Bruno Shultz Sanatorium Pod klepsydrš zbiór

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po upadku cesarza Conchita wyjechała ze swą małą córeczką do Paryża, góie żyłaz renty wdowiej, dochowując niezłomnie wierności cesarskiemu oblubieńcowi.Historiatraci tu dalszy ślad tej wzruszającej postaci, odstępując słowo domniemaniom i intuicjom.O małżeństwie jej córeczki i o jej dalszych losach nic nie wiemy.Natomiast w r.1900wyjeżdża niejaka pani de V., osoba niezwykłej i egzotycznej piękności, z małą córecz-ką i z mężem za fałszywym paszportem z Francji do Austrii.W Salzburgu, na granicybawarskiej, w chwili przesiadania do pociągu wiedeńskiego, zostaje cała roóina zatrzy-mana przez żandarmerię austriacką i aresztowana.Zastanawiające jest, że po zbadaniujego fałszywych dokumentów pan de V.zostaje zwolniony, nie czyni jednak żadnychstarań o zwolnienie żony i córeczki.Wyjeżdża tego samego dnia z powrotem do Francjii ślad za nim ginie.Tu gubią się wszystkie nici w zupełnym zmroczeniu.Z jakimż olśnie-niem odnalazłem ich ślad z powrotem, wystrzelający płomienną linią w markowniku.Moją zasługą, moim odkryciem pozostanie na zawsze zidentyfikowanie wymienionegopana de V.z pewną wysoce podejrzaną osobistością występującą pod zgoła innym nazwi-skiem i w innym kraju.Ale cyt!& O tym jeszcze ani słowa.Dość, że rodowód Biankistwieróony jest ponad wszelką wątpliwość.��morganatyczny funkcjonujący w małżeństwie zawartym przez członka roóiny królewskiej z osobą niż-szego stanu, która wraz z óiećmi nie óieóiczy majątku ani uprawnień do tronu.Sanatorium Pod Klepsydrą (zbiór) 37Tyle kanoniczne óieje.Ale oficjalna historia jest niezupełna.Są w niej umyślne luki,długie pauzy i przemilczenia, w których prędko instaluje się wiosna.Zarasta ona te lu-ki szybko swymi marginaliami, przepłaca listowiem sypiącym się bez liku, rosnącym nawyścigi, bałamuci��t niedorzecznościami ptaków, kontrowersją tych skrzydlaczy, pełnąsprzeczności i kłamstw, naiwnych zapytań bez odpowieói, upartych, pretensjonalnychpowtarzań.Trzeba wiele cierpliwości, ażeby poza tą plątaniną odnalezć tekst właściwy.Do tego prowaói uważna analiza wiosny, rozbiór gramatyczny jej zdań i okresów.Kto,co? kogo, czego? Trzeba wyeliminować bałamutne przegadywania ptaków, ich spicza-ste przysłówki i przyimki, ich płochliwe zaimki zwrotne, ażeby powoli wyóielić zdroweziarno sensu.Markownik jest mi w tym nie lada drogowskazem.Głupia, niewybrednawiosna! Zarasta wszystko bez wyboru, plącze sens z bezsensem, wiecznie błaznująca z głupia ��ant, bezdennie lekkomyślna.Czyżby i ona sprzymierzona była z FranciszkiemJózefem I, czy złączona jest z nim węzłami wspólnego spisku? Trzeba pamiętać, że każdyłut sensu wykluwający się w tej wiośnie zagadywany jest natychmiast przez stokrotnąblagę, przez paplający byle co nonsens.Ptaki zacierają tu ślady, mylą szyki przez fałszy-wą interpunkcję.Tak prawda wypierana jest zewsząd przez tę bujną wiosnę, która każdąpiędz wolną, każdą szczelinę zarasta natychmiast swym listnym rozkwitem.Góież maschronić się wyklęta, góie znalezć azylum, jeśli nie tam, góie jej nikt nie szuka w tych jarmarcznych kalendarzach i komeniuszach, w tych żebraczych i óiadowskichkantyczkach, które w prostej linii wywoóą się z markownika?Po wielu słonecznych tygodniach przyszła seria dni chmurnych i gorących.Niebo po-ciemniało, jak na starych ��eskach, skłębiło się w dusznej ciszy spiętrzenie chmur, jaktragiczne pobojowiska na obrazach szkoły neapolitańskiej.Na tle tych ołowianych i bu-rych skłębień świeciły jaskrawo domy, kredową, gorącą białością, uwydatnioną jeszczebaróiej ostrymi cieniami gzymsów i pilastrów.Luóie choóili ze spuszczonymi gło-wami, pełni wewnątrz ciemności, która się gromaóiła w nich, jak przed burzą, wśródcichych wyładowań elektrycznych.Bianka nie pokazuje się więcej w parku.Strzegą jej widocznie, nie pozwalają wyjść.Zwietrzyli niebezpieczeństwo.Wióiałem óiś w mieście grupę panów w czarnych ��akach i cylindrach, sunącychmiarowym krokiem dyplomatów przez rynek.Białe gorsy świeciły jaskrawo w ołowia-nym powietrzu.Oglądali w milczeniu domy, jak gdyby je oceniali.Szli zgodnym, powol-nym, rytmicznym krokiem.Mają czarne jak węgiel wąsy w gładko wygolonych twarzachi lśniące oczy, toczące się gładko w orbitach, jakby naoliwione i pełne wymowy.Chwi-lami zdejmowali cylindry i ocierali pot z czoła.Są wszyscy wysocy, szczupli, średniegowieku i mają śniade twarze gangsterów.Dni stały się ciemne, chmurne i szare.Daleka, potencjalna burza leży dniem i nocą nadalekich horyzontach, nie wyładowując się ulewą.W wielkiej ciszy przechoói czasemprzez stalowe powietrze tchnienie ozonu, zapach deszczu, bryza wilgotna i świeża.Ale potem znów tylko ogrody rozpierają ogromnymi westchnieniami powietrze i ro-sną tysiąckrotnie listowiem na wyścigi, dniem i nocą, na akord.Wszystkie flagi wisząciężko, pociemniałe, i leją bezsilnie ostatnie fale kolorów w zgęstniałą aurę.Czasem w wy-łomie ulicy zwraca ktoś ku niebu jaskrawą, wyciętą z ciemności połowę twarzy, z okiemprzerażonym i świecącym nasłuchuje szumu przestworzy, elektrycznego milczenia su-nących obłoków, i głąb powietrza przecinają jak strzały, drżące i spiczaste, czarno-białejaskółki.Ekwador i Kolumbia mobilizują.W groznym milczeniu tłoczą się na molo szeregipiechoty, białe spodnie, białe, skrzyżowane rzemienie na piersiach.Jednorożec chil3ski��t ba amucić (daw.) wprowaóać w błąd.Sanatorium Pod Klepsydrą (zbiór) 38stanął dęba.Wiói się go wieczorami na tle nieba, patetyczne zwierzę, znieruchomionegrozą, z kopytami w powietrzu.Dni schoóą coraz głębiej w cień i zadumę.Niebo zamknęło się, zatarasowało, wzbierająccoraz ciemniejszą stalową burzą i milczy nisko skłębione.Ziemia spalona i pstra przestałaoddychać.Tylko ogrody rosną bez tchu, sypią się listowiem nieprzytomne i p3ane i za-rastają każdą wolną szczelinę chłodną substancją listną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki