Wyspa Skarbów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zdaje mi się, że macie dużo do powieóenia zauważył Silver, splunąwszy dalekoprzed siebie. Wyśpiewajcie wszystko, niech no usłyszę, albo dajcie sobie spokój. Przepraszam, mości panie odparł jeden z nich. Zanadto samowolnie so-bie poczynasz w stosunku do naszych spraw; może bęóiesz łaskaw być ostrożniejszy nax �k a tu: duża drewniana beczka, używana w przemyśle piwowarskim.r bert ui te en n Wyspa skarbów 85przyszłość.Ci oto luóie są niezadowoleni; ci oto luóie nie pozwolą, ażeby im w kaszędmuchać; ci oto luóie mają prawa na równi z innymi załogami, powiem ci otwarcie,a według naszych własnych praw, jak sąóę, możemy z sobą porozmawiać.Przepraszamcię, panie (uznając cię na razie za kapitana), lecz domagam się swego prawa i wychoóęna naradę.I złożywszy przesadny ukłon marynarski ów drab, rosły mężczyzna lat trzyóiestupięciu, o chorowitym wygląóie i żółtawych oczach, ruszył spokojnie do drzwi i zniknąłpoza domem.Reszta poszła kolejno za jego przykładem, a każdy przechoóąc oddawałukłon i mówił coś na swoje usprawiedliwienie. Według prawa rzekł jeden. Narada kasztelu! oznajmił Morgan.I tak bez żadnych uwag wymaszerowali wszyscy jeden za drugim, zostawiając Silverai mnie samych przy łuczywie.Kucharz wyjął naraz fajkę z ust. Popatrz no, Jimie Hawkinsie odezwał się spokojnie, ledwo dosłyszalnym szep-tem byłeś już o pół pięói od śmierci i co gorsza od tortur.Oni mają zamiar mnieobalić, lecz zakarbuj sobie w pamięci, ja będę stał przy tobie, cokolwiek nas spotka! Niemiałem takiego zamiaru, nie& aż dopiero, kiedy ty przemówiłeś.Byłem prawie zrozpa-czony, że straciłem tak wiele i że zostałem zmuszony do układów.Ale wióę, że z ciebiezuch nie lada! Powieóiałem sobie: Johnie, stań przy Hawkinsie, a Hawkins stanie przytobie! Ty jesteś, Johnie, ostatnią jego kartą, a on twoją, do jasnego pioruna! Wet za wet,powiadam sobie.Ocalisz swego świadka, a on ocali twoją szyję!Zacząłem jak przez mgłę domyślać się, o co choói. Myślisz, że wszystko stracone? zagadnąłem. Tak, u licha, tak myślę! odpowieóiał. Okręt stracony, to i szyja stracona.Taki jest sens wszystkiego.Kiedy spojrzałem na zatokę, Jimie Hawkinsie, i nie zobaczyłemstatku, to choć jestem wytrzymały, jednak upadłem na duchu.Co się zaś tyczy tej zgraii jej narad, wierzaj mi, że są to sami głupcy i tchórze.Uratuję ci życie, o ile stanie sięwszystko, co w mej mocy.Lecz pamiętaj, Jimie, że płacić trzeba pięknym za nadobne! Tymusisz uratować Długiego Johna od szubienicy.Byłem oszołomiony; tak beznaóiejne wydawało się to, o co prosił on, stary kor-sarz, a do tego herszt bandy! Uczynię, co bęóie w mej mocy! odpowieóiałem. To mi układ! krzyknął Długi John. Mówisz śmiało i& do pioruna, mamszczęście!Pokusztykał do żagwi zatkniętej w stos drzewa i zapalił znów fajkę. Chciej mnie zrozumieć, Jimie odezwał się powracając. Mam ja głowę nakarku& tak, mam.Jestem teraz po stronie óieóica.Wiem, że ukryłeś okręt góieśw bezpiecznym miejscu.Jak tego dokazałeś, nie wiem, ale wiem, że okręt jest bezpiecz-ny.Jestem pewny, że Hands i O'Brien okazali się skończonymi głupcami.Nigdy niemiałem wielkiego mniemania o żadnym z nich.Teraz uważaj.Nie będę o nic pytał aninie pozwolę innym pytać.Wiem, góie się ta gra kończy, tak, wiem i znam chłopca, któryjest wielkim chwatem.Tym chłopcem jesteś ty! Ty i ja możemy razem zóiałać mnóstwodobrego!Utoczył nieco koniaku z beczki do cynowego kubka. Nie skosztujesz, druhu? zapytał, a gdy odmówiłem, rzekł: Dobrze, a więc wyp3ę sam, Jimie.Potrzebuję pomocnika, gdyż mam kłopot nielada.A skoro mowa o kłopocie, powieó mi, Jimie, czemu ten doktor dał mi mapę?Na twarzy mojej odbiło się tak szczere zdumienie, że Silver wióiał daremność dal-szych pytań. No tak& w każdym razie to zrobił rzekł. Ale niewątpliwie coś się w tymkryje, Jimie, coś w tym się kryje złego czy dobrego.I łyknął znów gorzałki potrząsając wielką siwą głową jak człowiek, który jest przygo-towany na najgorsze.r bert ui te en n Wyspa skarbów 86 i.znó� zarna amaNarada opryszków przeciągała się jakiś czas.W końcu jeden z nich wkroczył znów do do-mu i powtarzając ten sam ukłon, który w moich oczach miał znamię szyderstwa, poprosiło pożyczenie mu na chwilę łuczywa.Silver zezwolił krótkim mruknięciem, a wysłannikoddalił się z powrotem zostawiając nas obu w ciemności. Nadciąga wiatr, Jimie odezwał się Silver, który tymczasem nabrał zupełnieprzyjaznego i poufałego tonu głosu.Przysunąłem się do najbliższej strzelnicy i wyjrzałem na dwór.%7łar wielkiego ogniskawypalił się i tlił się teraz ciemno przy samej ziemi; rzecz więc zrozumiała, że spiskowcypotrzebowali pochodni.Mniej więcej w połowie drogi na zboczu wiodącym do warownizebrali się w gromadkę; jeden trzymał światło, a drugi pośrodku klęczał.Wióiałem,jak ostrze otwartego noża połyskiwało w jego dłoni mieniąc się różnobarwnie w blaskuksiężyca i żagwi.Inni byli nieco zgarbieni, jak gdyby śleóili poruszenia tamtego.Zdołałemdostrzec, że miał on w ręce oprócz noża jakąś książkę.Zachoóiłem w głowę, skąd przyszlido posiadania rzeczy tak do nich niepasującej, gdy wtem klęcząca postać podniosła sięznów na nogi i cała gromada ruszyła hurmem ku budynkowi. Nadchoóą tutaj oznajmiłem i powróciłem do poprzedniej postawy, gdyż zda-wało mi się, że nie licowałobyx t z moją godnością, gdyby przekonali się, że ich podglądam. Dobrze, chłopcze, niech przyjdą, niech przyjdą rzekł Silver wesoło jeszczemam naboje w puzderku.Drzwi się otwarły, a pięciu luói stanęło kupą koło samego wejścia, wypychając jedne-go naprzód.W każdej innej okoliczności jego powolne posuwanie się mogłoby wyglądaćpociesznie: każdy krok stawiał z wahaniem, ale óierżył wciąż przed sobą zaciśniętą pięść.Prawo Podejdz no, dryblasie! zawołał Silver. Przecież cię nie zjem.Daj mi to, kpie.Znam prawo, nie znieważę posła!Tak zachęcony, opryszek postąpił naprzód razniej i podawszy coś Silverowi z ręki doręki czmychnął co rychlej do swych towarzyszy.Wierzenia, Zabobony,Kucharz spojrzał na to, co mu wręczono.Książka, Religia, Szczęście Czarna plama! Tak sobie myślałem zauważył [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki