Robertis Carolina de Niewidoczna góra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylko Mam� niewzruszenie parła doprzodu jak dziób okrętu, niezależnie od tego, czy obsypywała bułką tartąkawałek mięsa, czy zaplatała rano swoje czarne warkocze.Codziennienapełniała koszyk świeżo uciętymi liśćmi i korzonkami i szła do sklepuCoco.Kobiety nadal zasięgały jej porad, chociaż rewanżowały sięskromniej niż kiedyś.Eva widziała to wszystko ze swojego pirackiegostatku, kiedy wykonywała polecenia kapitana Andresa NiepokonanejOpaski na Oko.Obserwowała przez lunetę, jak siedzą w kolejce,zmęczone, z opuszczonymi rękami, wygięte jak znak zapytania.W zimie, w czasie najobfitszych sierpniowych deszczy, Evawynalazła sposób na to, aby uciekać z domu bez opuszczania go polegało to na zajmowaniu się słowami.Otóż każda rzecz ma nazwę, akażda nazwa jest słowem, które może zawisnąć w powietrzu i przybraćrozmiary o wiele większe od samej rzeczy.Eva wzywała litery do zabawypojedynczo, a one w mig potrafiły wypełnić swoją obecnością cały pokój.Pretekstem mogło być cokolwiek, na przykład trzaśnięcie drzwi, poktórym ojciec chwiejnym krokiem wchodził do środka, a z jego kapeluszai swetra spływały krople wody.Mam� witała go na końcu korytarza. Gdzie byłeś? Na dworze.Eva siedziała na kolorowym chodniku, koło fotela bujanego.Bujak,SILLA.Litery były duże, lecz pełne gracji.Wężowe111 S", pełzające, masywne, jak wygięty błękitny wąż boa ( S" zawsze,ale to zawsze jest błękitne).Zauważyłam.To trwało trzy dni.Kroplespływające z rękawów ojca utworzyły dwa ciemne kółka na chodniku.Zostaw mnie w spokoju.( I", wysoka kamienna wieża, w którejzaczarowana księżniczka czeka na księcia.Albo wieża ze skarbempiratów).Jesteś pijany.Zostaw mnie w spokoju.( LL", dwa wysokiebrązowe mury, przedzielone wąską przestrzenią, idealną na kryjówkę.Można się tam bezpiecznie schować w ciemności, tylko trudno byłobywyjść z powrotem).Mam� cofnęła się, wyprostowana, ze skrzyżowanymi ramionami.Była znacznie niższa od ojca.Jak możesz? Jak możesz? Teraz, kiedy mamy za mało nawetnajedzenie dla dzieci!Forsa! ( A" jest bardzo silne, to litera, która rządzi. A", góra, którejwierzchołek jest przysypany śniegiem).Tylko o to ci chodzi, o forsę.Nie. Mam� rozkrzyżowała ramiona.(Jakże strome i urwiste sązbocza A".Nie dałoby się po nich wspiąć.Kto je tak wyciosał?).Chodzi o to, że nie jesteś z nami.W ciszy (kwaśnej i lepkiej), która zapadła, a nawet potem, kiedyojciec się wyładował, Eva nie spuszczała oka z wypełniających pokójkształtów: węża, wieży, dwóch murów i góry.S - 1 LL A.Migotały tajemnicą słów sprowadzonych do swej esencji, do cząstekelementarnych, bez których nie byłoby ani nazw, ani opowieści.Evawchodziła do wnętrza liter, mierzyła je, próbowała znalezć ich środekciężkości i ukrytą substancję, która nadawała im znaczenie.Nigdy jej nieznalazła, ale w dalszym ciągu wywoływała litery, one zaś pojawiały sięna jej wezwanie, lej zimy odkryła, że istnieją miliony rzeczyposiadających nazwy (KSI%7łKA i BAZYLIA, NARZUTA i DRZWI,KOZ112wołowa i LAMPA naftowa, i gryzące wełniane SKARPETY), więcbędzie miała czym zapełnić przestrzeń między podłogą a sufitem.Wiosną Eva usłyszała swoje imię przez drzwi do sypialni rodziców.Akurat wstała na siusiu i szła korytarzem.Było pół do trzeciej w nocy. Eva? powiedziała matka tak głośno, że Eva przystanęła, jakby jązawołano. Ciiiiicho, Pajarita.To dla jej dobra. Ignazio. Poczekaj chwilę, mi amor.Posłuchaj, proszę.Chciałaś, żebymszukał, to szukałem.Proszę, siadaj.Przerwa.Szuranie.Po drugiej stronie drzwi Eva wbiła palce stóp wchodnik i nie ślizgała się dzięki jego gruzełkom.Stała oparta o ścianę imyślała, nie pierwszy już raz: ZCIANA. Bueno rzekła Mam�. Słucham. Piętro wszystko mi wytłumaczył.Ta praca u niego najlepiejnadawałaby się dla kogoś młodszego.Jest wiosna: wkrótce znowu mogąmnie potrzebować w porcie.Sklep dobrze prosperuje, stać go na to, abyopłacać pracowników, więc dlaczego mamy z tego nie skorzystać? Onwie, że jesteśmy w potrzebie.Evie zupełnie zgrabiały palce u nóg.Chciała siusiu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki