Belinda Alexandra Złote kolczyki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Serce podeszło mi do gardła.Spodziewałam się, żeojca nie będzie w domu.Od naszej ostatniej rozmowyminęło kilka miesięcy i nie czułam się gotowa nakolejną konfrontację. Paloma? Usłyszałam w słuchawce jego głos.Wszystko w porządku? Posłuchaj zaczęłam. Po raz kolejnyprzystępuję do egzaminu do corps de ballet.Dziśw szkole spotkałam madame Genet, która twierdzi, żeArielle Marineau znowu mnie odrzuci.Kiedy spytałam,dlaczego tak sądzi, powiedziała, że powinnamporozmawiać z tobą.Milczał. Znasz powód? zażądałam odpowiedzi. Czekamnie pół roku intensywnych treningów, ale madameGenet twierdzi, że marnuję czas.Usłyszałam westchnienie. Palomo, za godzinę jadę na lotnisko.Mamkoncerty w Nowym Jorku.Ale wracam za tydzień.Możewpadniesz, żeby się ze mną zobaczyć? To coś, o czymwolałbym nie rozmawiać przez telefon.Coś ścisnęło mnie w żołądku.A więc to prawda:mademoiselle Marineau nienawidziła mamy nie tylkoz powodu baletu.Nie miałam wyboru, musiałamzaczekać tydzień, żeby dowiedzieć się, o co chodzi. Dobrze.Zadzwonię do ciebie odparłami odłożyłam słuchawkę.Nie chciałam dłużej ciągnąć tejrozmowy.I z całą pewnością nie chciałam, żeby zapytałmnie, czy przyjdę na jego przyjęcie urodzinowe.Byłam w kiepskim nastroju, gdy jechałam naspotkanie z Jaimem na rue du Faubourg-Saint-Denisprzy Montmartre.Zauważyłam go zaraz po tym, jakzaparkowałam mercedesa.W szarej dwurzędowej kurtcei rozszerzanych na dole, szytych na miarę spodniachwyglądał jak połączenie elegancika i muzykarockowego.Jego włosy, błyszczące w świetle ulicznychlatarni, zwracały uwagę mijających go kobiet.Już samamyśl o tym, że taki mężczyzna zaprosił mnie na kolację,powinna wystarczyć, by poprawić mi humor, jatymczasem myślałam wyłącznie o tym, że mojenajwiększe marzenie nigdy się nie spełni z powodów,o których nie miałam jeszcze pojęcia. Jejku! Wyglądasz, jakbyś miała naprawdę kiepskidzień! zaczął, całując mnie w policzki. Skąd tasmutna mina? Aż tak to widać? Spróbowałam się uśmiechnąć. Chcesz o tym pogadać?Pokręciłam głową.Ostatnie, czego było mi trzeba,to zanudzać go swoimi problemami. Wolałabym o tym zapomnieć.Pokiwał głową i poprowadził mnie w kierunku rueCail. Mam przynajmniej nadzieję, że spodoba ci sięrestauracja, którą wybrałem dodał z uśmiechem. Niemogłem się zdecydować, czy powinniśmy pójść dorestauracji katalońskiej, andaluzyjskiej czy francuskiej,dlatego zrobiłem rezerwację w indyjskiej knajpce.Lubisz curry? Tak odparłam, starając się zapomnieć o tym, żeostatni raz jadłam w indyjskiej restauracji, gdy byłamz ojcem w Londynie.Mama jadała wyłącznie francuskiealbo katalońskie jedzenie i niechętnie podróżowała,wiedząc, że przez kilka tygodni będzie zmuszona jeśćobce potrawy.Tymczasem ojciec, jak na Francuza, lubiłkulinarne eksperymenty.Panująca w restauracjiprzytulna atmosfera, którą potęgowały koloroweobrusy, światło świec i haftowane poduszki, pomogłami się odprężyć.Dyskretna muzyka przypomniała mi, żeCyganie wywodzili się z Indii, co tłumaczyłopodobieństwa między hinduską muzyką a cygańskimtańcem i śpiewem.Kiedy usiedliśmy przy stoliku i zaczęliśmyprzeglądać karty dań, dolatujące z kuchni zapachy ryżubasmati i kolendry obudziły we mnie apetyt.Na początekzamówiliśmy dipy, samosę i pakorę. A więc jak ci się spodobała moja rodzina? spytał Jaime. Bo oni na pewno cię polubili.Cieszyła mnie myśl, że nie zraziłam ich do siebieswoją nieśmiałością. Są bardzo mili odparłam. Mam wrażenie, żejeden za drugim wskoczyłby w ogień. Masz rację przyznał. A to jeszcze nie wszyscy.Większość mojej rodziny wciąż mieszka w Hiszpanii. Pewnie trudno jest żyć& tak daleko od siebie. Najbardziej tęsknię za siostrami. Jaime odłamałkawałek chleba naan. Są młodsze ode mnie i zakażdym razem, gdy się spotykamy, są o kilkacentymetrów wyższe. Przesunął w moją stronę dipmiętowo-jogurtowy. Ten jest dobry, spróbuj.Umoczyłam w nim kawałek chleba. Mmm mruknęłam, wsuwając go do ust.Czosnek, imbir i kolendra.Zachichotaliśmy na wspomnienie tego, jak podczaskolacji Carmen kazała mi zgadywać składnikiandaluzyjskich potraw. Twoja babcia pochodzi z Barcelony? Pewnie byłazwolenniczką republiki? spytał. Tak odparłam, sięgając po serwetkę, żebywytrzeć usta. Dopiero teraz, po śmierci Franco,zaczęła opowiadać o swoim życiu w Hiszpanii. Dla wielu z nich to zbyt bolesne& t�a Carmenrzadko mówi o moim wujku. Co się z nim stało? Zmarł w więzieniu.Aresztowano go za to, żeprotestował przeciwko dyktaturze Franco.DlategoCarmen i Isabel wyjechały z kraju. Jak to możliwe, że tak swobodnie podróżujesz? spytałam. Skoro twój wujek był więzniempolitycznym, powinieneś mieć zakaz opuszczania kraju. Ojciec jest poważanym chirurgiem w Grenadzie odparł. Nienawidzi systemu, ale został w kraju, botwierdzi, że jego głównym celem jest ratowanie życiainnym.Dzięki swojemu stanowisku ma specjalneprzywileje, ale uważał, że zdobędę lepsze wykształceniemuzyczne, jeśli wyjadę do Francji.Rząd hiszpańskiinwigiluje środowisko artystyczne, choć może teraz cośsię zmieniło.Spojrzałam w zamyśleniu na swój talerz.W ciąguzaledwie kilku tygodni w moim życiu zaszły istotnezmiany.Zaczęłam odkrywać swoje hiszpańskiekorzenie.Czułam, że dzięki naszym wysiedlonymrodzinom ja i Jaime mamy ze sobą wiele wspólnego. A teraz opowiedz mi o balecie odezwał się,sięgając po szklankę wody. Kiedy zobaczę cię nascenie?Słysząc to, wzdrygnęłam się.Balet był moją wielkąpasją, ale sprawiał mi też wiele bólu.Jaime wyczuł, że jestem zakłopotana. To dlatego byłaś taka skwaszona?Podobało mi się, jak na mnie patrzy; jakbyinteresowało go to, co mówię i czuję.Naglezapragnęłam opowiedzieć mu o wszystkim o ojcu,o tym, że nie dostałam się do corps de ballet, możenawet o odwiedzinach la Rusy.W tej samej chwilikelner przyniósł nasze zamówienie palak paneeri kurczaka korma.Gdy ustawiał je na stole i dolewałnam wody, zdecydowałam, że nie wspomnę o spotkaniuz la Rusą.Przyznałam się Jaimemu, że moja matka byłagwiazdą baletu, opowiedziałam mu o lekcjachz mademoiselle Louvet i o rozmowie z madame Genet. Ojciec wyjeżdża na tourn�e, więc muszę zaczekaćdo jego powrotu, żeby dowiedzieć się, dlaczegomademoiselle Marineau i tym razem zamierza mnieodrzucić. Może twoja mama będzie wiedziała, o co jejchodzi? spytał.Pokręciłam głową. Zmarła półtora roku temu na raka. Przykro mi odparł i patrząc na niego,widziałam, że naprawdę jest mu przykro [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki