Paterson Hamilton James Dyskretny urok Fernet Branca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wskoczyłem do środka i zatrzasnąłem drzwi.Jedyne światło dochodziło z dziury w podłodze,zaskorupiałego koła o średnicy około stopy, ale nie byłem w nastroju do składania zażaleń.Kilkasekund pózniej dyszałem w pozycji kucznej tak dobrze znanej zdesperowanym podróżnikom, zespoconą twarzą przyklejoną do kolan i w stanie błogiej ulgi.Wiedziałem tylko, że o mały włosuniknąłem katastrofy, a życie mogło toczyć się dalej, zapewne tak jak i autobus, beze mnie.Stopniowo wracał mi rozum i zacząłem szukać chusteczek, a także zauważać niestabilne deskipodłogi, jazgot much plujek oraz co najbardziej interesujące widok pode mną.Przez klozetwychodka otwierał się widok na zdumiewający, błękitny przestwór: wertykalny spadek nadotchłanią tak głęboką, jakbym był w helikopterze.Tysiąc stóp pod moim ociekającym zadkiemleżały pocętkowane, potworne górskie granie.Nad nimi moje oko wypatrzyło plamki wolnokołujących sępów, które przyglądały się moim darom.Po raz pierwszy w życiu doznałem lękuwysokości w ubikacji.Opuściłem tę budę dużo ostrożniej, niż do niej wszedłem, mogąc terazw pełni docenić jej prawdziwą naturę jako miejsca odosobnienia zawieszonego na pobielonychpalach nad otchłanią.Co to były za czasy! Oddałbym wszystko, by móc do nich powrócić, choć nie tylez powodu możliwości erotycznych, które otwierały się, gdy krew szybciej krążyła, ile dlatego, żejeszcze piętnaście lat temu istniały niezgorsze perspektywy całkiem dobrego życia w moimojczystym kraju.Nie marzyłem o zostaniu robotnikiem najemnym ani potentatem giełdowym, aleto było zanim brytyjska kultura popadła w infantylną obsesję na punkcie kasy i mody.NewLabour oraz futbol o każdej porze dnia i nocy nie pozostawiły mi wyboru, musiałem stoickowyemigrować.Jeśli człowiek nie może być poważny, niech uda się na wygnanie.Nawetszyderstwo to forma sztuki, wymagająca dyscypliny i poświęcenia.Tak więc wyruszam z mego banalnego domu nad banalnym Casoli z pieśnią na ustach, byrozprawić się z wychodkiem, w którym właśnie rozpoznałem widmo własnej, a zapewne takżelokalnej, przeszłości.Widać, że ekwadorscy i włoscy chłopi myśleli zaskakująco podobniew kwestii praktycznego wykorzystania elementu krajobrazu, którym jest urwisko.Po co kopać,jeśli ręka Natury wykopała za ciebie? Niemniej jednak tutejsza otchłań jest nieporównywalniepłytsza i mniej stroma.Rzut wprawnego oka na czekającą mnie robotę uświadamia mi, że tejwygódki nie zbudowano NAD czymś, była to po prostu ziemna ubikacja na skraju tarasowegozbocza porośniętego winoroślą i warzywami.Zbocze było sukcesywnie podmywane przezzimowe deszcze, a wskutek osunięcia się ziemi, do którego doszło tu jakiś czas temu, dół jednejze ścian budki zawisł w powietrzu.Zwietnie: nie zajmie to dużo czasu.Szczątki zrzuci się nauprzątniętą działkę poniżej, gdzie rozpocząłem mały projekt rewitalizacji tarasów zagrzebanychpod bujnymi chaszczami, jakie narosły tu przez lata zaniedbań.Zdarza wam się, że przy określonych zajęciach automatycznie przychodzą wam na myślkonkretne utwory muzyczne? Bo mi tak, choć nie zawsze wiem dlaczego.Gdy kontempluję mordna tej budzie, moje myśli krążą wokół dramatycznej sceny, w której Massaro staje przed Brasim.Straszny Brasi sprzedał mu truciznę mającą zabić don Antonia, opiekuna Erminii, który nie możeznieść tego, że Massaro zaleca się do jego podopiecznej.Trucizna nie zadziałała, choć donAntoniowi wypadły włosy, a jego skóra nabrała dziwnego metalicznego połysku.Jako człowiekinteligentny Massaro powziął pewne podejrzenia, a teraz, ogarnięty zgrozą i furią, wraca doBrasiego z reklamacją trucizna okazała się przeterminowana. Vedi! krzyczy w napadzieszału, świadom perspektywy czekającego go aresztowania i wstąpienia Erminii do zakonu vedila data indicata sul fondo del barattolo! Perfido! Oim�!.Zdecydowanym ruchem wsadzam końcówkę łomu pod podłogę budy i podważam jągestem doskonale imitującym wściekłość i pasję Massara.Niestety, deski podłogi są zgniłei rozmiękłe.Ponieważ stoję nieco wyżej, nieoczekiwany brak oporu materii wyrzuca mnie doprzodu i wpadam na drzwi, lądując z głuchym tąpnięciem przy przeciwległej ścianie.Potemnastępuje nagłe szarpnięcie, straszliwy hałas i bezładny upadek, ukłucia migających promienisłońca i ostrego bólu.Cisza.Zwiat cofa się i nawraca, kołysze mnie jak fale na tropikalnejpłyciznie.Przez nieokreślony czas utrzymuję się w zawieszeniu, a potem zostajębezceremonialnie wyrzucony na suchy ląd.Stało się coś strasznego.Kiedy otwieram oczy, nicnie widzę.Oślepłem.Próbuję słabo krzyczeć, ale boli mnie w boku, więc milknę.Jestem ślepy,za chwilę umrę, a melodramatyczne jęki półgłówków takich jak Massaro są mi w tej chwilimarną pociechą, tak samo jak perspektywa miliona sprzedanych egzemplarzy Spalam się! Cóżznaczą te błahostki wobec faktu, że tkwię przygwożdżony do ziemi, wydany na pastwękołującym sępom? Czas mija, a ja błądzę gdzieś myślami, gdy wtem, bez ostrzeżenia, coś szarpiemnie za kark i czuję, jakby uniosło się wieko.Zalewa mnie światło.Widzę! To cud [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki