Kraszewski Józef Ignacy Stara bań (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Następnych dni jakby za karę, najcięższą pracę na nią włożono.Musiała drzewo nosić i wodę, zamiatać i myć chram, biegaćdo zródła, służyć wszystkim.Odprawiono ją wreszcie do tego, od czego w domu była wolną do gotowania strawy dla innych.Nie zbywało na ostrych słowach i na śmiechu bolącym, i na jaki�jś wzgardzie, którą j�j starsze okazywały.Wszystko toprzetrwała milcząca, spokojna, z taką dumą, iż niechęć się rozbiła o nią i dziewczęta z poszanowaniem patrzyć zaczęły na tę,która ani skarżyć się nie chciała, ani płakać, ani okazać, że ją boli poniewieranie.Dano pokój wreszcie, widząc, że znęcanie się nie czyni skutku.Każdego niemal dnia nadciągały łódkami nowe gromady po wróżby, składając ofiary przed Niją.Dziwa siedziała już u ogniapo kolei i bez kolei a była tu jak doma.Milcząca mogła marzyć, patrzyć w dym, który w j�j oczach różne dziwne przybierałkształty i nie troszczyć się o życie.Dwa razy na dzień z ofiarnych dań i gotowan�j strawy zastawiano obiatę dla stróżek i byłodostatkiem wszystkiego.Suchych korowajów ostatkami karmiły się niezliczone ptastwa stada, a żarłoczne wróble tysiącamikręciły się przy chramie.Dziesięć już dni upływało od tego pamiętnego dnia, gdy Dziwa u ognia zasiadła i pierwszą go drzazgą podsyciła.Byłaprzybywszy ostatnią, teraz słuchały ją inne.Panować tu nie pragnęła, przyszło to samo, gdy uczuły wszystkie dziewczęta w ni�jtę jakąś wyższość, która się narzuca sama i oprzeć się j�j nie można.Leniwe i śpiące stróżki ognia same zdały na nią pieczę,staranie, pracę i rozkazywanie.Siedząc zdala patrzały na nią i strach je jakiś ogarniał, tak miała pańską postać i dorozkazywania była stworzoną.Dziesiątego dnia siedziała u ognia, gdy szmer powstał dokoła chramu i po cał�j wyspie.Ludzie dokoła biegali, ruch się stałwielki, nagle podniesiono zasłony ze wszech stron i między słupami najbliż�j ognia stojącemi ukazał się Wizun w świąteczn�mubraniu i kołpaku, a z nim mężczyzna rosły, czerwony, gruby, w czapce z piórem, w płaszczu czerwono naszywanym naramionach, ze złotemi szlaki, blaszkami świecącemi okrytemi.Zwiecący miecz wisiał u jego boku.Dziwa spojrzawszy nań, uczuław sobie przestrach i trwogę.Ten czerwonolicy, z dziko patrzącemi oczyma człowiek, podobien do zwierza, który wyszedł z puszczy, z usty skrzywionemiszydersko, obudzał w ni�j wstręt i odrazę niewysłowioną.Byłaby uciekła, gdyby mogła.Stanął on, nie zdejmując kołpaka, ani się pokłoniwszy, naprzeciw ognia i bałwana Nijoły, patrząc nie na świętości, ale napilnujące Znicza dziewczęta.Długo je oczyma przechodził, zatrzymał wzrok na Wiszow�j córce i już go od ni�j nie zwrócił.Poszeptał coś staremu, który głową potrząsł.Chwilę się wzdragał.Mężczyzna stał uparcie, dwa razy po ramieniu uderzyłstarego i pchnął go wewnątrz chramu nakazująco.Stary wahając się zbliżył powolnym krokiem ku Dziwie, pochylił ku ni�j i rzekł cicho: Knez to jest miłościwy.chce, żebyś mu wróżyła. Wróżyć nie umiem odpowiedziało dziewczę. Wróżby nakazać nie można, ona przychodzi zesłana od duchów.jawróżyć nie umiem.W t�j chwili z drugi�j strony zbliżyła się siwowłosa Nania i odciągnęła na stronę dziewczynę. Wróż mu rzekła ja cię zielem upoję.wróż mu.wróż mu wszystko złe, bo człowiek niedobry.Wyniesiem kadzidło,dym cię upoi.mów.mów mu śmiało, co myśl przyniesie.on się nie waży uczynić ci nic złego.To mówiąc stara dobywała suche ziele i garnek z węglem nabranem z ogniska postawić kazała na ziemi.Rzucono ziele nanie i dym gęsty, przykry, gryzący otoczył pochyloną dziewczynę.Trzymano ją nad nim długo.Czuła jak się j�j zmąciły myśli, jakz kłębów dymu rosły j�j w oczach dziwne jakieś kształty, jak traciła przytomność i zdawało się j�j, że na świat inny przeniesionązostała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki