam się na krawędzi podobnegoszaleństwa, jego moc w porównaniu z moją jest niczym, piórkiem na wietrze.Nie mam serca, amoja dusza jest czarna.Nie zamierzam czekać do momentu, kiedy nie będę już móg� sam dokonaćwyboru.Jedyna rzecz, której nie chcę, to żebyś musia� mnie odszukiwać, żeby zniszczyć.Mojeca�e życie by�o wiarą w ciebie i ochranianiem cię.Nie chcę doczekać chwili, kiedy to na mnietrzeba będzie polować.Michai� ze znużeniem machną� ręką, żeby otworzyć ziemię nad cia�em swojego brata.-Jesteś naszym najlepszym uzdrowicielem, naszym największym skarbem.-1 dlatego moje imię szepczą ze strachem i grozą.Pod ich stopami ziemia nagle zadygota�a, zatrzęs�a się i zadrża�a niebezpiecznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki