Bracken Alexandra Mroczne umysły Nigdy nie gasnš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tym razem jednak to Pulpet nalegał na postój. Dajcie spokój, nic nam nie grozi stwierdził i zjechał na przydrożny parking, poktórym plątało się kilka osób.Coraz bardziej oczywiste stawało się to, że Pulpet używa swojej legitymacji łowcy nagródjak kuloodpornej tarczy i że jest skłonny wymachiwać nią przed każdym, kto zwróci na niegouwagę.W głębi duszy zastanawiałam się, czy jedynie świetnie wczuwał się w rolę, czy cośw jego wnętrzu naprawdę się zmieniło.Zsunęliśmy się maksymalnie na siedzeniach i czekaliśmy na niego, podczas gdy Pulpet,zupełnie się nie spiesząc, skorzystał z toalety, obszedł automaty z jedzeniem i nawdychał sięświeżego jesiennego powietrza. I ty twierdzisz, że ten gość jest normalny syknęła Vida. Bo jest. Obserwowałam go znad deski rozdzielczej. W takim razie jest cholernie prymitywny.Albo chce, żeby nas złapano odparowała.Nie.Na pewno nie.Pulpet miał swoje wady, ale nie był na tyle perfidny, żeby wydaćkogoś, kto potrzebował jego pomocy.Co ty nie powiesz? odezwał się cichy głosik w mojej głowie. Czy nie tego właśniepróbował z tobą?Potrząsnęłam głową, odganiając tę myśl, w chwili, gdy Pulpet wgramolił się z powrotemdo auta i rzucił mi na kolana stertę chipsów i słodyczy.Spojrzał na mnie zaskoczony, że sięchowam. Co ty wyprawiasz? zapytał.Otworzyłam ze zdziwienia usta. A jak ci się wydaje? Każda z tych osób mogła na nas donieść!W końcu zrozumiał.Zciągnął brwi i spojrzał na pozostałych, którzy kulili się z tyłu.Jude,obejmując rękami kolana, siedział wciśnięty w wąską przestrzeń między metalową kratkąa siedzeniem. Tak jak myślałam.Totalny kretyn& rzuciła Vida do siebie. Nic się nie dzieje odezwał się Jude, siląc się na swobodny ton. Nie zgłosiliby nas.Nie wyglądali ani na żołnierzy, ani na łowców.Aowcy nagród wyglądali bardzo różnie Pulpet był tego dowodem.Wczuwał się w rolę,ale nie był jednym z nich.Nie miał w sobie rezerwy i chłodu, którymi emanowali pozostali.Jegoreakcja na nasze zachowanie i sposób, w jaki wepchnął kluczyk do stacyjki, sprawiły, żezaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, jak nieodpowiedzialniepostępuje.Prawdziwym problemem stało się to dopiero wtedy, kiedy dojechaliśmy do przedmieśćNashville i blokady, którą Gwardia Narodowa obstawiła swoimi najlepszymi ludzmi. Miasto zamknięte powiedział Jude, odczytując napisaną sprayem informację, obokktórej przemknęliśmy.Minęliśmy całą serię znaków: STREFA ZALEWOWA, ZWOLNIJ, MIASTOZAMKNITE, ZAWR�, PRZEJAZD TYLKO DLA GWARDII NARODOWEJ, MIASTOZAMKNITE.Po każdym odczytanym napisie głos Jude a brzmiał coraz mniej pewnie, ale naszaterenówka tylko nabierała prędkości.Na horyzoncie pokrytej śniegiem drogi pojawił się prowizoryczny posterunek.Wyglądałjak ciemna, niewyrazna linia, która następnie przemieniła się w plątaninę drutu kolczastegoi ogrodzenie. Zwolnij.Zatrzymaj się na chwilę poprosiłam Pulpeta, ale zupełnie mnie zignorował.Vida uniosła oczy znad komunikatora, na którym pisała kolejną wiadomość do Cate. A tak, Cate twierdzi, że miasto jest zablokowane od lata.Ma to jakiś związek z tym, żerzeka wylała i ludzie zaczęli się buntować, bo nie otrzymali żadnej pomocy.Westchnęłam i schowałam twarz w dłoniach. Ta informacja mogła się nam przydać dwadzieścia minut temu, kiedy dyskutowaliśmyo tym, którędy najlepiej będzie wjechać do miasta.Vida wzruszyła ramionami.Nagle Jude wydał z siebie jęk. Jakiś facet się do nas zbliża.I naprawdę mu się spieszy rzucił spanikowany.Rzeczywiście: zza metalowej siatki i brudnych żółtych beczek, które blokowały przejazd,wybiegł żołnierz Gwardii Narodowej.Pędził w naszym kierunku, a broń i pas z amunicjąpodskakiwały mu przy każdym kroku.Poczułam zimne ukłucie przerażenia.Mężczyzna zatrzymał się i sięgnął do przypiętej z boku broni. Wszyscy mają zapięte pasy? zapytał Pulpet. Chyba żartujesz rzuciłam.Nie byłam w stanie uwierzyć.Przecież nie mógł tegozrobić.Vida w końcu oderwała oczy od ekranu komunikatora.Jude krzyknął, kiedy Pulpet wcisnął gaz do dechy i samochód gwałtownie zerwał się doprzodu.Chwyciłam kierownicę i pociągnęłam za nią, wskutek czego ostro skręciliśmy w prawo.Pulpet usiłował mnie odepchnąć, ale poprowadziłam nas po łuku i udało mi się cudem wyminąćżołnierza, który wyszedł nam naprzeciw.Pulpet natychmiast zwolnił pedał gazu, ale zdążyliśmyjuż zawrócić i skierować się we właściwą stronę z dala od zasieków, żołnierzyi niebezpieczeństwa.Vida uderzyła dłonią w oddzielającą nas kratkę i pod wpływem jej mocypedał gazu znowu dotknął podłogi, wciskając się w brudny dywanik.Pulpet chciał zahamować,ale auto tylko jęknęło w proteście.Kiedy blokada zamieniła się w maleńką kropkę we wstecznym lusterku, Vida cofnęładłoń, na co stopa Pulpeta opadła na hamulec, a pasy bezpieczeństwa z szarpnięciem zablokowałysię wszystkim wokół piersi. Ja& zaczęłam, kiedy w końcu złapałam oddech. Dlaczego& Ty& Niech to szlag! wrzasnął Pulpet, waląc ręką w kierownicę.Brzmiał jak nie on.Niepierwszy raz się na mnie wydzierał, ale jeszcze nigdy tak nie krzyczał& Poczułam, jak siękurczę. Jak mogłaś to zrobić?! Jak śmiesz się tak zachowywać?! Jeżeli zamierzacie się kłócić, to czy możecie wyjść? odezwała się Vida. Strasznieboli mnie głowa i nie mam ochoty wysłuchiwać, jak mamusia i tatuś skaczą sobie do gardeł.Nie miałam nic przeciwko temu.Odpięłam pasy, ignorując Pulpeta, który mamrotał cośpod nosem, ale poszedł w moje ślady. O co ci chodzi? zaatakował mnie, okrążając maskę.Buty ślizgały mu się naoblepiającym ciemną drogę śniegu.Jego gorący od gniewu oddech omiatał mi zmarzniętepoliczki białą i lepką chmurą. Co ty wyprawiasz? Naprawdę miałeś zamiar sforsować tę blokadę?Sposób, w jaki wzruszył ramionami, jakby to nie miało żadnego znaczenia, jakby to byładrobnostka, sprawił, że wpadłam w szał. Nie mogę w to uwierzyć! Obudz się! Obudz się! To nie w twoim stylu! krzyczałam. Nie musiałbym tego robić, gdybyś nie kazała mi za sobą wlec tych durnych bachorów.Gdyby nie oni, wystarczyłoby, że machnąłbym legitymacją, i by nas przepuścili! Przeciągnąłpalcami po swoich ciemnych włosach. I wiesz co? Gdybym jednak przejechał przez te zasieki,i tak by nas nie dogonili.Nie wierzę! Czy to nie ty zawsze powtarzałaś, że jeśli mamy przetrwać,musimy ryzykować? Czy ty& łamał mi się głos. Czy ty mówisz poważnie? Ryzykować? Gdzie ty maszgłowę? Jesteś za mądry, żeby pleść takie bzdury!Vida i Jude obserwowali przez przednią szybę, jak na niego krzyczę, a on robi wszystko,żebym poczuła się mała i słaba [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki